Κείμενο που μοιράζεται στους χώρους του Παντείου και στις απεργειακές κινητοποιήσεις ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΔΙΑΚΥΒΕΥΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΔΙΑΚΥΒΕΥΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ

Η διαδικασία εξ ορθολογισμού στο Δημόσιο δεν αποτελεί πρωτοφανές γεγονός, παρά μια σταδιακή κι ολοένα κλιμακούμενη –στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης- υποτίμηση της εργασιακής μας δύναμης. Η αναδιάρθρωση για την οποία γίνεται λόγος, όντως συμβαίνει με επιτυχία… στα κέρδη των αφεντικών και στις δικές μας πλάτες. Πάντοτε βέβαια με όρους «Εθνικής Σωτηρίας» και κοινωνικής υπευθυνότητας. Σύμφωνα με τους ίδιους άλλωστε όρους θα τεθούν υπό καθεστώς απόλυσης και διαθεσιμότητας χιλιάδες διοικητικοί υπάλληλοι σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, όχι μόνο καθιστώντας ελλειμματική έως κι αδύνατη τη λειτουργία των ιδρυμάτων, αλλά διευκολύνοντας ακόμη περισσότερο τ’ αφεντικά μέσ’ απ’ το κρατικό τους δεκανίκι, να κάνουν λάστιχο τα όποια εργασιακά κεκτημένα μας έχουν απομείνει. Οι κινητοποιήσεις των διοικητικών υπαλλήλων ή των καθηγητών της ΟΛΜΕ, δεν είναι παρά ενδεικτικές μιας προδιαγεγραμμένης πλέον για εμάς εργασιακής πορείας, στρωμένης με ροδοπέταλα σκλαβοπάζαρου.

Οι ταξικοί φραγμοί που σπέρνει η αστική τους δημοκρατία ,γίνονται ολοφάνεροι, απ’ τη δευτεροβάθμια κιόλας εκπαίδευση ,όπως τους επιβάλλει το νομοσχέδιο περι Νέου Λυκείου, το οποίο και υπερψηφίστηκε από την κυβερνητική συμμαχία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Με βάση αυτό, θεσπίζονται πανελλαδικού τύπου εξετάσεις σε όλες τις τάξεις του Γενικού Λυκείου και στην πρώτη του επαγγελματικού, οι οποίες συνυπολογίζονται για την  εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Με άλλα λόγια, ο αποκλεισμός του πιο αδύναμου οικονομικά μαθητικού πληθυσμού μέσα από ένα σχολείο δύο ταχυτήτων, έρχεται να συμπληρώσει τα σχέδια μείωσης εισακτέων στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα όπως αυτά μεθοδεύονται τόσο απ’ τις συγχωνεύσεις και το κλείσιμο τμημάτων όσο κι απ’ την έμμεση επαναφορά της βάσης του 10 με πανελλαδικά θέματα αυξανόμενης δυσκολίας. Επιπλέον, στο Τεχνικό Λύκειο επανεισάγεται ο θεσμός της μαθητείας, η συγκαλυμμένη δηλαδή,στ’ όνομα της πρακτικής άσκησης, εργασία των μαθητών από αφεντικό σε αφεντικό με μισθούς πείνας και μηδενικά δικαιώματα. Σημειωτέο, δίχως την παραμικρή επιβάρυνση του εργοδότη. Η εργασία- μπαλαντέρ άλλωστε έχει καταντήσει πια δημοφιλέστατο καθεστώς, καμουφλαρισμένο περίφημα με το προσωπείο της κατάρτισης.

Κάτι αντίστοιχο αποδεικνύουν τα προγράμματα ανέργων του ΟΑΕΔ, τα οποία απ’ τη μια μηδενίζουν την κάρτα ανεργίας για μόλις έναν μήνα κατάρτισης κι αμοιβές- φιλοδωρήματα των 500 ευρώ, κι απ’ την άλλη ως κρατικοί διαμεσολαβητές επισυνάπτουν συμβάσεις με ιδιωτικές επιχειρήσεις για ‘απασχόληση’ ανέργων. Στην τελευταία περίπτωση ,παρατηρούμε την απροκάλυπτη προσπάθεια για εξολοκλήρου άρση της μονιμότητας στο εργασιακό τοπίο, καθώς οι άνεργοι μετατρέπονται σε μάζα εργατικού δυναμικού προς ολιγόμηνη ενοικίαση που άγεται και φέρεται από επιχείρηση σε επιχείρηση, με αποκλειστική επιβάρυνση του δημοσίου, το οποίο εκμισθώνει στην ουσία εταιρείες για την πρόσληψή τους. Ο ‘ωφελούμενος’ (εργαζόμενος) είναι υποχρεωμένος να εκπονήσει μέχρι το τέλος το πρόγραμμα κατάρτισης ώστε να αμειφθεί, ενώ δεν δικαιούται ούτε καν συντάξιμα ένσημα. Το χαρακτηριστικότερο ίσως παράδειγμα δουλεμπορίου των ανέργων είναι τα γνωστά και μη εξαιρετέα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας με πεντάμηνη διάρκεια και πλήρη απουσία επιδομάτων, αδειών, δικαιώματος απεργίας κοκ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, τον ρόλο του μεσολαβητή για ενοικίαση σε δήμους και κοινωνικές δομές ,συχνά σε θέσεις εργασίας απολυμένων ή υπό διαθεσιμότητα υπαλλήλων, αναλαμβάνουν οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Αυτές παράλληλα ‘καβατζώνουν’ το 5% της μισθολογικής πίτας (μια τέτοια εταιρεία ενοικίασης είναι και η κατά τα άλλα Γενική Συνομοσπονδία Εργατών μέσω του Ινστιτούτου της)[i].

Στον ευρύτερο ιδιωτικό τομέα, με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων από το άρθρο 37 του Πολυνομοσχεδίου, δίνεται η δυνατότητα στον εργοδότη να προχωρήσει σε επιχειρησιακή πλέον σύμβαση με μια ένωση προσώπων[ii]  η οποία απαιτεί για τη σύστασή της τα 2/3 των εργαζομένων. Υπό την απειλή της ανεργίας, είναι ευνόητο πως η συμμετοχή στην ένωση και την υπογραφή της σύμβασης είναι εξαναγκαστική για τους εργαζομένους. Ένα τέτοιο καθεστώς οδηγεί σε ντόμινο μισθολογικών μειώσεων, στην προσπάθεια των επιχειρήσεων να γίνουν όλο και πιο ανταγωνιστικές. Ενώ, όσον αφορά τον δημόσιο από το 2011, η μείωση εργαζομένων μέσω εφεδρείας και προσυνταξιοδοτικού καθεστώτος, ο καταποντισμός αποδοχών σε επίπεδα που ξεπερνούν το 40%, η κατάργηση επιδομάτων κεκτημένων μέσα από πολύμηνες απεργίες και η χειραγώγηση των εργαζομένων μέσω της αξιολόγησης (προσόντων, παραγωγικότητας) αποτελούν πραγματικότητα που κοντεύει να γίνει συνήθεια.

Όταν η ανεργία στους νέους φτάνει το 50%, όταν το 2015 οι δαπάνες για την παιδεία με μειώσεις προσωπικού και εισακτέων θα φτάνει μόλις το 2,23% επί του ΑΕΠ κι όταν τα τελευταία μέτρα των μνημονίων δίνουν σε νέους κι ανέργους μισθούς εξευτελισμού, αντιλαμβάνεται κανείς ότι ο αγώνας διοικητικών κι εκπαιδευτικών γενικότερα, δεν αποτελεί απλά μια ενόχληση στην κατά τα άλλα ομαλή διεξαγωγή της εξεταστικής και των εγγραφών μας. Αντιθέτως αποτελεί ,σε βαθμό ταύτισης μάλιστα, το εργασιακό παρελθόν, παρόν, μέλλον μας. Με βάση την επίθεση που δεχόμαστε, η σύνδεση των αγώνων κρίνεται αναγκαία. Τις τελευταίες μέρες μαζί με καθηγητές και διοικητικούς, έχει ανοίξει μέτωπο απεργιακών κινητοποιήσεων από μηχανικούς του δημοσίου, νοσοκομειακούς γιατρούς καθώς κι από εργαζομένους σε ασφαλιστικά ταμεία, στο εμπόριο, σε υπουργεία κι επιχειρήσεις ιδιωτικού δικαίου. Θεωρούμε ότι η προοπτική ενός μετώπου αποφέρει καρπούς εάν και εφόσον γίνεται σε επίπεδο βάσης, με την επιθετικότητα της αδιαμεσολάβητης, αντιιεραρχικής δράσης, δίχως την αυταπάτη της θεσμικής κατοχύρωσης. Η αλληλεγγύη στον αγώνα τους είναι πρωτίστως αλληλεγγύη στον δικό μας αγώνα, είναι κινητοποίηση για τα δικά μας συμφέροντα και δεν χωράει δεκανίκια…   

Το ξεπούλημα ενός αγώνα πριν καν ξεκινήσει

ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΕΝΟΣ ΑΓΩΝΑ… ΠΡΙΝ ΚΑΝ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ

 (ή αλλιώς η απεργία των καθηγητών που δεν έγινε ποτέ)

Την άνοιξη του 2013, 4 χρόνια μετά την εμφανή πλέον επέλαση της κρίσης στην Ελλάδα, εξαγγέλλεται απεργιακή κινητοποίηση των καθηγητών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση με πρόθεση να διεξαχθεί την περίοδο των πανελληνίων εισαγωγικών εξετάσεων. Αυτά τα 4 χρόνια, η κοινωνία βιώνει μια οξυμένη ολομέτωπη επίθεση. Κατάργηση της εθνικής συλλογικής σύμβασης εργασίας, περαιτέρω αύξηση της επισφαλούς εργασίας ακόμη και της απλήρωτης, μειώσεις μισθών. Εν ολίγοις,το κεφάλαιο επιτάσσει μια αναδιάρθρωση στις παραγωγικές σχέσεις, την οποία ο κόσμος της εργασίας καλείται να ακολουθήσει χωρίς να βγάλει τσιμουδιά.

Το ελληνικό σχολείο το τελευταίο διάστημα πλήττεται από βάρβαρα μέτρα όπως τη διακοπή χρηματοδότησης για θέρμανση, τις συγχωνεύσεις, τα λουκέτα και τους απλήρωτους ωρομίσθιους. Παρ’ όλα αυτά, τώρα οι εκπαιδευτικοί αποφάσισαν να προβούν σε κινητοποιήσεις, με την ψηφιση και του τελευταίου πολυνομοσχεδίου που μεταξύ άλλων περιλάμβανε και την αύξηση των διδακτικών ωρών των καθηγητών στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση και κατ’επέκταση την απόλυση 10.000 αναπληρωτών συναδέλφων τους. Και ενώ τα αιτήματα είναι συντεχνιακά και δεν ασκούν, όπως και παλιότερα άλλωστε, κριτική στο θεσμό της εκπαίδευσης εκ των θεμελίων του, ωστόσο αντανακλούν την νέα εργασιακή πραγματικότητα. Την εντατικοποίηση και την υποτίμηση της εργασίας, κάτι που συμβαίνει πλέον καθολικά, σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Με μία συνοπτική ματιά όμως στο παρελθόν θα διαπιστώσει κανείς ότι η πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση αριθμεί πλήθος αγώνων τις προηγούμενες δεκαετίες . Σ όλα αυτά βέβαια δεν απουσίαζε και η στήριξη από τη μεριά των μαθητών, οι οποίοι ειχαν προβεί σε αντίστοιχες κινητοποιήσεις (καταλήψεις, πορείες) κάτι που στη τωρινή συγκυρία έλειπε.

Με την αναγγελία της απεργίας από την ΟΛΜΕ, το κράτος αποφάσισε την επιστραύτευση της, δηλαδή την προληπτική ανακύρηξη της σε «δημόσιο κίνδυνο». Αδιαφορώντας πλέον για την τήρηση των προσχημάτων, απροκάλυπτα καταπατά συνταγματικά “δικαιώματα” και αφηψεί τους ίδιους του τους νόμους. Από αυτό συνάγουμε αβίαστα δύο συμπεράσματα. Αφενός ότι η περίοδος της αναζήτησης συναίνεσης από τους κυρίαρχους έχει παρέλθει. Δηλαδή, γνωρίζοντας ότι δεν μπορουν να βασίζονται στη διατήρηση του υποτειθέμενου κοινωνικού συμβολαιου, καταργούν οι ίδιοι τα αστικοδημοκρατικά προσχήματα και στρέφονται στην μεταχείριση κατασταλτικών μέσων. Αφετέρου ότι οι νόμοι είναι για να περιορίζουν μόνο τους αρχόμενους και ποτέ τους άρχοντες! Συνεπώς όταν το ίδιο το κράτος δεν σέβεται τους θεσμούς και τους νόμους του είναι μάταιο οι αντιστεκομένοι να επιμένουν στη νομιμότητα των μέσων αγώνα και να τρέφουν αυταπάτες για την διεκδίκηση μέσω θεσμικών οδών . Αυτη η θέση αποτελεί τροχοπεδη για τους αγώνες, κάτι που σταθερά επιλέγει να αποκρύπτει η αριστερά αδυνατώντας να απεγλωβιστεί από την αστική νομιμότητα.

Βέβαια η κίνηση αυτή του κράτους δεν είναι αποσπασματική. Τον τελευταίο καιρό παρακολουθούμε σχεδόν με απάθεια μια επίδειξη ισχύος με όχημα αλλεπάλληλα κατασταλτικά χτυπήματα σε κάθε πεδίο και έκφανση της κοινωνικής ζωής και μια σταδιακή ποινικοποίηση κάθε μορφής διεκδίκησης και αγώνα. Πιο τρανταχτά παραδείγματα οι επιστράτευσεις των ναυτεργατών και των εργαζομένων του μετρό με την εισβολή των εκαμ στο κατειλειμένο αμαστοστάσιο αλλά και η ενεργοποίηση του ανεπίσημου μηχανισμού που περιελάμβανε φασίστες/αγανακτισμένα αφεντικά να πυροβολούν στο ψαχνό μετανάστες εργάτες που διεκδικούσαν τα δεδουλευμένα τους. Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι το κράτος και τα αφεντικά έχουν ανάγκη να εκγαθιδρύσουν ένα καθεστώς τρόμου.

Απο την μεριά τους τα καθεστωτικά μέσα δεν παρέλειψαν να λασπολογήσουν την κινητοποίηση δημιουργώντας δύο πόλους. Από τη μία, οι αδιάφοροι κακοί καθηγητές που σαμποτάρουν το μέλλον των μαθητών, και από την αλλή, οι κακόμοιροι αγχωμένοι μαθητές και οι οικογένειές τους. Η αλήθεια ωστόσο απέχει πολύ. Η πλειοψηφία των μαθητών της Γ’ λυκείου του σήμερα θα ανήκει στους επισφαλώς εργαζομένους ή στους 10.000 απολυμένους ωρομίσθιους καθηγητές του αύριο. Επομένως το παρόν των αγώνων είναι που θα διασφαλίσει το μέλλον των μαθητών και όχι οι πανελλήνιες!

Τελικά παρά τις ελπίδες μας για έναν δυναμικό αγώνα και τις τυμπανοκρουσίες των αριστερών, η απεργία αυτή δεν έγινε ποτέ.Οχι τόσο λόγω της επιστράτευσης και τον φόβο της απόλυσης, αλλά κυρίως λόγω αναμφισβήτητων συμμαχιών. Αν και η απεργία ψηφίστηκε σε μαζικότατες γενικές συνελεύσεις στις τοπικές ΕΛΜΕ ανα την επικράτεια, οι συνδικαλιστικές γραμμές τόσο των κυβερνητικών παρατάξεων όσο και του ΣΥΡΙΖΑ αποφάνθηκαν για την άρση της απεργίας μιας και όπως πάντα το κομματικό πολιτικό συμφέρον υπερβαίνει το ταξικό. Όσο για την ΑΔΕΔΥ, δεν έδωσε καμία απολύτως στήριξη στον αγώνα, πράγμα λογικό αφου αν είσαι εργατοπατέρας (δεξιός και αριστερός) και δεν υπακούσεις τα τωρινά σου αφεντικά ποιος ξέρει τι μέλλει γενεσθαι αύριο.

Απο αυτή την κωλοτούμπα των «ειδικών του συνδικαλισμού» όπως πάντα χαμένη ήταν η πλειοψηφία των καθηγητών που ξεκίνησε δυναμικά, μετά απο τόσα χρόνια, μία μάχη η οποία πουλήθηκε απο τους γνωστούς-αγνώστους πριν ακόμα ξεκινήσει. Και όλα αυτά σε μια περίοδο που κάθε αγώνας μικρός και μεγάλος(όπως θα ήταν ο συγκεκριμένος) έχει μεγάλη σημασία σε υλικό αλλά και ψυχολογικό επίπεδο για τους απο κάτω. Πόσο εύκολα θα ξαναμπούν οι καθαηγητές σε συνελεύσεις για να πάρουν συλλογικά αποφάσεις μετά απο την ξεκάθαρη παραβίαση της αποφασής τους;

Για μας κάθε τέτοια αρνητική εμπειρία σηματοδοτεί τους λόγους που το κίνημα πρέπει να απεμπλακεί από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και να δημιουργήσει νέες δομές, ακηδεμόνευτες μακριά απο τον βραχνά των εργατοπατέρων, την καθοδήγηση των κομμάτων και τις σάπιες γραφειοκρατικές δομές . Γίνεται ξεκάθαρο πλέον ότι οι αγώνες για να έχουν νόημα πρέπει να βασίζονται στα ίδια τα αγωνιζόμενα υποκέιμενα, να είναι αυτοοργανωμένοι και να συνδεθούν μεταξύ τους ξεφεύγοντας απο την μερικοτήτα τους. Η πραγματικότητα καθιστά μοναδική λύση την συλλογική απάντηση με τους δικούς μας όρους. Την δυναμική αντεπίθεση στην υποτίμηση των ζωών μας.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΠΑΝΤΕΙΟΥ

epp.espivblogs.net

…που κολλιέται μαζικά και ξεκολλιέται μερικώς στο Πάντειο!
TΡΑΠΕΖΑΚΙ ΜΕ ΤΟ ΥΛΙΚΟ ΜΑΣ ΚΑΘΕ ΤΕΤΑΡΤΗ ΚΑΙ ΠΕΜΠΤΗ 12:00-14:00 ΣΤΟ ΑΙΘΡΙΟ

                                               Δε θα είμαι εκεί

 Είναι άνοιξη και η καθημερινότητα στο Πάντειο τις τελευταίες ημέρες, φαντάζει λιγότερο μονότονη. Τα κομματικά τραπεζάκια βρίθουν από κόσμο, τοίχοι, πορτοπαράθυρα και παντός είδους επιφάνεια κοσμούνται από πολύχρωμα καλέσματα σε εκλογές, εκδρομές και Βέρτη. Προς τι, όμως, όλο αυτό το νταβαντούρι;

Στις 17 Απριλίου, κόμματα και παρατάξεις ζητάνε την ψήφο σου. Με άλλα λόγια, σου ζητούν να τους παραχωρήσεις τη διαχείριση των αναγκών σου, εν λευκώ, εξασφαλίζοντας με αυτόν τον τρόπο την ‘’εύρυθμη’’ λειτουργία των αγωνιστικών ή μη κινήσεων.

Η εκλογική διαδικασία εντός του πανεπιστημίου αποτελεί άλλη μία δικλείδα αντιπροσώπευσης, που καταρρακώνει τη δυνατότητα αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών, συντηρώντας έτσι την ψευδαίσθηση της συμμετοχής, με σκοπό τη διαμόρφωση ενός ‘’δημοκρατικού και ριζοσπαστικού’’ πανεπιστημίου. Ο εκάστοτε ψηφοφόρος, ρίχνοντας το ψηφαλάκι του, παραχωρεί οικειοθελώς ένα κομμάτι της ελευθερίας του και της αυτονομίας του στον επίδοξο αντιπρόσωπο ή σωτήρα.

Η δοξασμένη ΔΑΠ -κατεξοχήν μαντρόσκυλο του συστήματος και πρωτοπόρος στο αλισβερίσι- έχει πετύχει να διατηρεί το πανεπιστήμιο στη φορμόλη και τους φοιτητές σε λήθαργο*, συντηρώντας ακόμα τις ονειρώξεις περί καριέρας, κοινωνικής ανέλιξης και θερμαινόμενης πισίνας. Σημειώσεις, μπουκάλια σε μεγάλες πίστες και κάθε είδους διευκολύνσεις (μέχρι και συνοικέσια έχει το μενού) συνιστούν τα ανταλλάγματα της πολυπόθητης ψήφου. Οι αριστερές δυνάμεις, από την άλλη, επικαλούμενες την αναγκαιότητα γραφειοκρατικών θεσμών (κυνήγι εδρών στο Διοικητικό Συμβούλιο) για να καλούν “νόμιμα” Γενικές Συνελεύσεις , ενισχύουν, και αυτές, το εκλογικό πανηγύρι. Με την αποδυνάμωση, όμως, του ρόλου του ΔΣ στο πλαίσιο του νόμου Διαμαντοπούλου, το επιχείρημα αυτό απογυμνώνεται, αποδεικνύοντας έτσι περίτρανα την πλήρη ταύτιση της Αριστεράς με τους θεσμούς εκείνους, που πλέον έχουν αχρηστευθεί και από το ίδιο το κράτος. Όσον αφορά τους πρωτοεμφανιζόμενους ανεξάρτητους-ανένταχτους, αποτιμούμε θετικά τη δραστηριοποίηση τους, ωστόσο κινούνται σε καθαρά συντεχνιακά επίπεδα, μη αντιλαμβανόμενοι τον αγώνα συνολικά, αλλά μερικά. Τέλος, η Χρυσή Αυγή απειλεί ότι θα βγει από τους κόλπους της ΔΑΠ, που βρίσκεται τόσο καιρό, (για του λόγου το αληθές βλέπε ΤΕΙ Θεσσαλονίκης) και θα κατέβει αυτόνομα στις εκλογές, ώστε να αποκτήσει θεσμική νομιμοποίηση τη στιγμή που στις περισσότερες σχολές, οι φασίστες δεν έχουν καμία παρουσία.

Οι ισχύοντες θεσμοί, που διαιωνίζουν τις γραφειοκρατικές και ιεραρχικές σχέσεις, μόνο την απέχθειά μας προκαλούν, οδηγώντας μας σε συνειδητή εκλογική αποχή. Και δεν μιλάμε για την αποχή της αδράνειας και της παθητικότητας, αλλά για την άρνηση της συμμετοχής στις υπάρχουσες δομές, προς όφελος της δημιουργίας παρεμβάσεων και σχημάτων, κοινώς αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων, εντός των σχολών, αντιιεραρχικών, που δρουν με γνώμονα τις ισότιμες σχέσεις και τη συντροφικότητα. Σκοπός μιας τέτοιας συλλογικοποίησης, είναι η ενδυνάμωση πολύπλευρου αγώνα μέσα στα πανεπιστήμια, βάση κοινών συμφερόντων και διεκδικήσεων, χωρίς τη μεσολάβηση κομματικών φορέων και πεφωτισμένων ειδικών της πολιτικής. Ο πολύπλευρος αγώνας σίγουρα δεν περιέχει την ψευδαίσθηση της πολιτικής συμμετοχής, μέσω των φοιτητικών εκλογών. Εμπεριέχει όμως, την καθημερινή παρουσία και δράση, τη συλλογική άρνηση να πληρώσουμε τη φοίτηση μας, τη χρήση του πανεπιστημίου ως κοινωνικού χώρου, τη νοηματοδότηση των, από καιρό εκφυλισμένων, γραφειοκρατικών Γενικών Συνελεύσεων, την προσπάθεια δημιουργίας κοινών δομών και δράσεων φοιτητών-εργαζομένων στο πανεπιστήμιο, μέσω επιτροπών αγώνα. Τη δημιουργία αυτοοργανωμένης κοινότητας αγώνα στις σχολές, για την ικανοποίηση των δικών μας αναγκών.

*Ο λήθαργος ολοκληρώνεται από την μπλε μεταρρυθμιστική ταπετσαρία που έχουν ντύσει όλη τη σχολή, για την οποία, ο ‘’ουδέτερος’’ πρύτανης δεν ενοχλείται. Τι περίεργο, ενοχλείται μόνο από τις 30 αφίσες μας, οι οποίες κατεβαίνουν πριν ακόμα μπουν.

Δε θα είμαι εκεί

Και αυτοκόλλητα

Την Δευτέρα στις 5 και κάτι πραγματοποιήθηκε η προβολή του βίντεο ”Η δυνατότητα για έφοδο στον ουρανό” για την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 στην αίθουσα Γ2. Ο κόσμος που μαζεύτηκε ήταν περισσότερος απο τον αναμενόμενο και έτσι στριμωχτήκαμε λιγάκι αλλά σίγουρα είναι ένα θετικό σημάδι.

Στην συνέχεια έγινε η εισήγηση και ακολούθησε μια αρκετά μεγάλη συζήτηση μεταξύ των παρευρισκομένων, Παντειακών και μη.

Η εισήγηση που μοιράστηκε

Αυτές τις μέρες μοιράζεται στο Πάντειο το παρακάτω κείμενο σχετικά με το Ελληνικό Πανεπιστήμιο.

Ελληνικό πανεπιστήμιο: Μυστικά, Ψέματα και..μερικές Αλήθειες

        Ελληνικό πανεπιστήμιο:  Μυστικά, Ψέματα και..μερικές Αλήθειες

 Κάθε χρόνο όλοι περιμένουμε τα αποτελέσματα των πανελλαδικών εξετάσεων ελπίζοντας οτι με την εισαγωγή μας στο επόμενο στάδιο της εκπαιδευτικής διαδικασίας θα εκπληρωθεί το τρίπτυχο πανεπιστημιακή μόρφωση/επαγγελματική αποκτάσταση/υψηλό κοινωνικό στάτους. Η κυρίαρχη εικόνα για το πανεπιστήμιο είναι οτι αποτελεί χώρο έκφρασης, δημιουργίας και αμφισβήτησης οπου ο φοιτητής είναι το κεντρικό κύτταρο των δραστηριοτήτων του ενω η κοινωνία είναι ο αποδέκτης της γνώσης και της έρευνας που παράγεται. Παράλληλα στο φαντασιακό της ελληνικής κοινωνίας επικρατούν οι ιστορικές αφηγήσεις για ένα πανεπιστήμιο ενεργό πυρήνα των κοινωνικων αγώνων και διαμορφωτή των πολιτικών εξελίξεων. Μάλλον η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική…

 Την τελευταία 20ετία ο αριθμός των εισακτέων αυξήθηκε σημαντικά αφου το κράτος και η αγορά είχαν ανάγκη ύπαρξης εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού προκειμένου να στελεχώσουν τις επιχειρήσεις, το δημόσιο τομέα κλπ. Ταυτόχρονα διάφορα μικρά και μεγάλα συμφέροντα (ατομικά, κομματικά, real estate) συνέβαλαν στη δημιουργία ΑΕΙ και ΤΕΙ σε όλη την επικράτεια. Τα παραπάνω συντέλεσαν στην τελευταία εκδοχή του  θεσμού του μαζικού πανεπιστημίου το οποίο πλέον περνάει το στάδιο της αποδόμησης αφου δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα ούτε του κράτους ούτε του κεφαλαίου. Το κράτος δεν το συμφέρει να συντηρεί μαζική, δωρεάν εκπαίδευση ενω τα αφεντικά δεν τα συμφέρει η ύπαρξη εξειδικευμένων εργατών( άρα υψηλότερων μισθών) σε καιρούς κρίσης  και έτσι οδηγούν το πανεπιστήμιο σε άλλη μια μεταρρύθμιση, ιστορική συνέχεια των προηγουμένων με σκοπό την πλήρη ένταξη του στα δεδομένα της αγοράς. Δεν έχουμε αυταπάτες για τον μέχρι τώρα δωρεάν-δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης αφου το ιδιωτικό κεφάλαιο συμμετείχε ενεργά (φροντιστήρια, μεταπτυχιακά, υπηρεσίες πανεπιστημίου) αλλά τώρα θεσμοποιείται σε όλο το φάσμα της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Επι της ουσίας παροχές όπως η σίτιση, η στέγαση και τα συγγράματα περνάνε στα χέρια ιδιωτών με αποτέλεσμα η κάλυψη αυτών των αναγκών να ανάγεται πλέον σε καθημερινό, ατομικό πρόβλημα των φοιτητών και των οικογενειών τους μετατρέποντας την είσοδο αλλά και την παραμονή στο πανεπιστήμιο μια υπόθεση για λίγους. Όσους χρειάζεται η αγορά αυτή τη στιγμή δηλαδή.

Εν μέσω μια τέτοιας γενικευμένης επίθεσης θα περίμενε κάποιος οτι εδώ μέσα θα υπήρχε μια έντονη κινητικότητα αντ’ αυτού δεν κουνιέται φύλλο. Η αδιαφορία, ο ατομισμός και ο καριερισμός κυριαρχούν σε κάθε πτυχή της φοιτητικής ζωής καθρεφτίζοντας την ελληνική(και οχι μόνο) κοινωνία. Δεν χρειάζεται να πέφτει κανείς απο τα σύννεφα , το πανεπιστήμιο αποτελεί έναν απο τους βασικούς πυλώνες του καπιταλισμού όπου άμεσα ή έμμεσα αναπαράγονται οι κυρίαρχες αξίες του. Έτσι ο φοιτητής ως το κύριο υποκείμενο εδώ ενσωματώνεται πλήρως σε αυτή τη συνθήκη ακολουθώντας την κανονικότητα και ενδιαφερόμενος μόνο για τα υποτιθέμενα συμφεροντά του· αδιαφορεί για καθετί συλλογικό.  Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι γενικές συνελεύσεις , παρόλο που αποτελούν το μόνο όργανο μέσα απο το οποίο μπορούν να παρθούν αποφάσεις συλλογικά και ισότιμα απαξιώνονται απο το μεγαλύτερο μέρος των φοιτητών. Αυτό δίνει το δικαίωμα στις παρατάξεις να αυτοχριστούν υπερασπιστές των συμφερόντων του συνόλου ενω στην πραγματικότητα εξυπηρετούν τα δικά τους υλικά και πολιτικά οφέλη στην εκάστοτε συγκυρία. Το κερασάκι στην τούρτα είναι το πανηγύρι των φοιτητικών εκλογών που αφ’ενός νομιμοποιεί τις πρακτικές των παρατάξεων και αφ’ετέρου δίνει άλλοθι στη γενικότερη απάθεια.

Οι καθηγητές έχουν παίξει και αυτοί τον ρόλο τους για τη δημιουργία αυτής της αποστειρωμένης πραγματικότητας εξασφαλίζοντας παράλληλα τα δικά τους πολιτικά και υλικά συμφέροντα. Η έρευνα που παράγουν, τα μαθήματα που διδάσκουν, τα νταραβέρια τους με τις παρατάξεις και η γενικότερη στάση τους σε κοινωνικά ζητήματα είναι λίγο πολύ γνωστή. Το ίδιο και η εδραιωμένη εξουσιαστική σχέση καθηγητή-φοιτητή με τον δεύτερο να την νομιμοποιεί πλήρως με το δέος και την προσήλωση που τον υπηρετεί  αφού ξέρει οτι η «τύχη» του(πτυχίο, μεταπτυχιακό, κάποια θέση πολλές φορές αμμισθί κιόλας) βρίσκεται στα χέρια του καθηγητή. Οι αυριανοί εργαζόμενοι είναι έτοιμοι να δεχτούν ιδεολογικά(ως ανώτερο χωρίς αντιρρήσεις) και υλικά (με πενιχρούς μισθούς) το αυριανό αφεντικό τους. Το πιο ενδιαφέρον είναι όμως οτι η γνώση που παράγεται( ή αναπαράγεται)μέσα σε αυτό το «χώρο αμφισβήτησης και δημιουργίας» καλύπτεται με το πέπλο του επιστημονισμού και της ουδετερότητας ανάγοντας την σε μία και μοναδική αλήθεια που όμως μας δημιουργεί ένα κρίσιμο ερώτημα. Για ποιον και με τι σκοπό παράγεται;

Είναι αδιανόητο η γνώση εντός του καπιταλισμού να παράγεται για κάτι πέρα απ’την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των αφεντικών και την διαιώνιση του συστήματος, κάποιες φορές εξόφθαλμα μάλιστα(πχ μελέτες για την αστυνομία και τον στρατό). Και όμως μένει στο απυρόβλητο στους εκάστοτε φοιτητικούς αγώνες που περιορίζονται σε συντεχνιακά αιτήματα(«αξία στα πτυχία μας»)ξεκομμένοι απο την ίδια την κοινωνία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι και οι μηδαμινές σχέσεις φοιτητών και εργαζομένων στο πανεπιστήμιο έστω στα πλάισια μιας βάσης επικοινωνίας. Μάλιστα στην τωρινή συγκυρία ειναι εμφανές πως το ζήτημα της εκπαίδευσης αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της ταξικής πάλης και αμφότεροι οι καταπιεζόμενοι, είτε εργαζόμενοι είτε φοιτητές (ή και τα δύο) οφείλουν να αγωνίζονται μαζί συντονίζοντας τις δράσεις τους μέσα και έξω απο τα πανεπιστήμια στη βάση  κοινών αναγκών και διεκδικήσεων. Εν τέλει εμείς οι ίδιοι πρέπει να διαλέξουμε συμμάχους στους αγώνες που έρχονται αφού επανακαθορίσουμε την έννοια της φοιτητικής ιδιότητας, διαλύσουμε τις αυταπάτες περί κοινωνικής ανόδου και κατανοήσουμε ποια θα είναι η θέση μας στην παραγωγική διαδικασία.

• Συλλογικοποίηση της δράσης μας μέσα απο αυτοοργανωμένα εγχειρήματα και αυτόνομους αγώνες χωρίς αρχηγούς και καθοδηγητές.
• Συνειδητή άρνηση της κυρίαρχης γνώσης. Αναζήτηση, κρίση, αυτομόρφωση.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

ΠΑΝΤΕΙΟΥ

Επικοινωνία

epp@espiv.net

epp.espivblogs.net

ΤΟ ΠΑΝΤΕΙΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΘΗΚΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΣΤΙΕΣ..

Τα ξημερώματα της Κυριακής 29 Απρίλη κατόπιν εντολής εισαγγελέα σε συνεννόηση με τις πρυτανικές αρχές εισέβαλλαν στις κατειλημμένες πρώην φοιτητικές εστίες,με θεαματικό τρόπο, δυνάμεις καταστολής με σκοπό την εκκένωση του χώρου. Στον χώρο αυτό ζούσαν περισσότεροι από 20 άνθρωποι, οι οποίοι τώρα βρίσκονται άστεγοι δίχως τα προσωπικά τους υπάρχοντα.

Οι πρώην φοιτητικές εστίες κρίθηκαν ακατάλληλες το 1999 λόγω του τότε σεισμού και από τότε μέχρι σήμερα κυκλοφορούν φήμες οτι θα πραγματοποιηθεί η ανακαίνιση τους. Οι καταληψίες δεν εξέφρασαν ποτέ την επιθυμία να παρεμποδίσουν μια πραγματική ανακαίνιση του κτιρίου. Το γεγονός αυτό είναι αυταπόδεικτο αφού το κτίριο παρέμεινε ερειπωμένο για 8 χρόνια ως το 2007 που το κατέλαβαν. Το ίδιο το Πάντειο, τόσα χρόνια, στεγάζει τους φοιτητές του σε ξενοδοχείο στη Βικτώρια, ενώ τα κονδύλια για την ανακαίνιση των φοιτητικών εστιών ‘’χάθηκαν’’.

Ο πρύτανης αποποιείται των ευθυνών του, ενώ φαίνεται ξεκάθαρα οτι στόχος ήταν και οι συλλήψεις των καταληψιών αφού δεν δόθηκε καμμιά προειδοποίηση για την εκκένωση της κατάληψης. Εκτός αυτού δέχεται να συνδιαλαγεί μόνο με άτομα που έχουν την φοιτητική ιδιότητα, ενώ δεν έχει κανένα πρόβλημα να έρθει σε συμφωνία με επιχειρηματίες και μάνατζερ για το ‘’συμφέρον’’ του πανεπιστημίου.

Είναι αδιανόητο σ’ένα ίδρυμα κοινωνικών και πολιτικών επιστημών, η σύγκλητος του να πετάει ανθρώπους στον δρόμο και να τους απαγορεύει υπό την απειλή κυρώσεων να πάρουν τα υπάρχοντα τους. Όλα αυτά συμπίπτουν με το προεκλογικό κλίμα μηδενικής ανοχής ενος κράτους ”ασφάλειας” που καταστέλλει κάθε αντιδραστικό κύτταρο αυτής της κοινωνίας (όπως είδαμε να γίνεται στην κατάληψη ΒΟΞ και βαλτετσίου).

Στηρίζουμε την προσπάθεια των καταληψιών να μπουν στο κτίριο να πάρουν πίσω τα υπάρχοντά τους αξιοπρεπώς, ως ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης.Αν όλοι συνεχίσουμε να εθελοτυφλούμε νομίζοντας  οτι δεν μας αφορά θα καταλήξουμε θεατές σ’ένα πανεπιστήμιο απρόσωπο, αποστειρωμένο και με αμέτοχους φοιτητές.

ΚΑΘΕ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΝΕΙ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΥΓΓΥΗ ΜΑΣ

Ελευθεριακή παρέμβαση παντείου

epp.espivblogs.net

Βιώνοντας και συνειδητοποιώντας την αδιέξοδη κατάσταση, τόσο στην κοινωνία όσο και στο πανεπιστήμιο, αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε μια ελευθεριακή συλλογικότητα με χώρο δραστηριότητας το Πάντειο.

Για εμάς η παιδεία αποτελεί κύριο συστατικό για τη διαμόρφωση μιας ελεύθερης κοινωνίας. Ωστόσο, το καπιταλιστικό σύστημα χρησιμοποιεί το πανεπιστήμιο ως μηχανισμό αναπαραγωγής των κυρίαρχων θεσμών και αξιών , παρέχοντας στείρα τυποποιημένη γνώση. Επίσης η πλήρης εναρμόνιση της εκπαιδευτικής διαδικασίας με τις εκάστοτε προσταγές της αγοράς καταλύει και τα τελευταία στοιχεία του κοινωνικού του χαρακτήρα.

Η έλλειψη συμμετοχής της πανεπιστημιακής κοινότητας στην οργάνωση και λειτουργία του πανεπιστημίου, που οφείλεται στις γραφειοκρατικές δομες, στην απάθεια απέναντι στις συλλογικές διαδικασίες και τη μονοπώληση αυτών απο τις κομματικές παρατάξεις, οδηγούν στη διάλυση της λεγόμενης φοιτητικής κοινότητας και την αποξένωση του πανεπιστημίου απο τις κοινωνικές εξελίξεις. Το πανεπιστημίο όντας αναπόσπαστο μέρος της κοινωνίας οφείλει να αποτελεί ζωτικό χώρο άσκησης κριτικής των πολιτικών και κοινωνικών συνθηκών.

Επιδιωξή μας είναι η μετατροπή του πανεπιστημίου σε μια αυτοοργανωμένη κοινότητα που θα λειτουργεί βάσει της ελευθερίας και της ισότητας σε συνδυασμό με την προαγωγή του στοχασμού και της γνώσης. Πιο συγκεκριμένα επιθυμούμε τη συνεργασία φοιτητών, διαδασκόντων, εργαζομένων στο πανεπιστήμιο τμημάτων της κοινωνίας που αναζητούν πολιτική έκφραση, καθώς και την κοινή δράση με άλλες παρόμοιου περιεχομένου συλλογικότητες.

Σύμφωνα με τις παραπάνω θέσεις απορρίπτουμε κάθε έννοια διαμεσολάβησης, αυθεντίας και αντιπροσώπευσης μέσω εκλογών.  Αντ’ αυτού επιλέγουμε τις αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις, τις αντιιεραρχικές δομές, και την άμεση αυτόνομη δράση προτάσσοντας την αυτοργάνωση στην πράξη.

                                                                                                              Ελευθεριακή Παρέμβαση

                                                                                                                     Παντείου      

                                              epp.espiv.net
epp.espivblogs.net

ΚΑΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 5/4 ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ Α1 ΩΡΑ 14:00  ΣΕ ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΙΤΛΟ  «Συμβούλια Διοίκησης: Άλλος ένας σταθμός στην ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης»