ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΩΝ 5 ΦΟΙΤΗΤΩΝ-ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ!

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ
ΤΗΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗΣ ΤΗΣ 1ΗΣ ΜΑΗ ΣΤΟ ΜΙΛΑΝΟ!

Πανφοιτητική Διαδήλωση 10/12 στις 12:00 Προπύλαια

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΔΙΕΘΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ,
ΑΠΑΝΤΑΜΕ ΜΕ ΔΙΕΘΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΝ

 

  Εδώ και καιρό, γίνεται ολοένα και πιο σαφές ότι εξελίσσεται σχεδόν απερίσπαστα ένα σχέδιο υποτίμησης κι απαξίωσης της ζωής και της εργασίας μας από τα αφεντικά, ένα σχέδιο που εντείνεται όλο και περισσότερο με νόμους, κρατικές πολιτικές  και ρητορικές, αλλά αποτυπώνεται και πηγάζει πρωτίστως και από το δυσμενή ,για τους από τα κάτω, καθημερινό συσχετισμό δύναμης στους χώρους εργασίας αλλά και έξω από αυτούς.  Φαίνεται όμως και κάτι άλλο: ότι αυτή η διαδικασία δεν είναι αυτονόητη ούτε ανεμπόδιστη αλλά τροφοδοτείται και από την έλλειψη ενος ανταγωνιστικού κινήματος, ικανού να σταθεί ανάχωμα σε αυτή ακριβώς την κατάσταση.  Ας δούμε όμως με κάποια πιο συγκεκριμένα παραδείγματα, το πώς αποτυπώνονται στην παρούσα συγκυρία τα παραπάνω, μέσα και έξω από τις σχολές:

Ποινικοποίηση των κοινωνικών αγώνων
  Καίριο είναι το ζήτημα της κλιμακούμενης έντασης με την οποία η κρατική καταστολή επιχειρεί να κάμψει τις συλλογικές μας αντιστάσεις όποτε αυτές εκδηλώνονται με επικίνδυνο για τους κυρίαρχους τρόπο.  Χαρακτηριστικό παράδειγμα, αποτελεί η δίωξη των 5 φοιτητών από την Αγία Παρασκευή, οι οποίοι κινδυνεύουν σοβαρά να εκδοθούν στις ιταλικές αρχές. Πιο συγκεκριμένα, το παράπτωμα αυτών καθώς και άλλων πέντε Ιταλών που επίσης συνελήφθησαν, είναι το “θράσος” να συμμετέχουν ως ενεργά πολιτικά υποκείμενα στη διαδήλωση “No Expo” την περασμένη Πρωτομαγιά, πλάι σε εκατοντάδες άλλους αγωνιστές.  Σκοπός της εν λόγω διαδήλωσης υπήρξε η παρέμβαση στα εγκαίνια της Παγκόσμιας Έκθεσης Expo που για φέτος πραγματοποιήθηκε στο Μιλάνο. Πρόκειται για μια διεθνούς εμβέλειας “πανηγύρι” από νέες τεχνολογίες και προϊόντα πολυεθνικών, στο πλαίσιο της οποίας επισφραγίζονται οι ανανεωμένες συνθήκες εκμετάλλευσής μας με τη μορφή εμπορικών συμφωνιών. Φυσικά, η επίδειξη πλούτου και κυριαρχίας της καπιταλιστικής οικονομίας δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί χωρίς την αγαστή συνεργασία του ντόπιου κεφαλαίου, της μαφίας και του παρακράτους, εκτοπίζοντας χιλιάδες κόσμου και αρπάζοντας βίαια δημόσιους και κοινούς χώρους.
Την ίδια ώρα που η φιέστα μεγαλοεργολάβων και λοιπών αφεντικών χτίζονταν στις πλάτες  υποτιμημένης και απλήρωτης εργασίας, ένα μεγάλο μέρος αγωνιζόμενων ανέργων, εργατών, φοιτητών που βλέπουν τη ζωή τους να περιχαρακώνεται ολοένα και περισσότερο, όσο το καπιταλιστικό σύστημα προσπαθεί να ορθοποδήσει από την κρίση του, αποφάσισαν να εναντιωθούν με κάλεσμα αντισυγκέντρωσης. Δεν είναι τυχαίο πως η σύλληψη των 5 φοιτητών, την οποία ακολούθησε λήψη αποτυπωμάτων και γενετικού υλικού, πραγματοποιήθηκε την επομένη, κατά την έξοδό τους από κατειλημμένο κοινωνικό χώρο, καθιστώντας ακόμη πιο προφανείς τους πολιτικούς λόγους της δίωξης. Σε κάτι τέτοιο άλλωστε συνάδουν και οι μέχρι τώρα γνωστοποιημένες κατηγορίες που τους έχουν προσάψει για συμμετοχή σε διαδήλωση και “διατάραξη κοινής ειρήνης”. Εδώ να προσθέσουμε πως η “διατάραξη κοινής ειρήνης” που ,όλως παραδόξως, αναφέρεται σε διαδηλωτές και όχι στους μαφιόζους της Expo, αποτελεί για τον ποινικό κώδικα του ιταλικού κράτους κακούργημα, βάσει νόμου που θεσπίστηκε για πρώτη φορά τη δεκαετία του ’30 επί Μουσολίνι!  Σε περίπτωση έκδοσης, οι διωκόμενοι κινδυνεύουν να παραμείνουν στις ιταλικές φυλακές για πολύμηνο χρονικό διάστημα, μακριά από οικεία πρόσωπα, απομονωμένοι και εκτεθειμένοι στις αντικειμενικές δυσκολίες της νομικής και κοινωνικής τους υπεράσπισης σε μία ξένη χώρα.                                                           Είναι αναμενόμενο βέβαια πως σε καιρούς άγριας συσσώρευσης κεφαλαίου από πλευράς των αφεντικών, δηλαδή σε καιρούς κρίσης του καπιταλισμού, οι κοινωνικές αναταραχές και οι συνεπακόλουθες ταξικές διεκδικήσεις οξύνονται. Είναι σε αυτές τις περιόδους που ,περισσότερο από ποτέ, μεγαλώνει ο φόβος της αστικής τάξης καθώς και η επιτακτική ανάγκη να προστατεύσει τα συμφέροντά της μέσω του κράτους. Αυτό με τη σειρά του συσπειρώνει με σφοδρότητα τις εξουσίες του, έχοντας ως στόχο την φίμωση και την καταστολή οποιασδήποτε αντίδρασης. Είναι αυταπάτη να πιστεύει κανείς πως η δίωξη και ο κίνδυνος έκδοσης των 5 φοιτητών, αποτελεί ένα μεμονωμένο περιστατικό κρατικής τρομοκρατίας. Αντιθέτως, αποτυπώνει μια συστηματική και εντεινόμενη προσπάθεια να ποινικοποιηθούν οι αγώνες των από τα κάτω, οι αγώνες όσων από εμάς είτε επιλέγουν είτε θα επιλέξουν την συλλογικοποίηση και σύγκρουση με τους εκμεταλλευτές τους τόσο στο πλαίσιο της εργασίας, όσο και στις γειτονιές, τις σχολές ή τον ευρύτερο χώρο κοινωνικής αναπαραγωγής τους.

 Μετανάστευση
  Τους τελευταίους μήνες, το θέμα των μεταναστευτικών μετακινήσεων ήρθε ίσως περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη πρόσφατη περίοδο στο προσκήνιο, με τους μετανάστες και τις μετανάστριες να αντιμετωπίζονται, όπως πάντα, άμεσα ή έμμεσα σαν πρόβλημα από τα ΜΜΕ και τον επίσημο κρατικό λόγο, ταυτόχρονα  όμως όσα βιώνουν στην προσπάθειά τους να μεταναστεύσουν, να παρουσιάζονται σαν “τραγωδίες” και “προσωπικά δράματα” , σαν να μην υπάρχουν υπαίτιοι στις “πρωτοκοσμικές κοινωνίες” για όλα αυτά. Αυτό που αποκρύπτεται βέβαια, είναι ότι οι θάνατοι στα σύνορα απλώς δε θα υπήρχαν αν δίνονταν νόμιμες κι ασφαλείς δίοδοι στους/στις μετανάστες/στριες. Αντίθετα, η κρατικά οργανωμένη απαγόρευση της μετανάστευσης και η συνακόλουθη ανέγερση στρατοπέδων συγκέντρωσης και φρακτών στα σύνορα , η διεξαγωγή χερσαίων και θαλάσσιων περιπολιών κλπ, αναπόφευκτα οδηγεί σε κρατικές δολοφονίες στα σύνορα και έχει σαν στόχο όχι να εμποδίσει πλήρως τη μετανάστευση, αλλά να τη θέσει στα εκάστοτε επιθυμητά πλαίσια, εντάσσοντας τις ζωές και την εργασία των μεταναστριών/ών σε ένα καθεστώς (ημι)παρανομίας και επισφάλειας και προσφέροντας στα αφεντικά ακραία υποτιμημένη και πειθαρχημένη εργατική δύναμη. Αξίζει βέβαια να σημειωθεί και ο κρατικός διαχωρισμός σε πρόσφυγες (που είναι “κατατρεγμένοι” και πρέπει να τους βοηθήσουμε) και (λαθρο)μετανάστες/τριες (που “δεν χωράνε εδώ και πρέπει να επιστρέψουν στις πατρίδες τους”), ένας διαχωρισμός ενδεικτικός της εναλλασσόμενης διαχείρισης των μεταναστών και μεταναστριών με “φιλανθρωπικές” και κατασταλτικές -και στις δύο περιπτώσεις πάντως ρατσιστικές- μεθόδους.

Εκπαιδευτική       αναδιάρθρωση
  Έξω από το κάδρο δε θα μπορούσαμε βέβαια να αφήσουμε και το χώρο του πανεπιστημίου, στον οποίο εντείνεται η αποκαλούμενη «αναδιάρθρωση», μια διαδικασία δηλαδή που περιλαμβάνει σημαντικές αλλαγές, τόσο στην εσωτερική λειτουργία του πανεπιστημίου (εντατικοποίηση σπουδών, επιδείνωση εργασιακού καθεστώτος στα πανεπιστήμια, παρεχόμενη γνώση κλπ), όσο και στη σχέση του με εξωτερικούς παράγοντες όπως τα επιμέρους αφεντικά και το κράτος (π.χ. ανάθεση βασικών λειτουργιών του πανεπιστημίου σε ιδιώτες, αύξηση των κρατικών κονδυλίων για έρευνα χρήσιμη στην αστυνομία και το στρατό κ.α).

  Βασικό, και μάλιστα όλο και πιο επίκαιρο στοιχείο της εκπαιδευτικής αναδιάθρωσης, θεωρούμε και τη μετακύλιση του κόστους φοίτησης στην πλάτες μας, την οποία βιώνουμε από πρώτο χέρι και στο Πάντειο.  Σχετικά με την σίτιση, τα οικονομικά κριτήρια που ορίζουν τους/τις δικαιούχους ολοένα και στενεύουν αποκλείοντας ένα μεγάλο μέρος φοιτητών/τριων.  Μάλιστα, ο έλεγχος στη λέσχη έχει εντατικοποιηθεί σε σχέση με προηγούμενες χρονιές, τόσο  απέναντι σε όσους/ες δε δικαιούνται δωρεάν σίτιση, όσο και για την ποσότητα του φαγητού. Παράλληλα, ελάχιστοι/ες φοιτητές/ριες δικαιούνται στέγαση και αυτοί οι λίγοι που τη δικαιούνται διαμένουν προσωρινά στη ΦΕΜΠ (Ζωγράφου) και στην εστία της ΑΣΟΕΕ.  Είναι επίσης σημαντικό να αναφερθεί ότι κάποτε παίρναμε 2 συγγράμματα για κάθε μάθημα ενώ τώρα 1, και αναγκαζόμαστε μάλιστα να πληρώνουμε αδρά για φωτοτυπίες φακέλων και σημειώσεις μαθημάτων.  Και σαν να μην έφταναν τα παραπάνω,  έχουμε βαρεθεί σε κάθε μετακίνηση από και προς τη σχολή να μας σταματάνε ελεγκτές στα μέσα μαζικής μεταφοράς και να ακολουθεί το σύνηθες σκηνικό τραμπουκισμού/διεκδίκησης της ικανοποίησης των βασικών αναγκών μας.

  Μέσα σε αυτό το ζοφερό σκηνικό, ένα είναι σίγουρο: όσο οι απαντήσεις μας μένουν εγκλωβισμένες σε συντεχνιακά αιτήματα, στην αναζήτηση μιας καλύτερης θεσμικής διαχείρισης από τα πάνω ή στην ανάθεση της πολιτικής και των αγώνων σε “ειδικούς- κατόχους της σωστής γραμμής”, τόσο τα αφεντικά και το κράτος θα βρίσκουν τρόπους να τις καταστήσουν ελεγχόμενες και ανώδυνες γι αυτά. Ενάντια στην αδράνεια και το μούδιασμα των εποχών, κρίνουμε αναγκαία  τη ανάπτυξη σχέσεων  αλληλεγγύης μεταξύ όσων από εμάς θεωρούμε ότι μας ενώνουν κοινές ανάγκες, επιθυμίες και συμφέροντα, ώστε να χτίσουμε τα αναχώματα μας, να οργανώσουμε και να συνδέσουμε τους αγώνες μας, μέσα και έξω απ’τις σχολές.

Το κείμενο σε pdf

ΝΑ ΜΗΝ ΕΚΔΟΘΟΥΝ ΟΙ 5 ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ!

Σήμερα 20/11 πραγματοποιείται κατάληψη στην Πρυτανεία του Παντείου Πανεπιστημίου στο πλαίσιο πανελλαδικής δράσης αλληλεγγύης απ’όλες τις σχολές στους 5 αγωνιζόμενους φοιτητές που απειλούνται με έκδοση στην Ιταλία.

Την Πέμπτη 12 Νοεμβρίου, μέρα γενικής απεργείας, αστυνομικοί με συνοδεία εισαγγελέα εισβάλλουν στα σπίτια 5 φοιτητών με ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης μετά από απαίτηση του Ιταλικού κράτους, με μόνη σαφή κατηγορία τη συμμετοχή τους στη διαδήλωση no-expo* στο Μιλάνο,την 1η Μάη 2015. Μέσα στο γενικευμένο πλαίσιο κατηγοριών εντάσσεται και ένας φασιστικός νομος που έχει θεσπιστεί από το Μουσολίνι το 1930 ενώ παράλληλα είναι ξεκάθαρες οι προθέσεις των κρατικών αρχών να εξισωθεί η απλή συμμετοχή σε μια διαδήλωση με πρακτικές οργανωμένου εγκλήματος (όπως η σωματεμπορία, το εμπόριο ναρκωτικών κ.λ.π). Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι αν οι φοιτητές εκδοθούν θα παραμείνουν προφυλακισμένοι στην Ιταλία για μεγάλο χρονικό διάστημα μακρυά από τα οικεία τους πρόσωπα μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης. Αποτελεί πολιτική σκοπιμότητα το γεγονός ότι οι 5 δεν συνελλήφθησαν κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης αλλά την επόμενη μέρα έχοντας βγει από έναν κατειλημμένο κοινωνικο χώρο. Στόχος αυτής της στρατηγικής είναι η καταστολή και η ποινικοποίηση των κοινωνικών αγώνων σε διεθνές επίπεδο .
Απέναντι σ’ αυτό το γεγονός δε θα μπορούσαμε να μείνουμε απαθείς, καθώς δεν το θεωρούμε έξω απ’ τη δική μας καθημερινότητα-πραγματικότητα αλλά κάτι που θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα και την καθεμία από εμάς. Καλούμε όλες τις συνιστώσες του αντικαπιταλιστικού κινήματος καθώς και κάθε αγωνιζόμενο υποκείμενο μέσα και έξω από τις σχολές να σταθούν αλληλέγγυοι/ες στον αγώνα για να παρεμποδιστεί η έκδοση των 5 φοιτητών αγωνιστών στην Ιταλία και να σταματήσει κάθε δίωξη όλων όσοι εμπλέκονται στην ίδια υπόθεση.

Το Πάντειο ,όπως άλλωστε και τα περισσότερα ιδρύματα στα χρόνια της κρίσης,βρέθηκε με έναν πετσοκομμένο προυπολογισμό, με απολύσεις προσωπικού, υποστελέχωση υπηρεσιών και περαιτέρω αλισβερίσια με το ιδιωτικό κεφάλαιο(εργολαβίες,χρηματοδότηση του μπαλώματος-βαψίματος της σχολής απ’ τα έβερεστ και τον γρηγόρη). Μια πρόσφατη συνέπεια ήταν και η ανακοίνωση της διοίκησης της βιβλιοθήκης, όπου μας ενημέρωνε πως θα είναι πλέον ανοιχτή λιγότερες ώρες, εξαιτίας του αυξημένου φόρτου εργασίας που καλούνται να επωμιστούν οι εργαζόμενοι.

Γνωρίζουμε πως σε καιρούς καπιταλιστικής κρίσης αυτοί που την πληρώνουν είναι ο κόσμος της εργασίας.Ετσι και εμείς ως φοιτητές-τριες στο πάντειο καιρό τώρα είδαμε τα συγγράματα μας να μειώνονται,αρχίσαμε να πληρώνουμε τους φακέλους σημειώσεων σε κάθε εξεταστική,φάγαμε το κακής ποιότητας φαγητό της λέσχης (όσες τυχερές πληρούσαμε τα οικονομικά κριτήρια ), διακρίναμε τους ελάχιστους εργολαβικούς στο τομέα της καθαριότητας να ξεροσταλιάζουν στη θέα του καθαρισμούτου πανεπιστημίου μας και πλέον ακόμη μια υπηρεσία μας δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στις ανάγκες που μέχρι πρότινος εξηπηρετούσε.

Παράλληλα το τελευταίο διάστημα επικρατεί μια νηνεμία στον κόσμο της εργασίας σχετικά με το τι μελλει γενεσθαι εν αναμονή της εκπλήρωσης των πάσης φύσεως κυβερνητικών υποσχέσεων (επαναπροσλήψεις στο δημόσιο τομέα κ.α.).Ωστόσο οφείλουμε από μέρους μας να υπενθυμίσουμε πως όλα διεκδικούνται και κερδίζονται από εμάς και για τη τάξη μας. Απο καμία κυβέρνηση όσο ”φιλολαική” και να διατείνεται πως είναι. Τώρα περισσότερο από ποτέ πρέπει να είμαστε σε επιφυλακή,γιατί μπορεί πλέον το τέρας του φασισμού να μη κάνει προς το παρόν τόσο ηχηρή τη παρουσία του, αλλά το τέρας του κυβερνητισμού καιροφυλακτεί για την ενσωμάτωση μας σε αυτό.

Απαιτούμε την άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων των εργαζόμενων στη βιβλιοθήκη, με βασικό αίτημα την πρόσληψη μόνιμου προσωπικού

Καμία κυβερνητική αυταπάτη!
Συλλογικοί αγώνες φοιτητών-εργαζομένων στη βάση των κοινων αναγκων μας!

Το κείμενο σε PDF

Διαγραφές-οργανισμοί-καταστολή: Λέγεται αναδιάρθρωση και είναι
σαρωτική!

Εδώ και χρόνια είναι προφανές ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μία γενικευμένη αλλαγή παραδείγματος, μία αλλαγή που προφανώς δε θα μπορούσε να αφήσει ανέπαφη την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Τη θέση του μαζικού πανεπιστήμιου της μεταπολίτευσης έρχεται να πάρει ένα νέο μοντέλο πανεπιστημίου, καλύτερα προσαρμοσμένο στις ανάγκες των αφεντικών τόσο όσον αφορά την παραγόμενη/παρεχόμενη γνώση όσο και την εσωτερική του λειτουργία (υποτιμημένη/επισφαλής εργασία,εντατικοποίηση,αύξηση καταστολής κλπ). Ένα πανεπιστήμιο που θα λειτουργεί αποκλειστικά με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια είτε παραμείνει υπό κρατικό έλεγχο είτε ιδιωτικοποιηθεί και με τη βούλα. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται κατά τη γνώμη μας και οι τελευταίες σημαντικές εξελίξεις στα πανεπιστημιακα τεκταινόμενα:

Διαγραφές φοιτητών
Οι διαγραφές φοιτητών που αποτελούν εδώ και δεκαετίες διακαή πόθο των κατά καιρούς αρμόδιων (και έχουν πραγματοποιηθεί σε κάποιες περιπτώσεις και στο παρελθόν) προβλέπονται από το νόμο Διαμαντοπούλου του 2011, ο οποίος ορίζει ότι στο τέλος της ακαδημαϊκής περιόδου 2013-2014 διαγράφονται όσοι φοιτητές έχουν υπερβεί τα 2ν+1 έτη σπουδών και κατοχυρώνει ως προβλεπόμενο όριο τα ν+2έτη για τους εισαχθέντες από το 2011 και μετά. Όλο αυτό το διάστημα, υπουργείο, μίντια και λοιποί πρόθυμοι έχουν επιδοθεί σε μια χοντροκομμένη προπαγάνδα εναντίον των «αιώνιων» χαρακτηρίζοντάς τους «τεμπέληδες», «αλήτες» ή τέλος πάντων νοσηρό φαινόμενο που πρέπει  να σταματήσει. Στόχος αυτής της προπαγάνδας είναι να νομιμοποιηθούν οι διαγραφές τόσο στη συνείδηση της «κοινής γνώμης», όσο και στο φοιτητικό σώμα με τους «συνεπείς» να αποδέχονται ή ακόμη χειρότερα να στηρίζουν τη διαγραφή των «τεμπέληδων». Διαίρει και βασίλευε! Εμείς απ’ την πλευρά μας ξέρουμε ότι όσοι/ες από μας έχουν υπερβεί το όριο σπουδών έχουν στις περισσότερες περιπτώσεις αναγκαστικά παρατείνει τις σπουδές τους λόγω εργασίας, μόνιμης κατοικίας μακριά απ’ το πανεπιστήμιο, προβλημάτων υγείας κ.α. Και στην περίπτωση όμως που αυτή η παράταση της φοίτησης είναι ηθελημένη, θεωρούμε πως έχουμε κάθε δικαίωμα να προσαρμόζουμε τους ρυθμούς των σπουδών μας ανάλογα με τις προσωπικές επιλογές κι επιθυμίες μας!¹

Γιατί όμως τόση πρεμούρα για τις διαγραφές; Κατ’ αρχήν είναι ευνόητο ότι οι διαγραφές θα έχουν ως αποτέλεσμα την παραπέρα προώθηση της εντατικοποίησης των σπουδών μας αλλά και των ζωών μας. Έτσι, επιδιώκεται η καλλιέργεια ενός κλίματος εξατομίκευσης, όπου ο φόβος της διαγραφής θα εξασφαλίζει ακόμα περισσότερο την πειθάρχησή μας
στα καλούπια που μας επιβάλλουν, την επιλογή του ατομικού δρόμου και της παθητικότητας τώρα ως φοιτητές/τριες ,αύριο ως εργαζόμενοι/ες και κοινωνικά υποκείμενα. Ενός κλίματος που δυσχεραίνει την όποια αντίσταση, πόσο μάλλον στις δυναμικότερες μορφές της πχ ζωντανές καταλήψεις διαρκείας. Θεωρούμε πως όλα αυτά αποτελούν τις απαραίτητες εγγυήσεις ώστε να συνεχιστεί με ασφαλή τρόπο η προσπάθεια προσέλκυσης ιδιωτικών επενδύσεων από τα πανεπιστήμια. Εγγυήσεις ότι οι επιχειρήσεις θα έχουν στη διάθεσή τους ένα υπάκουο κι αποδοτικό ερευνητικό/εργατικό δυναμικό, εγγυήσεις εν τέλει ότι το ρίσκο θα είναι μικρό και τα οφέλη πολλαπλά.

Οργανισμοί
Τις διαγραφές που ,όπως προαναφέρθηκε, προβλέπονται από τον νόμο Διαμαντοπούλου, έρχονται να επισφραγίσουν οι οργανισμοί των πανεπιστημίων² που ψηφίζονται αυτήν την περίοδο ή θα ψηφιστούν το προσεχές διάστημα (όπως συμβαίνει με το Πάντειο) κι ουσιαστικά αποτελούν την εδραίωση του νόμου και με τη βούλα στα ιδρύματα. Ο οργανισμός καθορίζει την εσωτερική λειτουργία των πανεπιστημίων, αποτελώντας το ευρύτερο «καταστατικό» τους όσον αφορά τη διοίκηση, διδασκαλία και την αξιολόγηση αυτών. Σε γενικές γραμμές, η ψήφιση οργανισμών συνεπάγεται καταργήσεις/συγχωνεύσεις τμημάτων, την αξιολόγηση των πτυχίων μας βάσει πιστωτικών μονάδων κι ως εκ τούτου τον κατακερματισμό τους (με σκοπό τον άκρατο ανταγωνισμό μεταξύ των φοιτητών σ’ ένα κυνήγι δεξιοτήτων για ένα ‘επαρκές’ πτυχίο), δυνατότητα επιβολης διδάκτρων, θέσπιση φοιτητικών δανείων, ιδιωτικοποίηση έρευνας καθώς και την πλήρη ανάθεση της λειτουργίας των σχολών στους μανατζαραίους των διοικητικών συμβουλίων,αχρηστεύοντας ουσιαστικά την όποια δικαιοδοσία των συλλόγων (όπως προβλέπεται και για το πάντειο). Επιπλέον, με τους οργανισμούς θεσμοθετούνται οι εργολαβίες στις μεταφορές προσωπικού, τη φύλαξη και την τεχνική λειτουργία του χώρου, εισάγοντας εκτός από τις καθαρίστριες και μια πληθώρα εργαζομένων σε καθεστώς κάτεργου επισφάλειας. Όπως στην περίπτωση των «κοινωνικών μας παροχών» (σίτιση/στέγαση), οι οποίες και δεν γλιτώνουν από τον οργανισμό, οι εργολαβίες αποτελούν βασικό λόγο μετακύλισης του κόστους φοίτησης στις πλάτες μας.

Καταστολή-αποστείρωση
Τα τελευταία χρόνια και ιδίως μετά την ψήφιση του νόμου Διαμαντοπούλου, έχουμε γίνει θεατές σε μια συνεχιζόμενη προσπάθεια αποστείρωσης και καταστολής στα πανεπιστήμια με κύριους εκφραστές πρυτάνεις, καθηγητάδες και αντιδραστικούς φοιτητές. Συνθήματα άρχισαν να σβήνονται, κάγκελα να περιφράζουν τους χώρους μας, ανοιχτοσχολάκηδες να σπάνε καταλήψεις μαζί με καθηγητές κλπ. Πλέον, το δόγμα τάξη και ασφάλεια αναδεικνύεται σε ύψιστη προτεραιότητα. Κάτι τέτοιο δείχνει άλλωστε η διαφαινόμενη σταδιακή ανάθεση της φύλαξης των σχολών σε εταιρείες security³ αλλα και περιστατικά όπως η πρόσφατη προκήρυξη λοκ-αουτ στη νομική και την ασοεε πριν τη 17 Νοέμβρη, προκειμένου να αποφευχθούν καταλήψεις,αλλά και η πρωτοφανής άσκηση βίας από ματατζήδες σε φοιτητικά μπλόκ έξω από τη νομική και το πολυτεχνείο στις 13 Νοέμβρη.

Σε αυτήν την περίσταση, είναι εμφανές ότι η εξατομίκευση, (ανα)παράγει τη συλλογική μας απαξίωση. Είναι ανάγκη όσοι/ες από μας αναγνωρίζουμε τα κοινά ταξικά μας συμφέροντα να κάνουμε το πρώτο βήμα για την οργάνωση των δομών και των αγώνων μας, έξω και πέρα από τα συντεχνιακά αιτήματα και τις έτοιμες λύσεις των «ειδικών της πολιτικής».

Καλούμε λοιπόν τους/τις συμφοιτητές/συμφοιτήτριές μας καθώς και τους/τις διοικητικούς υπαλλήλους να συμπράξουν μαζί μας στις γενικές συνελεύσεις, τις πρωτοβουλίες, τις επιτροπές φοιτητών/εργαζομένων για να συντονίσουμε τον κοινό μας αγώνα τόσο στο πάντειο όσο και στο ευρύτερο πανεπιστημιακό χώρο. Για να χτίσουμε σχέσεις αλληλεγγύης κι εμπιστοσύνης, για να χτίσουμε αυτοοργανωμένες κοινότητες αγώνα φοιτητών/εργαζομένων στη βάση των δικών μας αναγκών.

Πιο συγκεκριμένα, προτείνουμε:

• κατάληψη της σχολής την Τετάρτη 26/11 και συμμετοχή του φοιτητικού συλλόγου στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο της ίδιας μέρας στις 14:00 στα Προπύλαια.
• κατάληψη της σχολής την Πέμπτη 27/11 και συμμετοχή του φοιτητικού συλλόγου στην απεργιακή διαδήλωση της ίδιας μέρας στις 10:30, στο Μουσείο(Πολυτεχνείο).
• Νέα γενική συνέλευση του φοιτητικού συλλόγου την επόμενη εβδομάδα.

Όλα τα παραπάνω αποτελούν την δική μας ανάλυση. Δεν απαιτούμε από το σώμα της συνέλευσης να συμφωνήσει στο 100% του πολιτικού μας λόγου. Ακριβώς για αυτό και δεν θέλουμε να «καπελώσουμε» κανέναν, αφού αναγνωρίζουμε ότι η ΓΣ με την μορφή που έχει σήμερα, δεν είναι γόνιμο έδαφος όχι απλά για συνδιαμόρφωση αλλά ούτε καν για πολιτική αντιπαράθεση. Ζητάμε την ψήφιση των προτάσεων που απορρέουν από τον παραπάνω λόγο χωρίς την ψήφιση της ίδιας της ανάλυσης μας. Η διαδικασία της συνδιαμόρφωσης πρέπει να γίνεται στην ανοιχτή συνέλευση που θα ακολουθεί και όπου επί ίσοις όροις μπορεί να παραχθεί ο λόγος των συμμετεχόντων.

1.όταν πρωτοέγινε σαφές ότι ο νόμος θα εφαρμοστεί, κεντρικό στοιχείο αυτής της προπαγάνδας ήταν το «κόστος των αιώνιων για τους φορολογούμενους», κάτι που δεν μπορούσε να τραβήξει για πολύ, καθώς όσοι έχουν υπερβεί το προβλεπόμενο όριο σπουδών δεν δικαιούνται πάσο, σίτιση, στέγαση, συγγράμματα κτλ. Αυτό το «μη κόστος» δεν είναι για εμάς επιχείρημα κατά των διαγραφών, αλλά άλλη μια πτυχή αυτού που λέμε μετακύλιση του κόστους φοίτησης στις πλάτες μας.

2. Αυτό συμβαίνει επειδή η μισθοδοσία των εργολαβικών εργαζόμενων δεν συμπίπτει πλέον με αυτή των δημοσίων υπαλλήλων αλλά καταλήγει να επιβαρύνει τον προϋπολογισμό του πανεπιστημίου. Έναν προϋπολογισμό τόσο πετσοκομμένο ,που φυσικά θα βρει τα χρήματα ώστε να πληρώσει τους εργολάβους απολύοντας εργαζόμενους κι επιβαρύνοντας φοιτητές.

3. Κάτι τέτοιο έχει ήδη γίνει και στο πάντειο με το “συμβόλαιο” να προβλέπει ρητά ότι οι σεκιουριτάδες δε θα φορούν στολές.

το κείμενο σε pdf

Oύτε φωνή, ούτε ακρόαση…;

Τα αφεντικά για να ξεπεράσουν την κρίση τους μετατρέπουν το μαζικό πανεπιστήμιο (που όλες/οι γνωρίσαμε)σε μια ιδιωτική επιχείρηση για λίγους μέσω του περιβόητου νόμου Διαμαντοπούλου. Επισφράγιση αυτού σε όλα τα ιδρύματα είναι η ψήφιση του εσωτερικού οργανισμού (στο Πάντειο αναμένεται να ψηφιστεί σε δύο βδομάδες περιπου)που θεσμοθετεί την δυνατότητα επιβολής διδάκτρων,τις διαγραφές φοιτητών/τριων(αν έχουν περάσει το όριο σπουδών),τα φοιτητικά δάνεια,επιπρόσθετες εργολαβίες και την πλήρη ανάθεση της λειτουργίας
του πανεπιστημίου στους μάνατζερ των συμβουλίων διοίκησης.Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά,σιγά-σιγά το υπουργείο μαζί με τους πρυτάνεις θέλει να μας εκτοπίσει απ’τους φυσικούς μας χώρους(λοκ αουτ, απονομιμοποίηση των γενικών συνελεύσεων)και φυσικά όσοι/ες τολμήσουν να σηκώσουν κεφάλι θα ξυλοκοπούνται απ’τους κρατικούς
μπράβους(ΜΑΤ).

Η μηδενική ελευθερία που θέλουν να επιβάλουν, πρέπει να περάσει πάνω από εμάς και τις ανάγκες μας, κάτι που δεν πρόκειται να μας βρει απαθείς, με σταυρωμένα χέρια.  Καλούμε τους συμφοιτητές-τριες μας στις γενικές συνελεύσεις των συλλόγων μας,τις πρωτοβουλίες φοιτητών-τριων να συζητήσουμε και να συναποφασίσουμε για τα κοινά μας πρόβληματα.

ΕΜΕΙΣ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ ΜΑΣ.
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ,ΜΠΑΤΣΟΙ ΚΑΙ ΠΡΥΤΑΝΕΙΣ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΟΥΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥΣ.

Καλούμε σε Γενική Συνέλευση όλους τους/τις φοιτητές/τριες
την Τρίτη 25/11 στις 14:00 στην 108

το flyer σε pdf

Οι κλειδωμένες αίθουσες, οι άδειοι διάδρομοι, οι λευκοί τοίχοι και οι καγκελόπορτες είναι πεδίο έκφρασης των από τα πάνω. Η καθημερινότητα της ακαδημαϊκής γνώσης πρέπει να (ανα)παράγεται απρόσκοπτα, μαζί και οι μπίζνες καθηγητών και παρατρεχάμενων χωρίς να παρεμβάλλονται πολιτικές/κοινωνικές εκδηλώσεις, συνθήματα, καταλήψεις και καθετί που προβληματίζει και ασκεί κριτική. Κάθε δραστηριότητα ξένη προς την “ακαδημαϊκή λειτουργία” απαγορεύεται και μια νέα κανονικότητα χτίζεται στις συνειδήσεις όλων. Το πανεπιστήμιο είναι μόνο για φοιτητές και καθηγητές, σαν ένα ιδιωτικό κολλέγιο με την ψυχαναγκαστική λευκή αισθητική του. Η μικροκοινωνία του πανεπιστημίου, όμως, είναι μια ρητή αντανάκλαση της πραγματικότητας και ο ταξικός ανταγωνισμός, που εκτυλίσσεται μέσα σε αυτό, δε θα φιμωθεί από κανέναν πρύτανη, από καμιά ακαδημαϊκή αρχή. Ενάντια στην εγκατάλειψη και την απαγόρευση, καταλαμβάνουμε καθημερινά τους δικούς μας χώρους και χρόνους μέσα στο πανεπιστήμιο. Θέλουμε τις σχολές ανοιχτές και προσβάσιμες για τους από τα κάτω. Για όσους και όσες συμβάλλουν στο να τις κάνουμε χώρους συνάντησης και δημιουργίας, μακριά από εμπορευματικούς και εξουσιαστικούς όρους, για την ανάπτυξη και την οργάνωση των συλλογικών αντιστάσεων ενάντια στη συνεχή υποτίμηση των ζωών μας.