Πάντειος σχολή (α)πολίτικων επιστημών
και (μη) ελεύθερης έκφρασης
Τα τελευταία δύο χρόνια παρατηρείται μια εντεινόμενη προσπάθεια περίφραξης των πανεπιστημιακών χώρων. Ήταν ήδη πασιφανές με την ψήφιση του νόμου Αρβανιτόπουλου που μαζί με την εντατικοποίηση των σπουδών και την περαιτέρω εμπορευματοποίηση της “παιδείας”, το άσυλο που όλοι ξέραμε καταργήθηκε ενισχύοντας έτσι τον έλεγχο και την πειθάρχηση μέσα στο πανεπιστήμιο αλλά και την απονομιμοποίηση του ως εργαλείο αγώνα από την συνείδηση του κόσμου.
Έτσι πλέον κάθε φωνή που διατείνεται κινηματικά ή έστω διεκδικεί τον χώρο της μέσα στη σχολή βρίσκεται αντιμέτωπη με κλειδαριές, κάγκελα και σεκιουριτάδες. Παράλληλα με την κατάσταση αυτή και σε συνέχεια της, αρχίζει να οικοδομείται μια νέα συνείδηση φοιτητή.. Μια συνείδηση που τον θέτει σε θέση άβουλου δέκτη στείρας και κονσερβοποιημένης, σύμφωνα με τα πρότυπα της αγοράς πάντα, γνώσης εναρμονίζοντας τον και με τα γενικότερα πρότυπα που θέτει και στην υπόλοιπη κοινωνία, δηλαδή αυτά της δουλικότητας, του ανταγωνισμού, του ατομικού συμφέροντος και της μισαλλοδοξίας. Αυτή τη νέα συνείδηση έρχεται να συμπληρώσει προφανώς και η εντατικοποίηση των σπουδών (ν+2) καθώς θέλουν ένα πανεπιστήμιο-ναό της γνώσης, ώστε να μην υπάρχει ούτε καν ο χρόνος για συζητήσεις, συνελεύσεις και περαιτέρω πολιτικοποίηση των ατόμων.
Παρότι η σχολή μας δεν αποτέλεσε ποτέ ένα σημαντικό κέντρο αγώνα, μετά και την έλευση του Γ.Τσάλτα το 2011 άρχισε να κλιμακώνεται η καταστολή κάθε ριζοσπαστικής διάθεσης, βρίσκοντας ταυτόχρονα γόνιμο έδαφος σε μεγάλη μερίδα κόσμου της πανεπιστημιακής κοινότητας. Επιπλέον αν και θα περίμενε κανείς τις “αγωνιστικές” παρατάξεις να τάσσονται εχθρικά σε αυτή τη στάση, η πραγματικότητα έδειξε πως όχι μόνο δεν περιλήφθηκε στην ατζέντα τους αλλά έκαναν και τα στραβά μάτια αφού γι’αυτούς το φοιτητικό κίνημα μεταφράζεται σε ψήφους και όχι σε
απτή-πρωτόλεια αγωνιστικότητα. Κάγκελα οριοθέτησαν τον χώρο του πανεπιστημίου, όλο και περισσότερες αίθουσες κλειδώνονται μετά την λήξη του μαθήματος και αν είσαι και εξωπανεπιστημιακός επιθυμώντας να κάνεις μια πολιτική-πολιτισμική εκδήλωση τότε αντιμετωπίζεσαι σαν πελάτης από κάποια κερδοφόρα επιχείρηση, αφού πλέον υποχρεούσαι να καταβάλεις ένα ποσό για την ενοικίαση κάποιου χώρου.
Η φίμωση όμως δεν σταματάει εδώ… Το τελευταίο διάστημα γίναμε θεατές μιας ασταμάτητης “περιφρούρησης” της κανονικότητας μέσα στο Πάντειο. Κατεβάσματα πανό, σβήσιμο συνθημάτων με πολιτικό περιεχόμενο, ακόμα και ένα είδος έμμεσης απαγόρευσης της αφισοκόλλησης, συνέθεσαν ένα σκηνικό περίφραξης και λογοκρισίας. Μάλιστα, χρησιμοποιήθηκαν ακόμα και οι εργαζόμενοι ως μοχλός πίεσης απέναντι στους φοιτητές που θέλουν να εκφράζονται, με απώτερο στόχο την δημιουργία μιας πλασματικής αντιπαράθεσης.
Στην πραγματικότητα, απέναντι στους φοιτητές αυτούς δεν είναι οι εργαζόμενοι αλλά ο κύριος Πρύτανης καθώς και διάφοροι καθηγητές και παρατρεχάμενοι, οι αντιλήψεις-πολιτικές που αντιπροσωπεύουν και τα συμφέροντα που εξυπηρετούν. Είναι ξεκάθαρο πως η προσπάθεια εξάλειψης κάθε κινηματικού αλλά και πολιτιστικού στοιχείου από τα πανεπιστήμια στοχεύει στην εγκαθίδρυση μιας ψευδούς πραγματικότητας μέσα σ’ αυτά. Κρύβοντας κάτω απτό χαλάκι τη δημιουργικότητα, την οργή, τους προβληματισμούς και τις όποιες αντιδράσεις μπορούν να αποτυπωθούν ακόμα και σε ένα σύνθημα ή σε ένα γκραφίτι, επιδιώκεται να αποσιωπηθεί αυτή ακριβώς η πλευρά της σπουδαστικής κοινότητας που θέλει να δραστηριοποιηθεί ενεργά, ενάντια στη συνολική επίθεση που δεχόμαστε ως κοινωνία. Εξυψώνοντας έτσι μιαν άλλη πλευρά ως θέσφατο, η οποία θεσμοθετεί μια συνθήκη υποταγής και κανονικότητας, δρώντας ενάντια σε κάθε προοπτική ολιστικής εξέλιξης των φοιτητών πέραν της αποκλειστικής ενασχόλησής τους με την καλά μεθοδευμένη γνώση που τους παρέχεται.
Η μικροκοινωνία του πανεπιστημίου είναι μια ρητή αντανάκλαση της πραγματικότητας και ο ταξικός ανταγωνισμός που εκτυλίσσεται μέσα σε αυτό δε θα φιμωθεί, από κανέναν πρύτανη από καμία ακαδημαϊκή αρχή. Είναι χρέος όλων όσων αναγνωρίζουν μέσα στο πανεπιστήμιο τα κοινά τους συμφέροντα να ακυρώσουν στην πράξη την περίφραξη όσων τους ανήκουν. Απέναντι στην αποστείρωση και την απαγόρευση εμείς επιλέγουμε τις πολιτικές/πολιτιστικές εκδηλώσεις, τα αυτοοργανωμένα πάρτι οικονομικής ενίσχυσης, τα συνθήματα και τα γκραφίτι, τις προβολές ταινιών και οποιαδήποτε άλλη πράξη έμπρακτης αυτοδιαχείρισης. Θέλουμε τις σχολές μας προσβάσιμες και ανοιχτές για τους από τα κάτω. Χώρο συνάντησης και δημιουργίας, μακριά από εμπορευματικούς και εξουσιαστικούς όρους, έναν χώρο προωθητικό ως προς την ανάπτυξη και την οργάνωση των συλλογικών αντιστάσεων ενάντια στην συνεχή υποτίμηση των ζωών μας.
