Διαγραφές-οργανισμοί-καταστολή: Λέγεται αναδιάρθρωση και είναι
σαρωτική!
Εδώ και χρόνια είναι προφανές ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μία γενικευμένη αλλαγή παραδείγματος, μία αλλαγή που προφανώς δε θα μπορούσε να αφήσει ανέπαφη την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Τη θέση του μαζικού πανεπιστήμιου της μεταπολίτευσης έρχεται να πάρει ένα νέο μοντέλο πανεπιστημίου, καλύτερα προσαρμοσμένο στις ανάγκες των αφεντικών τόσο όσον αφορά την παραγόμενη/παρεχόμενη γνώση όσο και την εσωτερική του λειτουργία (υποτιμημένη/επισφαλής εργασία,εντατικοποίηση,αύξηση καταστολής κλπ). Ένα πανεπιστήμιο που θα λειτουργεί αποκλειστικά με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια είτε παραμείνει υπό κρατικό έλεγχο είτε ιδιωτικοποιηθεί και με τη βούλα. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται κατά τη γνώμη μας και οι τελευταίες σημαντικές εξελίξεις στα πανεπιστημιακα τεκταινόμενα:
Διαγραφές φοιτητών
Οι διαγραφές φοιτητών που αποτελούν εδώ και δεκαετίες διακαή πόθο των κατά καιρούς αρμόδιων (και έχουν πραγματοποιηθεί σε κάποιες περιπτώσεις και στο παρελθόν) προβλέπονται από το νόμο Διαμαντοπούλου του 2011, ο οποίος ορίζει ότι στο τέλος της ακαδημαϊκής περιόδου 2013-2014 διαγράφονται όσοι φοιτητές έχουν υπερβεί τα 2ν+1 έτη σπουδών και κατοχυρώνει ως προβλεπόμενο όριο τα ν+2έτη για τους εισαχθέντες από το 2011 και μετά. Όλο αυτό το διάστημα, υπουργείο, μίντια και λοιποί πρόθυμοι έχουν επιδοθεί σε μια χοντροκομμένη προπαγάνδα εναντίον των «αιώνιων» χαρακτηρίζοντάς τους «τεμπέληδες», «αλήτες» ή τέλος πάντων νοσηρό φαινόμενο που πρέπει να σταματήσει. Στόχος αυτής της προπαγάνδας είναι να νομιμοποιηθούν οι διαγραφές τόσο στη συνείδηση της «κοινής γνώμης», όσο και στο φοιτητικό σώμα με τους «συνεπείς» να αποδέχονται ή ακόμη χειρότερα να στηρίζουν τη διαγραφή των «τεμπέληδων». Διαίρει και βασίλευε! Εμείς απ’ την πλευρά μας ξέρουμε ότι όσοι/ες από μας έχουν υπερβεί το όριο σπουδών έχουν στις περισσότερες περιπτώσεις αναγκαστικά παρατείνει τις σπουδές τους λόγω εργασίας, μόνιμης κατοικίας μακριά απ’ το πανεπιστήμιο, προβλημάτων υγείας κ.α. Και στην περίπτωση όμως που αυτή η παράταση της φοίτησης είναι ηθελημένη, θεωρούμε πως έχουμε κάθε δικαίωμα να προσαρμόζουμε τους ρυθμούς των σπουδών μας ανάλογα με τις προσωπικές επιλογές κι επιθυμίες μας!¹
Γιατί όμως τόση πρεμούρα για τις διαγραφές; Κατ’ αρχήν είναι ευνόητο ότι οι διαγραφές θα έχουν ως αποτέλεσμα την παραπέρα προώθηση της εντατικοποίησης των σπουδών μας αλλά και των ζωών μας. Έτσι, επιδιώκεται η καλλιέργεια ενός κλίματος εξατομίκευσης, όπου ο φόβος της διαγραφής θα εξασφαλίζει ακόμα περισσότερο την πειθάρχησή μας
στα καλούπια που μας επιβάλλουν, την επιλογή του ατομικού δρόμου και της παθητικότητας τώρα ως φοιτητές/τριες ,αύριο ως εργαζόμενοι/ες και κοινωνικά υποκείμενα. Ενός κλίματος που δυσχεραίνει την όποια αντίσταση, πόσο μάλλον στις δυναμικότερες μορφές της πχ ζωντανές καταλήψεις διαρκείας. Θεωρούμε πως όλα αυτά αποτελούν τις απαραίτητες εγγυήσεις ώστε να συνεχιστεί με ασφαλή τρόπο η προσπάθεια προσέλκυσης ιδιωτικών επενδύσεων από τα πανεπιστήμια. Εγγυήσεις ότι οι επιχειρήσεις θα έχουν στη διάθεσή τους ένα υπάκουο κι αποδοτικό ερευνητικό/εργατικό δυναμικό, εγγυήσεις εν τέλει ότι το ρίσκο θα είναι μικρό και τα οφέλη πολλαπλά.
Οργανισμοί
Τις διαγραφές που ,όπως προαναφέρθηκε, προβλέπονται από τον νόμο Διαμαντοπούλου, έρχονται να επισφραγίσουν οι οργανισμοί των πανεπιστημίων² που ψηφίζονται αυτήν την περίοδο ή θα ψηφιστούν το προσεχές διάστημα (όπως συμβαίνει με το Πάντειο) κι ουσιαστικά αποτελούν την εδραίωση του νόμου και με τη βούλα στα ιδρύματα. Ο οργανισμός καθορίζει την εσωτερική λειτουργία των πανεπιστημίων, αποτελώντας το ευρύτερο «καταστατικό» τους όσον αφορά τη διοίκηση, διδασκαλία και την αξιολόγηση αυτών. Σε γενικές γραμμές, η ψήφιση οργανισμών συνεπάγεται καταργήσεις/συγχωνεύσεις τμημάτων, την αξιολόγηση των πτυχίων μας βάσει πιστωτικών μονάδων κι ως εκ τούτου τον κατακερματισμό τους (με σκοπό τον άκρατο ανταγωνισμό μεταξύ των φοιτητών σ’ ένα κυνήγι δεξιοτήτων για ένα ‘επαρκές’ πτυχίο), δυνατότητα επιβολης διδάκτρων, θέσπιση φοιτητικών δανείων, ιδιωτικοποίηση έρευνας καθώς και την πλήρη ανάθεση της λειτουργίας των σχολών στους μανατζαραίους των διοικητικών συμβουλίων,αχρηστεύοντας ουσιαστικά την όποια δικαιοδοσία των συλλόγων (όπως προβλέπεται και για το πάντειο). Επιπλέον, με τους οργανισμούς θεσμοθετούνται οι εργολαβίες στις μεταφορές προσωπικού, τη φύλαξη και την τεχνική λειτουργία του χώρου, εισάγοντας εκτός από τις καθαρίστριες και μια πληθώρα εργαζομένων σε καθεστώς κάτεργου επισφάλειας. Όπως στην περίπτωση των «κοινωνικών μας παροχών» (σίτιση/στέγαση), οι οποίες και δεν γλιτώνουν από τον οργανισμό, οι εργολαβίες αποτελούν βασικό λόγο μετακύλισης του κόστους φοίτησης στις πλάτες μας.
Καταστολή-αποστείρωση
Τα τελευταία χρόνια και ιδίως μετά την ψήφιση του νόμου Διαμαντοπούλου, έχουμε γίνει θεατές σε μια συνεχιζόμενη προσπάθεια αποστείρωσης και καταστολής στα πανεπιστήμια με κύριους εκφραστές πρυτάνεις, καθηγητάδες και αντιδραστικούς φοιτητές. Συνθήματα άρχισαν να σβήνονται, κάγκελα να περιφράζουν τους χώρους μας, ανοιχτοσχολάκηδες να σπάνε καταλήψεις μαζί με καθηγητές κλπ. Πλέον, το δόγμα τάξη και ασφάλεια αναδεικνύεται σε ύψιστη προτεραιότητα. Κάτι τέτοιο δείχνει άλλωστε η διαφαινόμενη σταδιακή ανάθεση της φύλαξης των σχολών σε εταιρείες security³ αλλα και περιστατικά όπως η πρόσφατη προκήρυξη λοκ-αουτ στη νομική και την ασοεε πριν τη 17 Νοέμβρη, προκειμένου να αποφευχθούν καταλήψεις,αλλά και η πρωτοφανής άσκηση βίας από ματατζήδες σε φοιτητικά μπλόκ έξω από τη νομική και το πολυτεχνείο στις 13 Νοέμβρη.
Σε αυτήν την περίσταση, είναι εμφανές ότι η εξατομίκευση, (ανα)παράγει τη συλλογική μας απαξίωση. Είναι ανάγκη όσοι/ες από μας αναγνωρίζουμε τα κοινά ταξικά μας συμφέροντα να κάνουμε το πρώτο βήμα για την οργάνωση των δομών και των αγώνων μας, έξω και πέρα από τα συντεχνιακά αιτήματα και τις έτοιμες λύσεις των «ειδικών της πολιτικής».
Καλούμε λοιπόν τους/τις συμφοιτητές/συμφοιτήτριές μας καθώς και τους/τις διοικητικούς υπαλλήλους να συμπράξουν μαζί μας στις γενικές συνελεύσεις, τις πρωτοβουλίες, τις επιτροπές φοιτητών/εργαζομένων για να συντονίσουμε τον κοινό μας αγώνα τόσο στο πάντειο όσο και στο ευρύτερο πανεπιστημιακό χώρο. Για να χτίσουμε σχέσεις αλληλεγγύης κι εμπιστοσύνης, για να χτίσουμε αυτοοργανωμένες κοινότητες αγώνα φοιτητών/εργαζομένων στη βάση των δικών μας αναγκών.
Πιο συγκεκριμένα, προτείνουμε:
• κατάληψη της σχολής την Τετάρτη 26/11 και συμμετοχή του φοιτητικού συλλόγου στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο της ίδιας μέρας στις 14:00 στα Προπύλαια.
• κατάληψη της σχολής την Πέμπτη 27/11 και συμμετοχή του φοιτητικού συλλόγου στην απεργιακή διαδήλωση της ίδιας μέρας στις 10:30, στο Μουσείο(Πολυτεχνείο).
• Νέα γενική συνέλευση του φοιτητικού συλλόγου την επόμενη εβδομάδα.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν την δική μας ανάλυση. Δεν απαιτούμε από το σώμα της συνέλευσης να συμφωνήσει στο 100% του πολιτικού μας λόγου. Ακριβώς για αυτό και δεν θέλουμε να «καπελώσουμε» κανέναν, αφού αναγνωρίζουμε ότι η ΓΣ με την μορφή που έχει σήμερα, δεν είναι γόνιμο έδαφος όχι απλά για συνδιαμόρφωση αλλά ούτε καν για πολιτική αντιπαράθεση. Ζητάμε την ψήφιση των προτάσεων που απορρέουν από τον παραπάνω λόγο χωρίς την ψήφιση της ίδιας της ανάλυσης μας. Η διαδικασία της συνδιαμόρφωσης πρέπει να γίνεται στην ανοιχτή συνέλευση που θα ακολουθεί και όπου επί ίσοις όροις μπορεί να παραχθεί ο λόγος των συμμετεχόντων.