Κείμενο για την απεργία των καθηγητών

Το ξεπούλημα ενός αγώνα πριν καν ξεκινήσει

 

ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΕΝΟΣ ΑΓΩΝΑ… ΠΡΙΝ ΚΑΝ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ

 (ή αλλιώς η απεργία των καθηγητών που δεν έγινε ποτέ)

Την άνοιξη του 2013, 4 χρόνια μετά την εμφανή πλέον επέλαση της κρίσης στην Ελλάδα, εξαγγέλλεται απεργιακή κινητοποίηση των καθηγητών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση με πρόθεση να διεξαχθεί την περίοδο των πανελληνίων εισαγωγικών εξετάσεων. Αυτά τα 4 χρόνια, η κοινωνία βιώνει μια οξυμένη ολομέτωπη επίθεση. Κατάργηση της εθνικής συλλογικής σύμβασης εργασίας, περαιτέρω αύξηση της επισφαλούς εργασίας ακόμη και της απλήρωτης, μειώσεις μισθών. Εν ολίγοις,το κεφάλαιο επιτάσσει μια αναδιάρθρωση στις παραγωγικές σχέσεις, την οποία ο κόσμος της εργασίας καλείται να ακολουθήσει χωρίς να βγάλει τσιμουδιά.

Το ελληνικό σχολείο το τελευταίο διάστημα πλήττεται από βάρβαρα μέτρα όπως τη διακοπή χρηματοδότησης για θέρμανση, τις συγχωνεύσεις, τα λουκέτα και τους απλήρωτους ωρομίσθιους. Παρ’ όλα αυτά, τώρα οι εκπαιδευτικοί αποφάσισαν να προβούν σε κινητοποιήσεις, με την ψηφιση και του τελευταίου πολυνομοσχεδίου που μεταξύ άλλων περιλάμβανε και την αύξηση των διδακτικών ωρών των καθηγητών στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση και κατ’επέκταση την απόλυση 10.000 αναπληρωτών συναδέλφων τους. Και ενώ τα αιτήματα είναι συντεχνιακά και δεν ασκούν, όπως και παλιότερα άλλωστε, κριτική στο θεσμό της εκπαίδευσης εκ των θεμελίων του, ωστόσο αντανακλούν την νέα εργασιακή πραγματικότητα. Την εντατικοποίηση και την υποτίμηση της εργασίας, κάτι που συμβαίνει πλέον καθολικά, σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Με μία συνοπτική ματιά όμως στο παρελθόν θα διαπιστώσει κανείς ότι η πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση αριθμεί πλήθος αγώνων τις προηγούμενες δεκαετίες . Σ όλα αυτά βέβαια δεν απουσίαζε και η στήριξη από τη μεριά των μαθητών, οι οποίοι ειχαν προβεί σε αντίστοιχες κινητοποιήσεις (καταλήψεις, πορείες) κάτι που στη τωρινή συγκυρία έλειπε.

Με την αναγγελία της απεργίας από την ΟΛΜΕ, το κράτος αποφάσισε την επιστραύτευση της, δηλαδή την προληπτική ανακύρηξη της σε «δημόσιο κίνδυνο». Αδιαφορώντας πλέον για την τήρηση των προσχημάτων, απροκάλυπτα καταπατά συνταγματικά “δικαιώματα” και αφηψεί τους ίδιους του τους νόμους. Από αυτό συνάγουμε αβίαστα δύο συμπεράσματα. Αφενός ότι η περίοδος της αναζήτησης συναίνεσης από τους κυρίαρχους έχει παρέλθει. Δηλαδή, γνωρίζοντας ότι δεν μπορουν να βασίζονται στη διατήρηση του υποτειθέμενου κοινωνικού συμβολαιου, καταργούν οι ίδιοι τα αστικοδημοκρατικά προσχήματα και στρέφονται στην μεταχείριση κατασταλτικών μέσων. Αφετέρου ότι οι νόμοι είναι για να περιορίζουν μόνο τους αρχόμενους και ποτέ τους άρχοντες! Συνεπώς όταν το ίδιο το κράτος δεν σέβεται τους θεσμούς και τους νόμους του είναι μάταιο οι αντιστεκομένοι να επιμένουν στη νομιμότητα των μέσων αγώνα και να τρέφουν αυταπάτες για την διεκδίκηση μέσω θεσμικών οδών . Αυτη η θέση αποτελεί τροχοπεδη για τους αγώνες, κάτι που σταθερά επιλέγει να αποκρύπτει η αριστερά αδυνατώντας να απεγλωβιστεί από την αστική νομιμότητα.

Βέβαια η κίνηση αυτή του κράτους δεν είναι αποσπασματική. Τον τελευταίο καιρό παρακολουθούμε σχεδόν με απάθεια μια επίδειξη ισχύος με όχημα αλλεπάλληλα κατασταλτικά χτυπήματα σε κάθε πεδίο και έκφανση της κοινωνικής ζωής και μια σταδιακή ποινικοποίηση κάθε μορφής διεκδίκησης και αγώνα. Πιο τρανταχτά παραδείγματα οι επιστράτευσεις των ναυτεργατών και των εργαζομένων του μετρό με την εισβολή των εκαμ στο κατειλειμένο αμαστοστάσιο αλλά και η ενεργοποίηση του ανεπίσημου μηχανισμού που περιελάμβανε φασίστες/αγανακτισμένα αφεντικά να πυροβολούν στο ψαχνό μετανάστες εργάτες που διεκδικούσαν τα δεδουλευμένα τους. Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι το κράτος και τα αφεντικά έχουν ανάγκη να εκγαθιδρύσουν ένα καθεστώς τρόμου.

Απο την μεριά τους τα καθεστωτικά μέσα δεν παρέλειψαν να λασπολογήσουν την κινητοποίηση δημιουργώντας δύο πόλους. Από τη μία, οι αδιάφοροι κακοί καθηγητές που σαμποτάρουν το μέλλον των μαθητών, και από την αλλή, οι κακόμοιροι αγχωμένοι μαθητές και οι οικογένειές τους. Η αλήθεια ωστόσο απέχει πολύ. Η πλειοψηφία των μαθητών της Γ’ λυκείου του σήμερα θα ανήκει στους επισφαλώς εργαζομένους ή στους 10.000 απολυμένους ωρομίσθιους καθηγητές του αύριο. Επομένως το παρόν των αγώνων είναι που θα διασφαλίσει το μέλλον των μαθητών και όχι οι πανελλήνιες!

 

Τελικά παρά τις ελπίδες μας για έναν δυναμικό αγώνα και τις τυμπανοκρουσίες των αριστερών, η απεργία αυτή δεν έγινε ποτέ.Οχι τόσο λόγω της επιστράτευσης και τον φόβο της απόλυσης, αλλά κυρίως λόγω αναμφισβήτητων συμμαχιών. Αν και η απεργία ψηφίστηκε σε μαζικότατες γενικές συνελεύσεις στις τοπικές ΕΛΜΕ ανα την επικράτεια, οι συνδικαλιστικές γραμμές τόσο των κυβερνητικών παρατάξεων όσο και του ΣΥΡΙΖΑ αποφάνθηκαν για την άρση της απεργίας μιας και όπως πάντα το κομματικό πολιτικό συμφέρον υπερβαίνει το ταξικό. Όσο για την ΑΔΕΔΥ, δεν έδωσε καμία απολύτως στήριξη στον αγώνα, πράγμα λογικό αφου αν είσαι εργατοπατέρας (δεξιός και αριστερός) και δεν υπακούσεις τα τωρινά σου αφεντικά ποιος ξέρει τι μέλλει γενεσθαι αύριο.

 

Απο αυτή την κωλοτούμπα των «ειδικών του συνδικαλισμού» όπως πάντα χαμένη ήταν η πλειοψηφία των καθηγητών που ξεκίνησε δυναμικά, μετά απο τόσα χρόνια, μία μάχη η οποία πουλήθηκε απο τους γνωστούς-αγνώστους πριν ακόμα ξεκινήσει. Και όλα αυτά σε μια περίοδο που κάθε αγώνας μικρός και μεγάλος(όπως θα ήταν ο συγκεκριμένος) έχει μεγάλη σημασία σε υλικό αλλά και ψυχολογικό επίπεδο για τους απο κάτω. Πόσο εύκολα θα ξαναμπούν οι καθαηγητές σε συνελεύσεις για να πάρουν συλλογικά αποφάσεις μετά απο την ξεκάθαρη παραβίαση της αποφασής τους;

 

Για μας κάθε τέτοια αρνητική εμπειρία σηματοδοτεί τους λόγους που το κίνημα πρέπει να απεμπλακεί από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και να δημιουργήσει νέες δομές, ακηδεμόνευτες μακριά απο τον βραχνά των εργατοπατέρων, την καθοδήγηση των κομμάτων και τις σάπιες γραφειοκρατικές δομές . Γίνεται ξεκάθαρο πλέον ότι οι αγώνες για να έχουν νόημα πρέπει να βασίζονται στα ίδια τα αγωνιζόμενα υποκέιμενα, να είναι αυτοοργανωμένοι και να συνδεθούν μεταξύ τους ξεφεύγοντας απο την μερικοτήτα τους. Η πραγματικότητα καθιστά μοναδική λύση την συλλογική απάντηση με τους δικούς μας όρους. Την δυναμική αντεπίθεση στην υποτίμηση των ζωών μας.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΠΑΝΤΕΙΟΥ

epp.espivblogs.net