Πανό ενάντια στη τρανσφοβία, που αναρτήθηκε στο Πάντειο (Συγγρού), με αφορμή την επίθεση σε τρανς γυναίκα στις 21/5 στο στ. Λαρίσσης.

”ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΦΥΛΟΥ, ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΧΕΙ ΤΟ ΓΚΑΝΙ ΚΑΝΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΑΡΑ!

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΤΡΑΝΣΦΟΒΙΑ (21/5 στ. Λαρίσσης)”

Προβολή ταινίας Xenia Πέμπτη 21/5 20:00 στον κήπο του Παντείου

Θα ακολουθήσει mini-bar με Mojitos & Sangria!

Ενάντια στην εγκατάλειψη και την απαγόρευση, καταλαμβάνουμε καθημερινά τους δικούς μας χώρους και χρόνους μέσα στο πανεπιστήμιο. Θέλουμε τις σχολές ανοιχτές και προσβάσιμες για τους από τα κάτω χώρους συνάντησης και δημιουργίας, μακριά απο εμπορευματικούς και εξουσιαστικούς όρους, για την ανάπτυξη και την οργάνωση των συλλογικών αντιστάσεων ενάντια στη συνεχή υποτίμηση των ζωών μας.

Στο φεστιβάλ θα συμμετέχει και η Ελευθεριακή Παρέμβαση Παντείου:

Παρασκευή 8/5 :
Εκδήλωση – Συζήτηση: Παρουσίαση της μπροσούρας: Προγράμματα «καταπολέμησης της ανεργίας»: σύγχρονα εργαλεία υποτίμησης και πειθάρχησης
από την Ελευθεριακή Παρέμβαση Παντείου
19:00 Πολυτεχνείο, Πτέρυγα Αρχιτεκτονικής, αίθουσα 301 (2ος όροφος)
Αυτόνομο Σχήμα Πολιτικών Μηχανικών

Δεν είναι ”τραγωδίες” στα σύνορα
είναι κρατικές δολοφονίες

ΧΑΡΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ, ΚΛΩΤΣΙΕΣ ΣΤ’ ΑΦΕΝΤΙΚΑ!

Εδώ μπορείτε να ακούσετε την εκδήλωση, ηχογραφημένη απ’ το Αυτόνομο Ραδιόφωνο Ιωαννίνων http://media.radio-i.org/images/audio/prooimio/150313_Metavatiko.mp3

Το Πάντειο ,όπως άλλωστε και τα περισσότερα ιδρύματα στα χρόνια της κρίσης,βρέθηκε με έναν πετσοκομμένο προυπολογισμό, με απολύσεις προσωπικού, υποστελέχωση υπηρεσιών και περαιτέρω αλισβερίσια με το ιδιωτικό κεφάλαιο(εργολαβίες,χρηματοδότηση του μπαλώματος-βαψίματος της σχολής απ’ τα έβερεστ και τον γρηγόρη). Μια πρόσφατη συνέπεια ήταν και η ανακοίνωση της διοίκησης της βιβλιοθήκης, όπου μας ενημέρωνε πως θα είναι πλέον ανοιχτή λιγότερες ώρες, εξαιτίας του αυξημένου φόρτου εργασίας που καλούνται να επωμιστούν οι εργαζόμενοι.

Γνωρίζουμε πως σε καιρούς καπιταλιστικής κρίσης αυτοί που την πληρώνουν είναι ο κόσμος της εργασίας.Ετσι και εμείς ως φοιτητές-τριες στο πάντειο καιρό τώρα είδαμε τα συγγράματα μας να μειώνονται,αρχίσαμε να πληρώνουμε τους φακέλους σημειώσεων σε κάθε εξεταστική,φάγαμε το κακής ποιότητας φαγητό της λέσχης (όσες τυχερές πληρούσαμε τα οικονομικά κριτήρια ), διακρίναμε τους ελάχιστους εργολαβικούς στο τομέα της καθαριότητας να ξεροσταλιάζουν στη θέα του καθαρισμούτου πανεπιστημίου μας και πλέον ακόμη μια υπηρεσία μας δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στις ανάγκες που μέχρι πρότινος εξηπηρετούσε.

Παράλληλα το τελευταίο διάστημα επικρατεί μια νηνεμία στον κόσμο της εργασίας σχετικά με το τι μελλει γενεσθαι εν αναμονή της εκπλήρωσης των πάσης φύσεως κυβερνητικών υποσχέσεων (επαναπροσλήψεις στο δημόσιο τομέα κ.α.).Ωστόσο οφείλουμε από μέρους μας να υπενθυμίσουμε πως όλα διεκδικούνται και κερδίζονται από εμάς και για τη τάξη μας. Απο καμία κυβέρνηση όσο ”φιλολαική” και να διατείνεται πως είναι. Τώρα περισσότερο από ποτέ πρέπει να είμαστε σε επιφυλακή,γιατί μπορεί πλέον το τέρας του φασισμού να μη κάνει προς το παρόν τόσο ηχηρή τη παρουσία του, αλλά το τέρας του κυβερνητισμού καιροφυλακτεί για την ενσωμάτωση μας σε αυτό.

Απαιτούμε την άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων των εργαζόμενων στη βιβλιοθήκη, με βασικό αίτημα την πρόσληψη μόνιμου προσωπικού

Καμία κυβερνητική αυταπάτη!
Συλλογικοί αγώνες φοιτητών-εργαζομένων στη βάση των κοινων αναγκων μας!

Το κείμενο σε PDF

Διαγραφές-οργανισμοί-καταστολή: Λέγεται αναδιάρθρωση και είναι
σαρωτική!

Εδώ και χρόνια είναι προφανές ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μία γενικευμένη αλλαγή παραδείγματος, μία αλλαγή που προφανώς δε θα μπορούσε να αφήσει ανέπαφη την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Τη θέση του μαζικού πανεπιστήμιου της μεταπολίτευσης έρχεται να πάρει ένα νέο μοντέλο πανεπιστημίου, καλύτερα προσαρμοσμένο στις ανάγκες των αφεντικών τόσο όσον αφορά την παραγόμενη/παρεχόμενη γνώση όσο και την εσωτερική του λειτουργία (υποτιμημένη/επισφαλής εργασία,εντατικοποίηση,αύξηση καταστολής κλπ). Ένα πανεπιστήμιο που θα λειτουργεί αποκλειστικά με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια είτε παραμείνει υπό κρατικό έλεγχο είτε ιδιωτικοποιηθεί και με τη βούλα. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται κατά τη γνώμη μας και οι τελευταίες σημαντικές εξελίξεις στα πανεπιστημιακα τεκταινόμενα:

Διαγραφές φοιτητών
Οι διαγραφές φοιτητών που αποτελούν εδώ και δεκαετίες διακαή πόθο των κατά καιρούς αρμόδιων (και έχουν πραγματοποιηθεί σε κάποιες περιπτώσεις και στο παρελθόν) προβλέπονται από το νόμο Διαμαντοπούλου του 2011, ο οποίος ορίζει ότι στο τέλος της ακαδημαϊκής περιόδου 2013-2014 διαγράφονται όσοι φοιτητές έχουν υπερβεί τα 2ν+1 έτη σπουδών και κατοχυρώνει ως προβλεπόμενο όριο τα ν+2έτη για τους εισαχθέντες από το 2011 και μετά. Όλο αυτό το διάστημα, υπουργείο, μίντια και λοιποί πρόθυμοι έχουν επιδοθεί σε μια χοντροκομμένη προπαγάνδα εναντίον των «αιώνιων» χαρακτηρίζοντάς τους «τεμπέληδες», «αλήτες» ή τέλος πάντων νοσηρό φαινόμενο που πρέπει  να σταματήσει. Στόχος αυτής της προπαγάνδας είναι να νομιμοποιηθούν οι διαγραφές τόσο στη συνείδηση της «κοινής γνώμης», όσο και στο φοιτητικό σώμα με τους «συνεπείς» να αποδέχονται ή ακόμη χειρότερα να στηρίζουν τη διαγραφή των «τεμπέληδων». Διαίρει και βασίλευε! Εμείς απ’ την πλευρά μας ξέρουμε ότι όσοι/ες από μας έχουν υπερβεί το όριο σπουδών έχουν στις περισσότερες περιπτώσεις αναγκαστικά παρατείνει τις σπουδές τους λόγω εργασίας, μόνιμης κατοικίας μακριά απ’ το πανεπιστήμιο, προβλημάτων υγείας κ.α. Και στην περίπτωση όμως που αυτή η παράταση της φοίτησης είναι ηθελημένη, θεωρούμε πως έχουμε κάθε δικαίωμα να προσαρμόζουμε τους ρυθμούς των σπουδών μας ανάλογα με τις προσωπικές επιλογές κι επιθυμίες μας!¹

Γιατί όμως τόση πρεμούρα για τις διαγραφές; Κατ’ αρχήν είναι ευνόητο ότι οι διαγραφές θα έχουν ως αποτέλεσμα την παραπέρα προώθηση της εντατικοποίησης των σπουδών μας αλλά και των ζωών μας. Έτσι, επιδιώκεται η καλλιέργεια ενός κλίματος εξατομίκευσης, όπου ο φόβος της διαγραφής θα εξασφαλίζει ακόμα περισσότερο την πειθάρχησή μας
στα καλούπια που μας επιβάλλουν, την επιλογή του ατομικού δρόμου και της παθητικότητας τώρα ως φοιτητές/τριες ,αύριο ως εργαζόμενοι/ες και κοινωνικά υποκείμενα. Ενός κλίματος που δυσχεραίνει την όποια αντίσταση, πόσο μάλλον στις δυναμικότερες μορφές της πχ ζωντανές καταλήψεις διαρκείας. Θεωρούμε πως όλα αυτά αποτελούν τις απαραίτητες εγγυήσεις ώστε να συνεχιστεί με ασφαλή τρόπο η προσπάθεια προσέλκυσης ιδιωτικών επενδύσεων από τα πανεπιστήμια. Εγγυήσεις ότι οι επιχειρήσεις θα έχουν στη διάθεσή τους ένα υπάκουο κι αποδοτικό ερευνητικό/εργατικό δυναμικό, εγγυήσεις εν τέλει ότι το ρίσκο θα είναι μικρό και τα οφέλη πολλαπλά.

Οργανισμοί
Τις διαγραφές που ,όπως προαναφέρθηκε, προβλέπονται από τον νόμο Διαμαντοπούλου, έρχονται να επισφραγίσουν οι οργανισμοί των πανεπιστημίων² που ψηφίζονται αυτήν την περίοδο ή θα ψηφιστούν το προσεχές διάστημα (όπως συμβαίνει με το Πάντειο) κι ουσιαστικά αποτελούν την εδραίωση του νόμου και με τη βούλα στα ιδρύματα. Ο οργανισμός καθορίζει την εσωτερική λειτουργία των πανεπιστημίων, αποτελώντας το ευρύτερο «καταστατικό» τους όσον αφορά τη διοίκηση, διδασκαλία και την αξιολόγηση αυτών. Σε γενικές γραμμές, η ψήφιση οργανισμών συνεπάγεται καταργήσεις/συγχωνεύσεις τμημάτων, την αξιολόγηση των πτυχίων μας βάσει πιστωτικών μονάδων κι ως εκ τούτου τον κατακερματισμό τους (με σκοπό τον άκρατο ανταγωνισμό μεταξύ των φοιτητών σ’ ένα κυνήγι δεξιοτήτων για ένα ‘επαρκές’ πτυχίο), δυνατότητα επιβολης διδάκτρων, θέσπιση φοιτητικών δανείων, ιδιωτικοποίηση έρευνας καθώς και την πλήρη ανάθεση της λειτουργίας των σχολών στους μανατζαραίους των διοικητικών συμβουλίων,αχρηστεύοντας ουσιαστικά την όποια δικαιοδοσία των συλλόγων (όπως προβλέπεται και για το πάντειο). Επιπλέον, με τους οργανισμούς θεσμοθετούνται οι εργολαβίες στις μεταφορές προσωπικού, τη φύλαξη και την τεχνική λειτουργία του χώρου, εισάγοντας εκτός από τις καθαρίστριες και μια πληθώρα εργαζομένων σε καθεστώς κάτεργου επισφάλειας. Όπως στην περίπτωση των «κοινωνικών μας παροχών» (σίτιση/στέγαση), οι οποίες και δεν γλιτώνουν από τον οργανισμό, οι εργολαβίες αποτελούν βασικό λόγο μετακύλισης του κόστους φοίτησης στις πλάτες μας.

Καταστολή-αποστείρωση
Τα τελευταία χρόνια και ιδίως μετά την ψήφιση του νόμου Διαμαντοπούλου, έχουμε γίνει θεατές σε μια συνεχιζόμενη προσπάθεια αποστείρωσης και καταστολής στα πανεπιστήμια με κύριους εκφραστές πρυτάνεις, καθηγητάδες και αντιδραστικούς φοιτητές. Συνθήματα άρχισαν να σβήνονται, κάγκελα να περιφράζουν τους χώρους μας, ανοιχτοσχολάκηδες να σπάνε καταλήψεις μαζί με καθηγητές κλπ. Πλέον, το δόγμα τάξη και ασφάλεια αναδεικνύεται σε ύψιστη προτεραιότητα. Κάτι τέτοιο δείχνει άλλωστε η διαφαινόμενη σταδιακή ανάθεση της φύλαξης των σχολών σε εταιρείες security³ αλλα και περιστατικά όπως η πρόσφατη προκήρυξη λοκ-αουτ στη νομική και την ασοεε πριν τη 17 Νοέμβρη, προκειμένου να αποφευχθούν καταλήψεις,αλλά και η πρωτοφανής άσκηση βίας από ματατζήδες σε φοιτητικά μπλόκ έξω από τη νομική και το πολυτεχνείο στις 13 Νοέμβρη.

Σε αυτήν την περίσταση, είναι εμφανές ότι η εξατομίκευση, (ανα)παράγει τη συλλογική μας απαξίωση. Είναι ανάγκη όσοι/ες από μας αναγνωρίζουμε τα κοινά ταξικά μας συμφέροντα να κάνουμε το πρώτο βήμα για την οργάνωση των δομών και των αγώνων μας, έξω και πέρα από τα συντεχνιακά αιτήματα και τις έτοιμες λύσεις των «ειδικών της πολιτικής».

Καλούμε λοιπόν τους/τις συμφοιτητές/συμφοιτήτριές μας καθώς και τους/τις διοικητικούς υπαλλήλους να συμπράξουν μαζί μας στις γενικές συνελεύσεις, τις πρωτοβουλίες, τις επιτροπές φοιτητών/εργαζομένων για να συντονίσουμε τον κοινό μας αγώνα τόσο στο πάντειο όσο και στο ευρύτερο πανεπιστημιακό χώρο. Για να χτίσουμε σχέσεις αλληλεγγύης κι εμπιστοσύνης, για να χτίσουμε αυτοοργανωμένες κοινότητες αγώνα φοιτητών/εργαζομένων στη βάση των δικών μας αναγκών.

Πιο συγκεκριμένα, προτείνουμε:

• κατάληψη της σχολής την Τετάρτη 26/11 και συμμετοχή του φοιτητικού συλλόγου στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο της ίδιας μέρας στις 14:00 στα Προπύλαια.
• κατάληψη της σχολής την Πέμπτη 27/11 και συμμετοχή του φοιτητικού συλλόγου στην απεργιακή διαδήλωση της ίδιας μέρας στις 10:30, στο Μουσείο(Πολυτεχνείο).
• Νέα γενική συνέλευση του φοιτητικού συλλόγου την επόμενη εβδομάδα.

Όλα τα παραπάνω αποτελούν την δική μας ανάλυση. Δεν απαιτούμε από το σώμα της συνέλευσης να συμφωνήσει στο 100% του πολιτικού μας λόγου. Ακριβώς για αυτό και δεν θέλουμε να «καπελώσουμε» κανέναν, αφού αναγνωρίζουμε ότι η ΓΣ με την μορφή που έχει σήμερα, δεν είναι γόνιμο έδαφος όχι απλά για συνδιαμόρφωση αλλά ούτε καν για πολιτική αντιπαράθεση. Ζητάμε την ψήφιση των προτάσεων που απορρέουν από τον παραπάνω λόγο χωρίς την ψήφιση της ίδιας της ανάλυσης μας. Η διαδικασία της συνδιαμόρφωσης πρέπει να γίνεται στην ανοιχτή συνέλευση που θα ακολουθεί και όπου επί ίσοις όροις μπορεί να παραχθεί ο λόγος των συμμετεχόντων.

1.όταν πρωτοέγινε σαφές ότι ο νόμος θα εφαρμοστεί, κεντρικό στοιχείο αυτής της προπαγάνδας ήταν το «κόστος των αιώνιων για τους φορολογούμενους», κάτι που δεν μπορούσε να τραβήξει για πολύ, καθώς όσοι έχουν υπερβεί το προβλεπόμενο όριο σπουδών δεν δικαιούνται πάσο, σίτιση, στέγαση, συγγράμματα κτλ. Αυτό το «μη κόστος» δεν είναι για εμάς επιχείρημα κατά των διαγραφών, αλλά άλλη μια πτυχή αυτού που λέμε μετακύλιση του κόστους φοίτησης στις πλάτες μας.

2. Αυτό συμβαίνει επειδή η μισθοδοσία των εργολαβικών εργαζόμενων δεν συμπίπτει πλέον με αυτή των δημοσίων υπαλλήλων αλλά καταλήγει να επιβαρύνει τον προϋπολογισμό του πανεπιστημίου. Έναν προϋπολογισμό τόσο πετσοκομμένο ,που φυσικά θα βρει τα χρήματα ώστε να πληρώσει τους εργολάβους απολύοντας εργαζόμενους κι επιβαρύνοντας φοιτητές.

3. Κάτι τέτοιο έχει ήδη γίνει και στο πάντειο με το “συμβόλαιο” να προβλέπει ρητά ότι οι σεκιουριτάδες δε θα φορούν στολές.

το κείμενο σε pdf

Oύτε φωνή, ούτε ακρόαση…;

Τα αφεντικά για να ξεπεράσουν την κρίση τους μετατρέπουν το μαζικό πανεπιστήμιο (που όλες/οι γνωρίσαμε)σε μια ιδιωτική επιχείρηση για λίγους μέσω του περιβόητου νόμου Διαμαντοπούλου. Επισφράγιση αυτού σε όλα τα ιδρύματα είναι η ψήφιση του εσωτερικού οργανισμού (στο Πάντειο αναμένεται να ψηφιστεί σε δύο βδομάδες περιπου)που θεσμοθετεί την δυνατότητα επιβολής διδάκτρων,τις διαγραφές φοιτητών/τριων(αν έχουν περάσει το όριο σπουδών),τα φοιτητικά δάνεια,επιπρόσθετες εργολαβίες και την πλήρη ανάθεση της λειτουργίας
του πανεπιστημίου στους μάνατζερ των συμβουλίων διοίκησης.Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά,σιγά-σιγά το υπουργείο μαζί με τους πρυτάνεις θέλει να μας εκτοπίσει απ’τους φυσικούς μας χώρους(λοκ αουτ, απονομιμοποίηση των γενικών συνελεύσεων)και φυσικά όσοι/ες τολμήσουν να σηκώσουν κεφάλι θα ξυλοκοπούνται απ’τους κρατικούς
μπράβους(ΜΑΤ).

Η μηδενική ελευθερία που θέλουν να επιβάλουν, πρέπει να περάσει πάνω από εμάς και τις ανάγκες μας, κάτι που δεν πρόκειται να μας βρει απαθείς, με σταυρωμένα χέρια.  Καλούμε τους συμφοιτητές-τριες μας στις γενικές συνελεύσεις των συλλόγων μας,τις πρωτοβουλίες φοιτητών-τριων να συζητήσουμε και να συναποφασίσουμε για τα κοινά μας πρόβληματα.

ΕΜΕΙΣ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ ΜΑΣ.
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ,ΜΠΑΤΣΟΙ ΚΑΙ ΠΡΥΤΑΝΕΙΣ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΟΥΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥΣ.

Καλούμε σε Γενική Συνέλευση όλους τους/τις φοιτητές/τριες
την Τρίτη 25/11 στις 14:00 στην 108

το flyer σε pdf

Το μαζικό πανεπιστήμιο αργοπεθαίνει. Εδώ και αρκετά χρόνια ο δήμιός του ακούει στο όνομα «εκπαιδευτική αναδιάρθρωση». Παρ’ όλο που δεν έχουμε καμία πρόθεση να υπερασπιστούμε το «παλιό μοντέλο», ένα είναι σίγουρο: αυτός ο θάνατος δε θα αφήσει αλώβητη την πλειονότητα των φοιτητών κι εργαζομένων στο πανεπιστήμιο, ανεξαρτήτως αν κάποιοι τον έχουν συνειδητοποιήσει ή αν εξακολουθούν να εμμένουν σε αυταπάτες καριέρας. Αλλά ας πάμε στο προκείμενο…

Το τελευταίο επεισόδιο στο σίριαλ «εκπαιδευτική αναδιάρθρωση» είναι οι διαγραφές των περιβόητων «αιώνιων φοιτητών» για τις οποίες τόσα πράγματα έχουμε ακούσει τον τελευταίο καιρό. Οι διαγραφές φοιτητών που αποτελούν εδώ και δεκαετίες διακαή πόθο των κατά καιρούς αρμόδιων (και έχουν πραγματοποιηθεί σε κάποιες περιπτώσεις και στο παρελθόν) προβλέπονται από το νόμο Διαμαντοπούλου του 2011, ο οποίος ορίζει ότι στο τέλος της ακαδημαϊκής περιόδου 2013-2014 διαγράφονται όσοι φοιτητές έχουν υπερβεί τα 2ν+1 έτη σπουδών και κατοχυρώνει ως προβλεπόμενο όριο τα ν+2 έτη για τους εισαχθέντες από το 2011 και μετά. Επιπλέον ο υπουργός παιδείας Λοβέρδος διαμήνυσε «παράταση ζωής» δύο εξαμήνων σε όσους/ες έχουν συμμετάσχει σε εξετάσεις σε τουλάχιστον μία εξεταστική περίοδο κατά τα δύο προηγούμενα έτη ή έκαναν τη σχετική δήλωση. Στη πράξη όμως γνωρίζουμε πως αν η ποσότητα των χρωστούμενων μαθημάτων είναι μεγάλη, πολύ δύσκολα θα φτάσουν μόνο δύο εξεταστικές.

Όλο αυτό το διάστημα, υπουργείο, μίντια και λοιποί πρόθυμοι έχουν επιδοθεί σε μια χοντροκομμένη προπαγάνδα εναντίον των «αιώνιων» χαρακτηρίζοντάς τους «τεμπέληδες», «αλήτες» ή τέλος πάντων νοσηρό φαινόμενο που πρέπει να σταματήσει¹. Στόχος αυτής της προπαγάνδας είναι να νομιμοποιηθούν οι διαγραφές τόσο στη συνείδηση της «κοινής γνώμης», όσο και στο φοιτητικό σώμα με τους «συνεπείς» να αποδέχονται ή ακόμη χειρότερα να στηρίζουν τη διαγραφή των «τεμπέληδων». Διαίρει και βασίλευε! Εμείς απ’ την πλευρά μας ξέρουμε ότι όσοι/ες από μας έχουν υπερβεί το όριο σπουδών έχουν στις περισσότερες περιπτώσεις αναγκαστικά παρατείνει τις σπουδές τους λόγω εργασίας, μόνιμης κατοικίας μακριά απ’ το πανεπιστήμιο, προβλημάτων υγείας κ.α. Και στην περίπτωση όμως που αυτή η παράταση της φοίτησης είναι ηθελημένη, θεωρούμε πως έχουμε κάθε δικαίωμα να προσαρμόζουμε τους ρυθμούς των σπουδών μας ανάλογα με τις προσωπικές επιλογές κι επιθυμίες μας!

Γιατί όμως τόση πρεμούρα για τις διαγραφές; Κατ’ αρχήν είναι ευνόητο ότι οι διαγραφές θα έχουν ως αποτέλεσμα την παραπέρα προώθηση της εντατικοποίησης των σπουδών μας αλλά και των ζωών μας. Έτσι, επιδιώκεται η καλλιέργεια ενός κλίματος εξατομίκευσης, όπου ο φόβος της διαγραφής θα εξασφαλίζει ακόμα περισσότερο την πειθάρχησή μας στα καλούπια που μας επιβάλλουν, την επιλογή του ατομικού δρόμου και της παθητικότητας τώρα ως φοιτητές/τριες ,αύριο ως εργαζόμενοι/ες και κοινωνικά υποκείμενα. Ενός κλίματος που δυσχεραίνει την όποια αντίσταση, πόσο μάλλον στις δυναμικότερες μορφές της πχ ζωντανές καταλήψεις διαρκείας. Θεωρούμε πως όλα αυτά αποτελούν τις απαραίτητες εγγυήσεις ώστε να συνεχιστεί με ασφαλή τρόπο η προσπάθεια προσέλκυσης ιδιωτικών επενδύσεων από τα πανεπιστήμια. Εγγυήσεις ότι οι επιχειρήσεις θα έχουν στη διάθεσή τους ένα υπάκουο κι αποδοτικό ερευνητικό/εργατικό δυναμικό, εγγυήσεις εν τέλει ότι το ρίσκο θα είναι μικρό και τα οφέλη πολλαπλά.

Τις διαγραφές που ,όπως προαναφέρθηκε, προβλέπονται από τον νόμο Διαμαντοπούλου, έρχονται να επισφραγίσουν οι οργανισμοί των πανεπιστημίων² που ψηφίζονται αυτήν την περίοδο ή θα ψηφιστούν το προσεχές διάστημα (όπως συμβαίνει με το Πάντειο) κι ουσιαστικά αποτελούν την εδραίωση του νόμου και με τη βούλα στα ιδρύματα. Ο οργανισμός καθορίζει την εσωτερική λειτουργία των πανεπιστημίων, αποτελώντας το ευρύτερο «καταστατικό» τους όσον αφορά τη διοίκηση, διδασκαλία και την αξιολόγηση αυτών. Σε γενικές γραμμές, η ψήφιση οργανισμών συνεπάγεται καταργήσεις/συγχωνεύσεις τμημάτων, την αξιολόγηση των πτυχίων μας βάσει πιστωτικών μονάδων κι ως εκ τούτου τον κατακερματισμό τους (με σκοπό τον άκρατο ανταγωνισμό μεταξύ των φοιτητών σ’ ένα κυνήγι δεξιοτήτων για ένα ‘επαρκές’ πτυχίο), δυνατότητα επιβολης διδάκτρων, θέσπιση φοιτητικών δανείων, ιδιωτικοποίηση έρευνας καθώς και την πλήρη ανάθεση της λειτουργίας των σχολών στους μανατζαραίους των διοικητικών συμβουλίων,αχρηστεύοντας ουσιαστικά την όποια δικαιοδοσία των συλλόγων (όπως προβλέπεται και για το πάντειο). Επιπλέον, με τους οργανισμούς θεσμοθετούνται οι εργολαβίες στις μεταφορές προσωπικού, τη φύλαξη και την τεχνική λειτουργία του χώρου, εισάγοντας εκτός από τις καθαρίστριες και μια πληθώρα εργαζομένων σε καθεστώς κάτεργου επισφάλειας. Όπως στην περίπτωση των «κοινωνικών μας παροχών» (σίτιση/στέγαση), οι οποίες και δεν γλιτώνουν από τον οργανισμό, οι εργολαβίες αποτελούν βασικό λόγο μετακύλισης του κόστους φοίτησης στις πλάτες μας³.

Είναι προφανές πως βρισκόμαστε μπροστά σε μία αλλαγή παραδείγματος. Τη θέση του μαζικού πανεπιστήμιου έρχεται να πάρει ένα νέο μοντέλο πανεπιστημίου που θα λειτουργεί αποκλειστικά με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια είτε παραμείνει υπό κρατικό έλεγχο είτε ιδιωτικοποιηθεί και με τη βούλα. Ένα πανεπιστήμιο καλύτερα προσαρμοσμένο στις ανάγκες ων αφεντικών τόσο όσον αφορά την παραγόμενη/παρεχόμενη γνώση όσο και την εσωτερική του λειτουργία (υποτιμημένη/επισφαλής εργασία, αύξηση καταστολής κλπ), που σταδιακά θα τελεί όλο και περισσότερο υπό το άγρυπνο βλέμμα ιδιωτικών μπράβων-security⁴.

Σε αυτήν την περίσταση, είναι εμφανές ότι η εξατομίκευση, (ανα)παράγει τη συλλογική μας απαξίωση. Είναι ανάγκη όσοι/ες από μας αναγνωρίζουμε τα κοινά ταξικά μας συμφέροντα να κάνουμε το πρώτο βήμα για την οργάνωση των δομών και των αγώνων μας, έξω και πέρα από τα συντεχνιακά αιτήματα και τις έτοιμες λύσεις των «ειδικών της πολιτικής».

Καλούμε λοιπόν τους/τις συμφοιτητές/συμφοιτήτριές μας καθώς και τις/τους εργαζόμενες/ους στο πανεπιστήμιο να συμπράξουν μαζί μας στις γενικές συνελεύσεις, τις πρωτοβουλίες, τις επιτροπές φοιτητών/εργαζομένων για να συντονίσουμε τον κοινό μας αγώνα τόσο στο πάντειο όσο και στο ευρύτερο πανεπιστημιακό χώρο. Για να χτίσουμε σχέσεις αλληλεγγύης κι εμπιστοσύνης, για να χτίσουμε αυτοοργανωμένες κοινότητες αγώνα φοιτητών/εργαζομένων στη βάση των δικών μας αναγκών.

Πιο συγκεκριμένα, προτείνουμε:

• Κατάληψη της σχολής την Πέμπτη 6/11 και συμμετοχή του φοιτητικού συλλόγου στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο της ίδιας μέρας στις 12 στα Προπύλαια.

Όλα τα παραπάνω αποτελούν την δική μας ανάλυση. Δεν απαιτούμε από το σώμα της συνέλευσης να συμφωνήσει στο 100% του πολιτικού μας λόγου. Ακριβώς για αυτό και δεν θέλουμε να «καπελώσουμε» κανέναν, αφού αναγνωρίζουμε ότι η ΓΣ με την μορφή που έχει σήμερα, δεν είναι γόνιμο έδαφος όχι απλά για συνδιαμόρφωση αλλά ούτε καν για πολιτική αντιπαράθεση. Ζητάμε την ψήφιση των προτάσεων που απορρέουν από τον παραπάνω λόγο χωρίς την ψήφιση της ίδιας της ανάλυσης μας. Η διαδικασία της συνδιαμόρφωσης πρέπει να γίνεται στην ανοιχτή συνέλευση που θα ακολουθεί και όπου επί ίσοις όροις μπορεί να παραχθεί ο λόγος των συμμετεχόντων.

1. Όταν πρωτοέγινε σαφές ότι ο νόμος θα εφαρμοστεί, κεντρικό στοιχείο αυτής της προπαγάνδας ήταν το «κόστος των αιώνιων για τους φορολογούμενους», κάτι που δεν μπορούσε να τραβήξει για πολύ, καθώς όσοι έχουν υπερβεί το προβλεπόμενο όριο σπουδών δεν δικαιούνται πάσο, σίτιση, στέγαση, συγγράμματα κτλ. Αυτό το «μη κόστος» δεν είναι για εμάς επιχείρημα κατά των διαγραφών, αλλά άλλη μια πτυχή αυτού που λέμε μετακύλιση του κόστους φοίτησης στις πλάτες μας.

2. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα του ΤΕΙ Αθήνας, του οποίου ο οργανισμός προβλέπει διαγραφή στα ν+1 έτη (!)

3. Αυτό συμβαίνει επειδή η μισθοδοσία των εργολαβικών εργαζόμενων δεν συμπίπτει πλέον με αυτή των δημοσίων υπαλλήλων αλλά καταλήγει να επιβαρύνει τον προϋπολογισμό του πανεπιστημίου. Έναν προϋπολογισμό τόσο πετσοκομμένο ,που φυσικά θα βρει τα χρήματα ώστε να πληρώσει τους εργολάβους απολύοντας εργαζόμενους κι επιβαρύνοντας φοιτητές.

4. Ήδη η παρουσία securitάδων με αλεξίσφαιρα στην πανεπιστημιούπολη του ΕΚΠΑ είναι μία πραγματικότητα από την αρχή της χρονιάς.

Γ.Σ 5.11.14 Το κείμενο σε pdf