Αφίσα και κείμενο του Συντονισμού Ελευθεριακών και Αυτόνομων Σχημάτων Αθήνας

 Μετακύληση του κόστους φοίτησης σε εμάς (κόψιμο συγγραμάτων, σίτιση, στέγαση), εργολαβίες, απολύσεις-διαθεσιμότητες, ιδιωτικοποίηση της έρευνας, συμβούλια διοίκησης. Όλα αυτά αποτελούν μέρος μίας γενικότερης αναδιάρθρωσης που εξελίσσεται στις πλάτες των φοιτητών και εργαζομένων στα πανεπιστήμια. Η τελευταία εκδήλωση αυτής της επίθεσης είναι οι διαγραφές φοιτητών και φοιτητριών, που αποσκοπούν στην περαιτέρω εντατικοποίηση των ζωών μας, στην πειθάρχηση μας τώρα ως φοιτητές και ως μελλοντικούς εργαζομένους, στη πιθανή επιβολή διδάκτρων, στην προώθηση της εξατομίκευσης και του μεταξύ μας ανταγωνισμού, πατώντας μάλιστα στη διαίρεση των φοιτητών σε συνεπείς/ενεργούς και σε τεμπέληδες/αιώνιους. Οι διαγραφές όμως, αποτελούν ταυτόχρονα και μέσο για τη συναίνεση στην εφαρμογή του οργανισμού, ως μία αυταπάτη για ευνοϊκότερη μεταχείρηση των «αιώνιων» φοιτητών. Οργανισμός είναι το καταστατικό που ρυθμίζει τον τρόπο λειτουργίας του ιδρύματος, από την συμπεριφορά των μελών του μέχρι και την τελευταία γραφειοκρατική δομή του, και συντάσσεται και εφαρμόζεται από τις διοικήσεις, σύμφωνα με το νόμο Διαμαντοπούλου. Είναι αυτός λοιπόν που θεσμοποιεί και επεκτείνει την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση.

Το πανεπιστήμιο που σχεδιάζουν πρέπει να είναι ευνοϊκός χώρος για ιδιωτικές επενδύσεις, πρέπει να παρέχει τις απαραίτητες εγγυήσεις αποδοτικότητας στο κεφάλαιο (και με τη μείωση των εισακτέων ώστε να μειωθεί η μαζική παραγωγή πτυχιούχων και με τη διαγραφή των «αιωνίων» φοιτητών), ώστε να αποσπάσει τις (πολυπόθητες για πολλά μέλη της «ακαδημαϊκής κοινότητας» που μυρίζονται ευκαιρίες για μπίζνες) χρηματοδοτήσεις/κονδύλια. Τέτοια ακριβώς εγγύηση είναι και οι διαγραφές. Ησυχία. Τάξη. Παραγωγικότητα. Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά του νέου πανεπιστημίου ι από αυτό δεν θα μπορούσαν να λείπουν φυσικά τα εργασιακά κάτεργα (εργολαβίες), οι ιδιωτικοί μπράβοι (security) και η προσπάθεια ποινικοποίησης των οποιωνδήποτε αντιστάσεων.

Είναι ανάγκη να μη μείνουμε θεατές στην εφαρμογή των σχεδίων τους, να μην αναθέσουμε τους αγώνες μας σε κανέναν «ειδικό της πολιτικής». Αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι να βρεθούμε σε γενικές συνελεύσεις των συλλόγων, σε πρωτοβουλίες, σε επιτροπές φοιτητών/ τριών κι εργαζομένων. Να χτίσουμε από κοινού ενεργές κοινότητες αγώνα ενάντια στην υποτίμηση των ζωών μας.