To κείμενο μοιράζεται αυτές τις μέρες στις εγγραφές των πρωτοετών στο Πάντειο
Το κειμενο σε pdf

        Φοιτητική ζωή: Ένας αστικός μύθος

Έφτασε η πολυπόθητη χρονιά, που ο Σεπτέμβρης δεν ηχεί στα αυτιά σου σαν τη λήξη των καλοκαιρινών διακοπών και της ανεμελιάς, για όσους, βέβαια, δεν είχαν να κάνουν μεροκάματα, αλλά σαν την αρχή της πραγματικής σου ζωής. Τέρμα οι απουσίες, το αναγκαστικό διάβασμα και τα βαρετά μαθήματα για τις πανελλήνιες. Τώρα, σου δίνεται το πράσινο φως για την ένταξή σου στα ακαδημαϊκά έδρανα. Καθώς έρχεσαι στο Πάντειο, όλοι “οι καλοθελητές” θα τρέξουν να σε εξυπηρετήσουν, από εγγραφές και σημειώσεις, μέχρι και νυχτερινές εξόδους, με αντάλλαγμα φυσικά την ψήφο σου και την παθητικότητά σου!

Έλα όμως, που η φετινή χρονιά σηματοδοτεί τη γείωσή σου στην πραγματικότητα και την παύση τυχόν ονείρων, για επικείμενη “φοιτητική ζωή”.

Γείωση στην πραγματικότητα

Το Πάντειο μπορεί να φαντάζει μέγαρο πανεπιστημιακής μόρφωσης και υποδομών, με μια πρώτη ματιά. Παρόλ’ αυτά, αποσιωπούνται πολλές από τις σκοτεινές πτυχές του, και εν γένει πτυχές του ελληνικού, ΟΧΙ δημοσίου και δωρεάν, πανεπιστημίου. Μια από αυτές, είναι η εντεινόμενη μείωση των παροχών, αρχίζοντας από τις περικοπές στα συγγράμματα (πριν δυο χρόνια παίρναμε 2 και 3 βιβλία, πλέον 1 και ίδωμεν) και φτάνοντας σε μειώσεις των θέσεων που δικαιούνται οι φοιτητές  για στέγαση. Και μάλιστα όχι σε καμιά εστία, αλλά στο ξενοδοχείο “FILOXENIA” επί της Αχαρνών (με χαρακτηριστικό παράδειγμα την πρόσφατη επιθυμία εκδίωξης 50 φοιτητών από αυτό). Όσον αφορά στη σίτιση, ήδη έχει μειωθεί ο αριθμός των φοιτητών που τη “δικαιούνται” και αναμένεται να ανακοινωθούν κι άλλες μειώσεις. Σε όλα αυτά, προστίθεται και η εντατικοποίηση των σπουδών, κατά την οποία ο φοιτητής καλείται να διεκπεραιώσει τις σπουδές του σε 6 χρόνια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και μην ξεχνάμε, το πιο σημαντικό κομμάτι που, σκοπίμως δεν αναφέρεται, είναι αυτό που σχετίζεται με την παρεχόμενη/παραγόμενη γνώση, η οποία μόνο επιστημονικά ουδέτερη και αντικειμενική δεν είναι, αλλά άμεσα συνδεδεμένη με τα συμφέροντα του κράτους και της αγοράς.

Κάθε πανεπιστήμιο, εκτός από ακαδημαϊκός  χώρος, είναι και χώρος εργασίας, όπου πέρα από τους καθηγητές, εργάζεται κι ένας μεγάλος αριθμός διοικητικών υπαλλήλων, οι οποίοι, αυτήν την περίοδο, βρίσκονται σε κινητοποιήσεις, λόγω των μαζικών απολύσεων. Πέρα από τους “μόνιμους”(όχι για πολύ…)εργαζόμενους, υπάρχει κι ένα κομμάτι “αόρατο”. Μιλάμε για τους εργολαβικούς υπάλληλους, τους καθαριστές και τις καθαρίστριες, που πληρώνονται για τις υπηρεσίες τους, όποτε το θυμηθεί ο εργολάβος και έχοντας υπογράψει συμβάσεις με μεγαλύτερο ποσό από αυτό που στην πραγματικότητα λαμβάνουν.

Έχουμε φτάσει σε μια ιστορική συγκυρία, όπου η παραγωγή χρειάζεται όλο και λιγότερα και πιο φτηνά εργατικά χέρια. Έτσι, είναι λογικό να συμβαίνει το ίδιο και στο πανεπιστήμιο, αφού είναι άμεσα συνδεδεμένο με την αγορά εργασίας. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι οι απόπειρες αναδιάρθρωσης (νομοσχέδιο Γιαννάκου 2006-2007), οι οποίες συνεχίστηκαν πέρυσι με το νόμο Αρβανιτόπουλου (καταργήσεις σχολών) και άρχισαν, ήδη από το προηγούμενο ακαδημαϊκό έτος, να εφαρμόζονται. Βέβαια, ο εξορθολογισμός έχει επιχειρηθεί να ξεκινήσει από τη δευτεροβάθμια με το πιο πρόσφατο νομοσχέδιο που ψήφισε η βουλή, για την περαιτέρω εντατικοποίηση των σπουδών, τη μετατροπή του Λυκείου σε εξεταστικό κέντρο (πανελλήνιες και στις 3 ταξεις-συμψηφισμός των βαθμών). Με λίγα λόγια, καλείσαι να αποφασίσεις από τα 15 σου τι θες να κάνεις στη ζωή σου, εάν και εφόσον οι γονείς σου έχουν την οικονομική δυνατότητα να σε στηρίξουν (φροντιστήρια), κι εσύ την αντοχή να ανταπεξέλθεις!

Η παραπάνω ήττα , όπως και πολλές άλλες, είναι αποτέλεσμα της αδυναμίας της κοινωνίας και, ειδικότερα, του κόσμου της εργασίας να δει την επίθεση αυτή συνολικά. Ο αγώνας δε γίνεται να δοθεί μεμονωμένα με συντεχνιακά μόνο αιτήματα. Οφείλουμε να αυτοοργανωθούμε βάσει των κοινών μας συμφερόντων, για να μπορέσουμε να αντισταθούμε και να αντεπιτεθούμε σε όσους μας καταπιέζουν και μας εκμεταλλεύονται. Και, εν τέλει, να κατακτήσουμε τις σχέσεις εκείνες, που θα μας βοηθήσουν στη δημιουργία των νέων δομών, σε αντιπαράθεση με τις εκφυλισμένες γενικές συνελεύσεις και τις κομματοκρατούμενες διαδικασίες στο Πάντειο (Δ.Σ., Εκλογές).

Ελευθεριακή Παρέμβαση Παντείου: Είμαστε μια συλλογικότητα, που γεννήθηκε το φθινόπωρο του 2011 στο Πάντειο, έχει επιλέξει να δρα μέσα από συλλογικές διαδικασίες συνδιαμόρφωσης και χαρακτηρίζεται από αντιιεράρχικες και οριζόντιες δομές. Συνεκτικό στοιχείο των μελών της είναι, κυρίως, η φοιτητική τους ιδιότητα, έχοντας όμως την αντίληψη ότι το πανεπιστήμιο δεν είναι ξεκομμένο από την υπόλοιπη κοινωνία. Στόχευσή μας η δημιουργία αυτοοργανωμένης κοινότητας αγώνα στις σχολές, για την ικανοποίηση των κοινών μας αναγκών.

Κείμενο που μοιράζεται στους χώρους του Παντείου και στις απεργειακές κινητοποιήσεις ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΔΙΑΚΥΒΕΥΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΔΙΑΚΥΒΕΥΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ

Η διαδικασία εξ ορθολογισμού στο Δημόσιο δεν αποτελεί πρωτοφανές γεγονός, παρά μια σταδιακή κι ολοένα κλιμακούμενη –στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης- υποτίμηση της εργασιακής μας δύναμης. Η αναδιάρθρωση για την οποία γίνεται λόγος, όντως συμβαίνει με επιτυχία… στα κέρδη των αφεντικών και στις δικές μας πλάτες. Πάντοτε βέβαια με όρους «Εθνικής Σωτηρίας» και κοινωνικής υπευθυνότητας. Σύμφωνα με τους ίδιους άλλωστε όρους θα τεθούν υπό καθεστώς απόλυσης και διαθεσιμότητας χιλιάδες διοικητικοί υπάλληλοι σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, όχι μόνο καθιστώντας ελλειμματική έως κι αδύνατη τη λειτουργία των ιδρυμάτων, αλλά διευκολύνοντας ακόμη περισσότερο τ’ αφεντικά μέσ’ απ’ το κρατικό τους δεκανίκι, να κάνουν λάστιχο τα όποια εργασιακά κεκτημένα μας έχουν απομείνει. Οι κινητοποιήσεις των διοικητικών υπαλλήλων ή των καθηγητών της ΟΛΜΕ, δεν είναι παρά ενδεικτικές μιας προδιαγεγραμμένης πλέον για εμάς εργασιακής πορείας, στρωμένης με ροδοπέταλα σκλαβοπάζαρου.

Οι ταξικοί φραγμοί που σπέρνει η αστική τους δημοκρατία ,γίνονται ολοφάνεροι, απ’ τη δευτεροβάθμια κιόλας εκπαίδευση ,όπως τους επιβάλλει το νομοσχέδιο περι Νέου Λυκείου, το οποίο και υπερψηφίστηκε από την κυβερνητική συμμαχία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Με βάση αυτό, θεσπίζονται πανελλαδικού τύπου εξετάσεις σε όλες τις τάξεις του Γενικού Λυκείου και στην πρώτη του επαγγελματικού, οι οποίες συνυπολογίζονται για την  εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Με άλλα λόγια, ο αποκλεισμός του πιο αδύναμου οικονομικά μαθητικού πληθυσμού μέσα από ένα σχολείο δύο ταχυτήτων, έρχεται να συμπληρώσει τα σχέδια μείωσης εισακτέων στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα όπως αυτά μεθοδεύονται τόσο απ’ τις συγχωνεύσεις και το κλείσιμο τμημάτων όσο κι απ’ την έμμεση επαναφορά της βάσης του 10 με πανελλαδικά θέματα αυξανόμενης δυσκολίας. Επιπλέον, στο Τεχνικό Λύκειο επανεισάγεται ο θεσμός της μαθητείας, η συγκαλυμμένη δηλαδή,στ’ όνομα της πρακτικής άσκησης, εργασία των μαθητών από αφεντικό σε αφεντικό με μισθούς πείνας και μηδενικά δικαιώματα. Σημειωτέο, δίχως την παραμικρή επιβάρυνση του εργοδότη. Η εργασία- μπαλαντέρ άλλωστε έχει καταντήσει πια δημοφιλέστατο καθεστώς, καμουφλαρισμένο περίφημα με το προσωπείο της κατάρτισης.

Κάτι αντίστοιχο αποδεικνύουν τα προγράμματα ανέργων του ΟΑΕΔ, τα οποία απ’ τη μια μηδενίζουν την κάρτα ανεργίας για μόλις έναν μήνα κατάρτισης κι αμοιβές- φιλοδωρήματα των 500 ευρώ, κι απ’ την άλλη ως κρατικοί διαμεσολαβητές επισυνάπτουν συμβάσεις με ιδιωτικές επιχειρήσεις για ‘απασχόληση’ ανέργων. Στην τελευταία περίπτωση ,παρατηρούμε την απροκάλυπτη προσπάθεια για εξολοκλήρου άρση της μονιμότητας στο εργασιακό τοπίο, καθώς οι άνεργοι μετατρέπονται σε μάζα εργατικού δυναμικού προς ολιγόμηνη ενοικίαση που άγεται και φέρεται από επιχείρηση σε επιχείρηση, με αποκλειστική επιβάρυνση του δημοσίου, το οποίο εκμισθώνει στην ουσία εταιρείες για την πρόσληψή τους. Ο ‘ωφελούμενος’ (εργαζόμενος) είναι υποχρεωμένος να εκπονήσει μέχρι το τέλος το πρόγραμμα κατάρτισης ώστε να αμειφθεί, ενώ δεν δικαιούται ούτε καν συντάξιμα ένσημα. Το χαρακτηριστικότερο ίσως παράδειγμα δουλεμπορίου των ανέργων είναι τα γνωστά και μη εξαιρετέα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας με πεντάμηνη διάρκεια και πλήρη απουσία επιδομάτων, αδειών, δικαιώματος απεργίας κοκ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, τον ρόλο του μεσολαβητή για ενοικίαση σε δήμους και κοινωνικές δομές ,συχνά σε θέσεις εργασίας απολυμένων ή υπό διαθεσιμότητα υπαλλήλων, αναλαμβάνουν οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Αυτές παράλληλα ‘καβατζώνουν’ το 5% της μισθολογικής πίτας (μια τέτοια εταιρεία ενοικίασης είναι και η κατά τα άλλα Γενική Συνομοσπονδία Εργατών μέσω του Ινστιτούτου της)[i].

Στον ευρύτερο ιδιωτικό τομέα, με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων από το άρθρο 37 του Πολυνομοσχεδίου, δίνεται η δυνατότητα στον εργοδότη να προχωρήσει σε επιχειρησιακή πλέον σύμβαση με μια ένωση προσώπων[ii]  η οποία απαιτεί για τη σύστασή της τα 2/3 των εργαζομένων. Υπό την απειλή της ανεργίας, είναι ευνόητο πως η συμμετοχή στην ένωση και την υπογραφή της σύμβασης είναι εξαναγκαστική για τους εργαζομένους. Ένα τέτοιο καθεστώς οδηγεί σε ντόμινο μισθολογικών μειώσεων, στην προσπάθεια των επιχειρήσεων να γίνουν όλο και πιο ανταγωνιστικές. Ενώ, όσον αφορά τον δημόσιο από το 2011, η μείωση εργαζομένων μέσω εφεδρείας και προσυνταξιοδοτικού καθεστώτος, ο καταποντισμός αποδοχών σε επίπεδα που ξεπερνούν το 40%, η κατάργηση επιδομάτων κεκτημένων μέσα από πολύμηνες απεργίες και η χειραγώγηση των εργαζομένων μέσω της αξιολόγησης (προσόντων, παραγωγικότητας) αποτελούν πραγματικότητα που κοντεύει να γίνει συνήθεια.

Όταν η ανεργία στους νέους φτάνει το 50%, όταν το 2015 οι δαπάνες για την παιδεία με μειώσεις προσωπικού και εισακτέων θα φτάνει μόλις το 2,23% επί του ΑΕΠ κι όταν τα τελευταία μέτρα των μνημονίων δίνουν σε νέους κι ανέργους μισθούς εξευτελισμού, αντιλαμβάνεται κανείς ότι ο αγώνας διοικητικών κι εκπαιδευτικών γενικότερα, δεν αποτελεί απλά μια ενόχληση στην κατά τα άλλα ομαλή διεξαγωγή της εξεταστικής και των εγγραφών μας. Αντιθέτως αποτελεί ,σε βαθμό ταύτισης μάλιστα, το εργασιακό παρελθόν, παρόν, μέλλον μας. Με βάση την επίθεση που δεχόμαστε, η σύνδεση των αγώνων κρίνεται αναγκαία. Τις τελευταίες μέρες μαζί με καθηγητές και διοικητικούς, έχει ανοίξει μέτωπο απεργιακών κινητοποιήσεων από μηχανικούς του δημοσίου, νοσοκομειακούς γιατρούς καθώς κι από εργαζομένους σε ασφαλιστικά ταμεία, στο εμπόριο, σε υπουργεία κι επιχειρήσεις ιδιωτικού δικαίου. Θεωρούμε ότι η προοπτική ενός μετώπου αποφέρει καρπούς εάν και εφόσον γίνεται σε επίπεδο βάσης, με την επιθετικότητα της αδιαμεσολάβητης, αντιιεραρχικής δράσης, δίχως την αυταπάτη της θεσμικής κατοχύρωσης. Η αλληλεγγύη στον αγώνα τους είναι πρωτίστως αλληλεγγύη στον δικό μας αγώνα, είναι κινητοποίηση για τα δικά μας συμφέροντα και δεν χωράει δεκανίκια…   

Πανό που αναρτήσαμε στο πάντειο στις 11/9

Δευτέρα 2/9, πρώτη μέρα εξεταστικής στο Πάντειο, ανεβάσαμε πανό αναφορικά με τις εκκενώσεις των καταλήψεων.

στην πλευρά της Λ.Συγγρού