Εκ νέου κάλεσμα για γενική συνέλευση την Τρίτη 5/11 στη 13:00 στην αίθουσα 108. Η γενική συνέλευση της Πέμπτης δεν κατέστη δυνατό να πραγματοποιηθεί, παρολαυτά γύρω στα 100 άτομα που παρεβρέθηκαν εκεί συζητήσαν για τις θεματικές, την φύση της διαδικασίας και για το πώς θα μπρούσε να γίνει ένα πιο αποτελεσματικό κάλεσμα για την Τρίτη.
Την Τρίτη 15/10 έγινε προσπάθεια απο τα κάτω, χωρίς την σφραγίδα του ΔΣ να πραγματοποιηθεί Γενική Συνέλευση του φοιτητικού συλλόγου στο Πάντειο. Αν και μαζεύτηκε αρκετός κόσμος, σε καμία περίπτωση δεν έφτασε την τυπική απαρτία(300 άτομα) και έτσι η συνέλευση δεν έγινε. Εμείς, μοιράσαμε την αναλυσή μας για τα τρέχοντα και μαζί μια άποψη για τον θεσμό της Γενικής συνέλευσης.
Με αφορμή την επιβολή διδάκτρων στα μεταπτυχιακά προγράμματα του Παντείου και την απεργία των διοικητικών υπαλλήλων του ΕΚΠΑ και ΕΜΠ καλούμε σε Γενική Συνέλευση του ΦΣ Παντείου την Τρίτη 15/10 13 00 στην αίθουσα 108.
Κείμενο που μοιράζεται στο Πάντειο αναφορικά με την επιβολή διδάκτρων στα μέχρι πρότινως δωρεάν μεταπτυχιακά.
Η ΜΟΙΡΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΗ, 500 € ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΦΟΙΤΗΤΗ
Στις 28/09/2013 πάρθηκε απόφαση από τη Σύγκλητο του Παντείου Πανεπιστημίου για επιβολή διδάκτρων, 500 ευρώ ετησίως, στα μεταπτυχιακά προγράμματα όλων των τμημάτων ενώ μέχρι πρότινος ήταν άνευ πληρωμής.
Το παραπάνω μέτρο είναι μια ακόμη πτυχή της νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης στην εκπαίδευση, όπως και σε ολόκληρο το φάσμα του κράτους πρόνοιας (υγεία, ασφάλιση, εργασιακά δικαιώματα). Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και το «Σχέδιο Αθηνά» που συνιστά μια ακόμη πτυχή της. Όταν οι κυρίαρχοι κάνουν λόγο για αναδιάρθρωση, εννοούν λουκέτο σε σχολές, κατάργηση τμημάτων, νόθευση γνωστικών αντικειμένων, απόλυση εργαζομένων, εντατικοποίηση σπουδών και εντεινόμενη μετακύλιση του κόστους φοίτησης στις τσέπες μας.Έτσι με το περιβόητο «σχέδιο Αθηνά» έκλεισαν 150 σχολές. Πολλοί εξαναγκάστηκαν να τερματίσουν πρόωρα τις σπουδές τους εξαιτίας οικονομικής δυσπραγίας, ενώ άλλοι έμειναν χωρίς πτυχίο.
Με τις πρόσφατες απολύσεις στο δημόσιο τομέα έχασαν τη δουλειά τους 1500 διοικητικοί υπάλληλοι. Με την απόφαση αυτή, εκτός από την ανεργία για όλους αυτούς, τα εκπαιδευτικά ιδρύματα καθίστανται δυσλειτουργικά και αυξάνεται ο φόρτος εργασίας των εναπομείναντων εργαζομένων. Στα πλαίσια της περικοπής δαπανών για την εκπαίδευση περιορίστηκε ο αριθμός δικαιούχων για τις παροχές σίτισης-στέγασης (τρανταχτό παράδειγμα η μεταφορά των φοιτητών Παντείου απ’ το ξενοδοχείο Filoxenia επί της Αχαρνών στις εστίες του Ζωγράφου, με ταυτόχρονη εκδίωξη πενήντα εξ αυτών) όπως, επίσης, μειώθηκε και το όριο του φορολογητέου εισοδήματος που δεν πρέπει,πλέον,να υπερβαίνει το ποσό των 45.000 ευρώ).
Έτσι και η πιο πρόσφατη επιβολή διδάκτρων δεν είναι ασύνδετη με τα προαναφερόμενα.
Βεβαίως ,ποτέ δεν τρέφαμε αυταπάτες για το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Άλλωστε και τα ίδια τα μεταπτυχιακά στο Πάντειο, αν και «δωρεάν», κόστιζαν γύρω στα 90 ευρώ ανά εξάμηνο για την απόκτηση σημειώσεων, εφόσον δε δίνονταν βιβλία.
Όσο για τους εκφραστές του κεφαλαίου εντός του πανεπιστημίου, βλέπε πρυτανικές αρχές ,λόγω φύσης και θέσης, ήταν η μόνη αναμενόμενη απόφαση που θα μπορούσαν να λάβουν ενάντια στα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας. Οι καθηγητές από την άλλη, πρωτίστως των μεταπτυχιακών προγραμμάτων,θα περίμενε κανείς να αντιταχθούν στα σχέδια των κυρίαρχων, όπως και ο σύλλογος των μελλών ΔΕΠ. Πήραν τελικά θέση με την εκκωφαντική τους σιωπή. Ακόμη, όμως,και αν προβούν τώρα σε δηλώσεις, δε θα είναι παρά μια τυπική άνευ σημασίας δήλωση αντίθεσης σε ήδη ειλημμένες αποφάσεις.
Eμείς όμως θα αγωνιστούμε γιατί:
Αν δεν θέλουμε να σκύβουμε το κεφάλι κάθε φορά που θέλουν να μας δυσκολέψουν κι άλλο τη ζωή, και να αποδεχόμαστε σιωπηλά κάθε νέα συνθήκη που ορίζεται από τα πάνω, είναι καιρός να βγούμε δυναμικά και μαζικά σε ακηδεμόνευτους αγώνες διαρκείας, επιδιώκοντας τη συγκρότηση πανεκπαιδευτικού κινήματος.
Σπάμε την ανάθεση, συμμετέχουμε ενεργά στη Γενική Συνέλευση, τριτη 15/10/2013, για συνδιαμόρφωση λόγου και δράσης ενάντια στην απόφαση της Συγκλήτου.
Tο κείμενο σε pdf
Το κείμενο συνοδεύτηκε απο τρικάκια αναφορικά με το θέμα
To κείμενο μοιράζεται αυτές τις μέρες στις εγγραφές των πρωτοετών στο Πάντειο
Το κειμενο σε pdf
Φοιτητική ζωή: Ένας αστικός μύθος
Έφτασε η πολυπόθητη χρονιά, που ο Σεπτέμβρης δεν ηχεί στα αυτιά σου σαν τη λήξη των καλοκαιρινών διακοπών και της ανεμελιάς, για όσους, βέβαια, δεν είχαν να κάνουν μεροκάματα, αλλά σαν την αρχή της πραγματικής σου ζωής. Τέρμα οι απουσίες, το αναγκαστικό διάβασμα και τα βαρετά μαθήματα για τις πανελλήνιες. Τώρα, σου δίνεται το πράσινο φως για την ένταξή σου στα ακαδημαϊκά έδρανα. Καθώς έρχεσαι στο Πάντειο, όλοι “οι καλοθελητές” θα τρέξουν να σε εξυπηρετήσουν, από εγγραφές και σημειώσεις, μέχρι και νυχτερινές εξόδους, με αντάλλαγμα φυσικά την ψήφο σου και την παθητικότητά σου!
Έλα όμως, που η φετινή χρονιά σηματοδοτεί τη γείωσή σου στην πραγματικότητα και την παύση τυχόν ονείρων, για επικείμενη “φοιτητική ζωή”.
Γείωση στην πραγματικότητα
Το Πάντειο μπορεί να φαντάζει μέγαρο πανεπιστημιακής μόρφωσης και υποδομών, με μια πρώτη ματιά. Παρόλ’ αυτά, αποσιωπούνται πολλές από τις σκοτεινές πτυχές του, και εν γένει πτυχές του ελληνικού, ΟΧΙ δημοσίου και δωρεάν, πανεπιστημίου. Μια από αυτές, είναι η εντεινόμενη μείωση των παροχών, αρχίζοντας από τις περικοπές στα συγγράμματα (πριν δυο χρόνια παίρναμε 2 και 3 βιβλία, πλέον 1 και ίδωμεν) και φτάνοντας σε μειώσεις των θέσεων που δικαιούνται οι φοιτητές για στέγαση. Και μάλιστα όχι σε καμιά εστία, αλλά στο ξενοδοχείο “FILOXENIA” επί της Αχαρνών (με χαρακτηριστικό παράδειγμα την πρόσφατη επιθυμία εκδίωξης 50 φοιτητών από αυτό). Όσον αφορά στη σίτιση, ήδη έχει μειωθεί ο αριθμός των φοιτητών που τη “δικαιούνται” και αναμένεται να ανακοινωθούν κι άλλες μειώσεις. Σε όλα αυτά, προστίθεται και η εντατικοποίηση των σπουδών, κατά την οποία ο φοιτητής καλείται να διεκπεραιώσει τις σπουδές του σε 6 χρόνια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και μην ξεχνάμε, το πιο σημαντικό κομμάτι που, σκοπίμως δεν αναφέρεται, είναι αυτό που σχετίζεται με την παρεχόμενη/παραγόμενη γνώση, η οποία μόνο επιστημονικά ουδέτερη και αντικειμενική δεν είναι, αλλά άμεσα συνδεδεμένη με τα συμφέροντα του κράτους και της αγοράς.
Κάθε πανεπιστήμιο, εκτός από ακαδημαϊκός χώρος, είναι και χώρος εργασίας, όπου πέρα από τους καθηγητές, εργάζεται κι ένας μεγάλος αριθμός διοικητικών υπαλλήλων, οι οποίοι, αυτήν την περίοδο, βρίσκονται σε κινητοποιήσεις, λόγω των μαζικών απολύσεων. Πέρα από τους “μόνιμους”(όχι για πολύ…)εργαζόμενους, υπάρχει κι ένα κομμάτι “αόρατο”. Μιλάμε για τους εργολαβικούς υπάλληλους, τους καθαριστές και τις καθαρίστριες, που πληρώνονται για τις υπηρεσίες τους, όποτε το θυμηθεί ο εργολάβος και έχοντας υπογράψει συμβάσεις με μεγαλύτερο ποσό από αυτό που στην πραγματικότητα λαμβάνουν.
Έχουμε φτάσει σε μια ιστορική συγκυρία, όπου η παραγωγή χρειάζεται όλο και λιγότερα και πιο φτηνά εργατικά χέρια. Έτσι, είναι λογικό να συμβαίνει το ίδιο και στο πανεπιστήμιο, αφού είναι άμεσα συνδεδεμένο με την αγορά εργασίας. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι οι απόπειρες αναδιάρθρωσης (νομοσχέδιο Γιαννάκου 2006-2007), οι οποίες συνεχίστηκαν πέρυσι με το νόμο Αρβανιτόπουλου (καταργήσεις σχολών) και άρχισαν, ήδη από το προηγούμενο ακαδημαϊκό έτος, να εφαρμόζονται. Βέβαια, ο εξορθολογισμός έχει επιχειρηθεί να ξεκινήσει από τη δευτεροβάθμια με το πιο πρόσφατο νομοσχέδιο που ψήφισε η βουλή, για την περαιτέρω εντατικοποίηση των σπουδών, τη μετατροπή του Λυκείου σε εξεταστικό κέντρο (πανελλήνιες και στις 3 ταξεις-συμψηφισμός των βαθμών). Με λίγα λόγια, καλείσαι να αποφασίσεις από τα 15 σου τι θες να κάνεις στη ζωή σου, εάν και εφόσον οι γονείς σου έχουν την οικονομική δυνατότητα να σε στηρίξουν (φροντιστήρια), κι εσύ την αντοχή να ανταπεξέλθεις!
Η παραπάνω ήττα , όπως και πολλές άλλες, είναι αποτέλεσμα της αδυναμίας της κοινωνίας και, ειδικότερα, του κόσμου της εργασίας να δει την επίθεση αυτή συνολικά. Ο αγώνας δε γίνεται να δοθεί μεμονωμένα με συντεχνιακά μόνο αιτήματα. Οφείλουμε να αυτοοργανωθούμε βάσει των κοινών μας συμφερόντων, για να μπορέσουμε να αντισταθούμε και να αντεπιτεθούμε σε όσους μας καταπιέζουν και μας εκμεταλλεύονται. Και, εν τέλει, να κατακτήσουμε τις σχέσεις εκείνες, που θα μας βοηθήσουν στη δημιουργία των νέων δομών, σε αντιπαράθεση με τις εκφυλισμένες γενικές συνελεύσεις και τις κομματοκρατούμενες διαδικασίες στο Πάντειο (Δ.Σ., Εκλογές).
Ελευθεριακή Παρέμβαση Παντείου: Είμαστε μια συλλογικότητα, που γεννήθηκε το φθινόπωρο του 2011 στο Πάντειο, έχει επιλέξει να δρα μέσα από συλλογικές διαδικασίες συνδιαμόρφωσης και χαρακτηρίζεται από αντιιεράρχικες και οριζόντιες δομές. Συνεκτικό στοιχείο των μελών της είναι, κυρίως, η φοιτητική τους ιδιότητα, έχοντας όμως την αντίληψη ότι το πανεπιστήμιο δεν είναι ξεκομμένο από την υπόλοιπη κοινωνία. Στόχευσή μας η δημιουργία αυτοοργανωμένης κοινότητας αγώνα στις σχολές, για την ικανοποίηση των κοινών μας αναγκών.
Κείμενο που μοιράζεται στους χώρους του Παντείου και στις απεργειακές κινητοποιήσεις ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΔΙΑΚΥΒΕΥΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΔΙΑΚΥΒΕΥΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ
Η διαδικασία εξ ορθολογισμού στο Δημόσιο δεν αποτελεί πρωτοφανές γεγονός, παρά μια σταδιακή κι ολοένα κλιμακούμενη –στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης- υποτίμηση της εργασιακής μας δύναμης. Η αναδιάρθρωση για την οποία γίνεται λόγος, όντως συμβαίνει με επιτυχία… στα κέρδη των αφεντικών και στις δικές μας πλάτες. Πάντοτε βέβαια με όρους «Εθνικής Σωτηρίας» και κοινωνικής υπευθυνότητας. Σύμφωνα με τους ίδιους άλλωστε όρους θα τεθούν υπό καθεστώς απόλυσης και διαθεσιμότητας χιλιάδες διοικητικοί υπάλληλοι σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, όχι μόνο καθιστώντας ελλειμματική έως κι αδύνατη τη λειτουργία των ιδρυμάτων, αλλά διευκολύνοντας ακόμη περισσότερο τ’ αφεντικά μέσ’ απ’ το κρατικό τους δεκανίκι, να κάνουν λάστιχο τα όποια εργασιακά κεκτημένα μας έχουν απομείνει. Οι κινητοποιήσεις των διοικητικών υπαλλήλων ή των καθηγητών της ΟΛΜΕ, δεν είναι παρά ενδεικτικές μιας προδιαγεγραμμένης πλέον για εμάς εργασιακής πορείας, στρωμένης με ροδοπέταλα σκλαβοπάζαρου.
Οι ταξικοί φραγμοί που σπέρνει η αστική τους δημοκρατία ,γίνονται ολοφάνεροι, απ’ τη δευτεροβάθμια κιόλας εκπαίδευση ,όπως τους επιβάλλει το νομοσχέδιο περι Νέου Λυκείου, το οποίο και υπερψηφίστηκε από την κυβερνητική συμμαχία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Με βάση αυτό, θεσπίζονται πανελλαδικού τύπου εξετάσεις σε όλες τις τάξεις του Γενικού Λυκείου και στην πρώτη του επαγγελματικού, οι οποίες συνυπολογίζονται για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Με άλλα λόγια, ο αποκλεισμός του πιο αδύναμου οικονομικά μαθητικού πληθυσμού μέσα από ένα σχολείο δύο ταχυτήτων, έρχεται να συμπληρώσει τα σχέδια μείωσης εισακτέων στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα όπως αυτά μεθοδεύονται τόσο απ’ τις συγχωνεύσεις και το κλείσιμο τμημάτων όσο κι απ’ την έμμεση επαναφορά της βάσης του 10 με πανελλαδικά θέματα αυξανόμενης δυσκολίας. Επιπλέον, στο Τεχνικό Λύκειο επανεισάγεται ο θεσμός της μαθητείας, η συγκαλυμμένη δηλαδή,στ’ όνομα της πρακτικής άσκησης, εργασία των μαθητών από αφεντικό σε αφεντικό με μισθούς πείνας και μηδενικά δικαιώματα. Σημειωτέο, δίχως την παραμικρή επιβάρυνση του εργοδότη. Η εργασία- μπαλαντέρ άλλωστε έχει καταντήσει πια δημοφιλέστατο καθεστώς, καμουφλαρισμένο περίφημα με το προσωπείο της κατάρτισης.
Κάτι αντίστοιχο αποδεικνύουν τα προγράμματα ανέργων του ΟΑΕΔ, τα οποία απ’ τη μια μηδενίζουν την κάρτα ανεργίας για μόλις έναν μήνα κατάρτισης κι αμοιβές- φιλοδωρήματα των 500 ευρώ, κι απ’ την άλλη ως κρατικοί διαμεσολαβητές επισυνάπτουν συμβάσεις με ιδιωτικές επιχειρήσεις για ‘απασχόληση’ ανέργων. Στην τελευταία περίπτωση ,παρατηρούμε την απροκάλυπτη προσπάθεια για εξολοκλήρου άρση της μονιμότητας στο εργασιακό τοπίο, καθώς οι άνεργοι μετατρέπονται σε μάζα εργατικού δυναμικού προς ολιγόμηνη ενοικίαση που άγεται και φέρεται από επιχείρηση σε επιχείρηση, με αποκλειστική επιβάρυνση του δημοσίου, το οποίο εκμισθώνει στην ουσία εταιρείες για την πρόσληψή τους. Ο ‘ωφελούμενος’ (εργαζόμενος) είναι υποχρεωμένος να εκπονήσει μέχρι το τέλος το πρόγραμμα κατάρτισης ώστε να αμειφθεί, ενώ δεν δικαιούται ούτε καν συντάξιμα ένσημα. Το χαρακτηριστικότερο ίσως παράδειγμα δουλεμπορίου των ανέργων είναι τα γνωστά και μη εξαιρετέα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας με πεντάμηνη διάρκεια και πλήρη απουσία επιδομάτων, αδειών, δικαιώματος απεργίας κοκ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, τον ρόλο του μεσολαβητή για ενοικίαση σε δήμους και κοινωνικές δομές ,συχνά σε θέσεις εργασίας απολυμένων ή υπό διαθεσιμότητα υπαλλήλων, αναλαμβάνουν οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Αυτές παράλληλα ‘καβατζώνουν’ το 5% της μισθολογικής πίτας (μια τέτοια εταιρεία ενοικίασης είναι και η κατά τα άλλα Γενική Συνομοσπονδία Εργατών μέσω του Ινστιτούτου της)[i].
Στον ευρύτερο ιδιωτικό τομέα, με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων από το άρθρο 37 του Πολυνομοσχεδίου, δίνεται η δυνατότητα στον εργοδότη να προχωρήσει σε επιχειρησιακή πλέον σύμβαση με μια ένωση προσώπων[ii] η οποία απαιτεί για τη σύστασή της τα 2/3 των εργαζομένων. Υπό την απειλή της ανεργίας, είναι ευνόητο πως η συμμετοχή στην ένωση και την υπογραφή της σύμβασης είναι εξαναγκαστική για τους εργαζομένους. Ένα τέτοιο καθεστώς οδηγεί σε ντόμινο μισθολογικών μειώσεων, στην προσπάθεια των επιχειρήσεων να γίνουν όλο και πιο ανταγωνιστικές. Ενώ, όσον αφορά τον δημόσιο από το 2011, η μείωση εργαζομένων μέσω εφεδρείας και προσυνταξιοδοτικού καθεστώτος, ο καταποντισμός αποδοχών σε επίπεδα που ξεπερνούν το 40%, η κατάργηση επιδομάτων κεκτημένων μέσα από πολύμηνες απεργίες και η χειραγώγηση των εργαζομένων μέσω της αξιολόγησης (προσόντων, παραγωγικότητας) αποτελούν πραγματικότητα που κοντεύει να γίνει συνήθεια.
Όταν η ανεργία στους νέους φτάνει το 50%, όταν το 2015 οι δαπάνες για την παιδεία με μειώσεις προσωπικού και εισακτέων θα φτάνει μόλις το 2,23% επί του ΑΕΠ κι όταν τα τελευταία μέτρα των μνημονίων δίνουν σε νέους κι ανέργους μισθούς εξευτελισμού, αντιλαμβάνεται κανείς ότι ο αγώνας διοικητικών κι εκπαιδευτικών γενικότερα, δεν αποτελεί απλά μια ενόχληση στην κατά τα άλλα ομαλή διεξαγωγή της εξεταστικής και των εγγραφών μας. Αντιθέτως αποτελεί ,σε βαθμό ταύτισης μάλιστα, το εργασιακό παρελθόν, παρόν, μέλλον μας. Με βάση την επίθεση που δεχόμαστε, η σύνδεση των αγώνων κρίνεται αναγκαία. Τις τελευταίες μέρες μαζί με καθηγητές και διοικητικούς, έχει ανοίξει μέτωπο απεργιακών κινητοποιήσεων από μηχανικούς του δημοσίου, νοσοκομειακούς γιατρούς καθώς κι από εργαζομένους σε ασφαλιστικά ταμεία, στο εμπόριο, σε υπουργεία κι επιχειρήσεις ιδιωτικού δικαίου. Θεωρούμε ότι η προοπτική ενός μετώπου αποφέρει καρπούς εάν και εφόσον γίνεται σε επίπεδο βάσης, με την επιθετικότητα της αδιαμεσολάβητης, αντιιεραρχικής δράσης, δίχως την αυταπάτη της θεσμικής κατοχύρωσης. Η αλληλεγγύη στον αγώνα τους είναι πρωτίστως αλληλεγγύη στον δικό μας αγώνα, είναι κινητοποίηση για τα δικά μας συμφέροντα και δεν χωράει δεκανίκια…
[i] Ομολογουμένως η ΓΣΕΕ πρωτοστατεί στα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας, με απορρόφηση του 60% των ανέργων, εφαρμόζοντας πρώτη και καλύτερη τις χειρότερες εργασιακές σχέσεις, αντί να τις καταδικάζει. Είναι χαρακτηριστικό (έως και τραγελαφικό) πως στον Βόλο, οι εργαζόμενοι του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ απειλήθηκαν με απόλυση από τη ΓΣΕΕ σε περίπτωση που συμμετείχαν στη 48ωρη απεργία που η ίδια είχε προκυρήξει!
[ii] Οι ενώσεις προσώπων αφορούν ιδιωτικές επιχειρήσεις με λιγότερους των 40 εργαζομένων, δηλαδή τη συντριπτική πλειοψηφία των επιχειρήσεων στην Ελλάδα. Η σύστασή τους διαρκεί το πολύ ένα εξάμηνο και δεν αποτελούν τη σταθερή συνδικαλιστική εκπροσώπηση του σωματείου, παρά την ευκαιριακή σύναψη σύμβασης με τον εργοδότη.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ
epp.espivblogs.net ΠΑΝΤΕΙΟΥ
Πανό που αναρτήσαμε στο πάντειο στις 11/9
Δευτέρα 2/9, πρώτη μέρα εξεταστικής στο Πάντειο, ανεβάσαμε πανό αναφορικά με τις εκκενώσεις των καταλήψεων.
στην πλευρά της Λ.Συγγρού
Το ξεπούλημα ενός αγώνα πριν καν ξεκινήσει
ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΕΝΟΣ ΑΓΩΝΑ… ΠΡΙΝ ΚΑΝ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ
(ή αλλιώς η απεργία των καθηγητών που δεν έγινε ποτέ)
Την άνοιξη του 2013, 4 χρόνια μετά την εμφανή πλέον επέλαση της κρίσης στην Ελλάδα, εξαγγέλλεται απεργιακή κινητοποίηση των καθηγητών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση με πρόθεση να διεξαχθεί την περίοδο των πανελληνίων εισαγωγικών εξετάσεων. Αυτά τα 4 χρόνια, η κοινωνία βιώνει μια οξυμένη ολομέτωπη επίθεση. Κατάργηση της εθνικής συλλογικής σύμβασης εργασίας, περαιτέρω αύξηση της επισφαλούς εργασίας ακόμη και της απλήρωτης, μειώσεις μισθών. Εν ολίγοις,το κεφάλαιο επιτάσσει μια αναδιάρθρωση στις παραγωγικές σχέσεις, την οποία ο κόσμος της εργασίας καλείται να ακολουθήσει χωρίς να βγάλει τσιμουδιά.
Το ελληνικό σχολείο το τελευταίο διάστημα πλήττεται από βάρβαρα μέτρα όπως τη διακοπή χρηματοδότησης για θέρμανση, τις συγχωνεύσεις, τα λουκέτα και τους απλήρωτους ωρομίσθιους. Παρ’ όλα αυτά, τώρα οι εκπαιδευτικοί αποφάσισαν να προβούν σε κινητοποιήσεις, με την ψηφιση και του τελευταίου πολυνομοσχεδίου που μεταξύ άλλων περιλάμβανε και την αύξηση των διδακτικών ωρών των καθηγητών στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση και κατ’επέκταση την απόλυση 10.000 αναπληρωτών συναδέλφων τους. Και ενώ τα αιτήματα είναι συντεχνιακά και δεν ασκούν, όπως και παλιότερα άλλωστε, κριτική στο θεσμό της εκπαίδευσης εκ των θεμελίων του, ωστόσο αντανακλούν την νέα εργασιακή πραγματικότητα. Την εντατικοποίηση και την υποτίμηση της εργασίας, κάτι που συμβαίνει πλέον καθολικά, σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Με μία συνοπτική ματιά όμως στο παρελθόν θα διαπιστώσει κανείς ότι η πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση αριθμεί πλήθος αγώνων τις προηγούμενες δεκαετίες . Σ όλα αυτά βέβαια δεν απουσίαζε και η στήριξη από τη μεριά των μαθητών, οι οποίοι ειχαν προβεί σε αντίστοιχες κινητοποιήσεις (καταλήψεις, πορείες) κάτι που στη τωρινή συγκυρία έλειπε.
Με την αναγγελία της απεργίας από την ΟΛΜΕ, το κράτος αποφάσισε την επιστραύτευση της, δηλαδή την προληπτική ανακύρηξη της σε «δημόσιο κίνδυνο». Αδιαφορώντας πλέον για την τήρηση των προσχημάτων, απροκάλυπτα καταπατά συνταγματικά “δικαιώματα” και αφηψεί τους ίδιους του τους νόμους. Από αυτό συνάγουμε αβίαστα δύο συμπεράσματα. Αφενός ότι η περίοδος της αναζήτησης συναίνεσης από τους κυρίαρχους έχει παρέλθει. Δηλαδή, γνωρίζοντας ότι δεν μπορουν να βασίζονται στη διατήρηση του υποτειθέμενου κοινωνικού συμβολαιου, καταργούν οι ίδιοι τα αστικοδημοκρατικά προσχήματα και στρέφονται στην μεταχείριση κατασταλτικών μέσων. Αφετέρου ότι οι νόμοι είναι για να περιορίζουν μόνο τους αρχόμενους και ποτέ τους άρχοντες! Συνεπώς όταν το ίδιο το κράτος δεν σέβεται τους θεσμούς και τους νόμους του είναι μάταιο οι αντιστεκομένοι να επιμένουν στη νομιμότητα των μέσων αγώνα και να τρέφουν αυταπάτες για την διεκδίκηση μέσω θεσμικών οδών . Αυτη η θέση αποτελεί τροχοπεδη για τους αγώνες, κάτι που σταθερά επιλέγει να αποκρύπτει η αριστερά αδυνατώντας να απεγλωβιστεί από την αστική νομιμότητα.
Βέβαια η κίνηση αυτή του κράτους δεν είναι αποσπασματική. Τον τελευταίο καιρό παρακολουθούμε σχεδόν με απάθεια μια επίδειξη ισχύος με όχημα αλλεπάλληλα κατασταλτικά χτυπήματα σε κάθε πεδίο και έκφανση της κοινωνικής ζωής και μια σταδιακή ποινικοποίηση κάθε μορφής διεκδίκησης και αγώνα. Πιο τρανταχτά παραδείγματα οι επιστράτευσεις των ναυτεργατών και των εργαζομένων του μετρό με την εισβολή των εκαμ στο κατειλειμένο αμαστοστάσιο αλλά και η ενεργοποίηση του ανεπίσημου μηχανισμού που περιελάμβανε φασίστες/αγανακτισμένα αφεντικά να πυροβολούν στο ψαχνό μετανάστες εργάτες που διεκδικούσαν τα δεδουλευμένα τους. Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι το κράτος και τα αφεντικά έχουν ανάγκη να εκγαθιδρύσουν ένα καθεστώς τρόμου.
Απο την μεριά τους τα καθεστωτικά μέσα δεν παρέλειψαν να λασπολογήσουν την κινητοποίηση δημιουργώντας δύο πόλους. Από τη μία, οι αδιάφοροι κακοί καθηγητές που σαμποτάρουν το μέλλον των μαθητών, και από την αλλή, οι κακόμοιροι αγχωμένοι μαθητές και οι οικογένειές τους. Η αλήθεια ωστόσο απέχει πολύ. Η πλειοψηφία των μαθητών της Γ’ λυκείου του σήμερα θα ανήκει στους επισφαλώς εργαζομένους ή στους 10.000 απολυμένους ωρομίσθιους καθηγητές του αύριο. Επομένως το παρόν των αγώνων είναι που θα διασφαλίσει το μέλλον των μαθητών και όχι οι πανελλήνιες!
Τελικά παρά τις ελπίδες μας για έναν δυναμικό αγώνα και τις τυμπανοκρουσίες των αριστερών, η απεργία αυτή δεν έγινε ποτέ.Οχι τόσο λόγω της επιστράτευσης και τον φόβο της απόλυσης, αλλά κυρίως λόγω αναμφισβήτητων συμμαχιών. Αν και η απεργία ψηφίστηκε σε μαζικότατες γενικές συνελεύσεις στις τοπικές ΕΛΜΕ ανα την επικράτεια, οι συνδικαλιστικές γραμμές τόσο των κυβερνητικών παρατάξεων όσο και του ΣΥΡΙΖΑ αποφάνθηκαν για την άρση της απεργίας μιας και όπως πάντα το κομματικό πολιτικό συμφέρον υπερβαίνει το ταξικό. Όσο για την ΑΔΕΔΥ, δεν έδωσε καμία απολύτως στήριξη στον αγώνα, πράγμα λογικό αφου αν είσαι εργατοπατέρας (δεξιός και αριστερός) και δεν υπακούσεις τα τωρινά σου αφεντικά ποιος ξέρει τι μέλλει γενεσθαι αύριο.
Απο αυτή την κωλοτούμπα των «ειδικών του συνδικαλισμού» όπως πάντα χαμένη ήταν η πλειοψηφία των καθηγητών που ξεκίνησε δυναμικά, μετά απο τόσα χρόνια, μία μάχη η οποία πουλήθηκε απο τους γνωστούς-αγνώστους πριν ακόμα ξεκινήσει. Και όλα αυτά σε μια περίοδο που κάθε αγώνας μικρός και μεγάλος(όπως θα ήταν ο συγκεκριμένος) έχει μεγάλη σημασία σε υλικό αλλά και ψυχολογικό επίπεδο για τους απο κάτω. Πόσο εύκολα θα ξαναμπούν οι καθαηγητές σε συνελεύσεις για να πάρουν συλλογικά αποφάσεις μετά απο την ξεκάθαρη παραβίαση της αποφασής τους;
Για μας κάθε τέτοια αρνητική εμπειρία σηματοδοτεί τους λόγους που το κίνημα πρέπει να απεμπλακεί από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και να δημιουργήσει νέες δομές, ακηδεμόνευτες μακριά απο τον βραχνά των εργατοπατέρων, την καθοδήγηση των κομμάτων και τις σάπιες γραφειοκρατικές δομές . Γίνεται ξεκάθαρο πλέον ότι οι αγώνες για να έχουν νόημα πρέπει να βασίζονται στα ίδια τα αγωνιζόμενα υποκέιμενα, να είναι αυτοοργανωμένοι και να συνδεθούν μεταξύ τους ξεφεύγοντας απο την μερικοτήτα τους. Η πραγματικότητα καθιστά μοναδική λύση την συλλογική απάντηση με τους δικούς μας όρους. Την δυναμική αντεπίθεση στην υποτίμηση των ζωών μας.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΠΑΝΤΕΙΟΥ
epp.espivblogs.net
…που κολλιέται μαζικά και ξεκολλιέται μερικώς στο Πάντειο!
TΡΑΠΕΖΑΚΙ ΜΕ ΤΟ ΥΛΙΚΟ ΜΑΣ ΚΑΘΕ ΤΕΤΑΡΤΗ ΚΑΙ ΠΕΜΠΤΗ 12:00-14:00 ΣΤΟ ΑΙΘΡΙΟ
