Το μαζικό πανεπιστήμιο αργοπεθαίνει. Εδώ και αρκετά χρόνια ο δήμιός του ακούει στο όνομα «εκπαιδευτική αναδιάρθρωση». Παρ’ όλο που δεν έχουμε καμία πρόθεση να υπερασπιστούμε το «παλιό μοντέλο», ένα είναι σίγουρο: αυτός ο θάνατος δε θα αφήσει αλώβητη την πλειονότητα των φοιτητών κι εργαζομένων στο πανεπιστήμιο, ανεξαρτήτως αν κάποιοι τον έχουν συνειδητοποιήσει ή αν εξακολουθούν να εμμένουν σε αυταπάτες καριέρας. Αλλά ας πάμε στο προκείμενο…

Το τελευταίο επεισόδιο στο σίριαλ «εκπαιδευτική αναδιάρθρωση» είναι οι διαγραφές των περιβόητων «αιώνιων φοιτητών» για τις οποίες τόσα πράγματα έχουμε ακούσει τον τελευταίο καιρό. Οι διαγραφές φοιτητών που αποτελούν εδώ και δεκαετίες διακαή πόθο των κατά καιρούς αρμόδιων (και έχουν πραγματοποιηθεί σε κάποιες περιπτώσεις και στο παρελθόν) προβλέπονται από το νόμο Διαμαντοπούλου του 2011, ο οποίος ορίζει ότι στο τέλος της ακαδημαϊκής περιόδου 2013-2014 διαγράφονται όσοι φοιτητές έχουν υπερβεί τα 2ν+1 έτη σπουδών και κατοχυρώνει ως προβλεπόμενο όριο τα ν+2 έτη για τους εισαχθέντες από το 2011 και μετά. Επιπλέον ο υπουργός παιδείας Λοβέρδος διαμήνυσε «παράταση ζωής» δύο εξαμήνων σε όσους/ες έχουν συμμετάσχει σε εξετάσεις σε τουλάχιστον μία εξεταστική περίοδο κατά τα δύο προηγούμενα έτη ή έκαναν τη σχετική δήλωση. Στη πράξη όμως γνωρίζουμε πως αν η ποσότητα των χρωστούμενων μαθημάτων είναι μεγάλη, πολύ δύσκολα θα φτάσουν μόνο δύο εξεταστικές.

Όλο αυτό το διάστημα, υπουργείο, μίντια και λοιποί πρόθυμοι έχουν επιδοθεί σε μια χοντροκομμένη προπαγάνδα εναντίον των «αιώνιων» χαρακτηρίζοντάς τους «τεμπέληδες», «αλήτες» ή τέλος πάντων νοσηρό φαινόμενο που πρέπει να σταματήσει¹. Στόχος αυτής της προπαγάνδας είναι να νομιμοποιηθούν οι διαγραφές τόσο στη συνείδηση της «κοινής γνώμης», όσο και στο φοιτητικό σώμα με τους «συνεπείς» να αποδέχονται ή ακόμη χειρότερα να στηρίζουν τη διαγραφή των «τεμπέληδων». Διαίρει και βασίλευε! Εμείς απ’ την πλευρά μας ξέρουμε ότι όσοι/ες από μας έχουν υπερβεί το όριο σπουδών έχουν στις περισσότερες περιπτώσεις αναγκαστικά παρατείνει τις σπουδές τους λόγω εργασίας, μόνιμης κατοικίας μακριά απ’ το πανεπιστήμιο, προβλημάτων υγείας κ.α. Και στην περίπτωση όμως που αυτή η παράταση της φοίτησης είναι ηθελημένη, θεωρούμε πως έχουμε κάθε δικαίωμα να προσαρμόζουμε τους ρυθμούς των σπουδών μας ανάλογα με τις προσωπικές επιλογές κι επιθυμίες μας!

Γιατί όμως τόση πρεμούρα για τις διαγραφές; Κατ’ αρχήν είναι ευνόητο ότι οι διαγραφές θα έχουν ως αποτέλεσμα την παραπέρα προώθηση της εντατικοποίησης των σπουδών μας αλλά και των ζωών μας. Έτσι, επιδιώκεται η καλλιέργεια ενός κλίματος εξατομίκευσης, όπου ο φόβος της διαγραφής θα εξασφαλίζει ακόμα περισσότερο την πειθάρχησή μας στα καλούπια που μας επιβάλλουν, την επιλογή του ατομικού δρόμου και της παθητικότητας τώρα ως φοιτητές/τριες ,αύριο ως εργαζόμενοι/ες και κοινωνικά υποκείμενα. Ενός κλίματος που δυσχεραίνει την όποια αντίσταση, πόσο μάλλον στις δυναμικότερες μορφές της πχ ζωντανές καταλήψεις διαρκείας. Θεωρούμε πως όλα αυτά αποτελούν τις απαραίτητες εγγυήσεις ώστε να συνεχιστεί με ασφαλή τρόπο η προσπάθεια προσέλκυσης ιδιωτικών επενδύσεων από τα πανεπιστήμια. Εγγυήσεις ότι οι επιχειρήσεις θα έχουν στη διάθεσή τους ένα υπάκουο κι αποδοτικό ερευνητικό/εργατικό δυναμικό, εγγυήσεις εν τέλει ότι το ρίσκο θα είναι μικρό και τα οφέλη πολλαπλά.

Τις διαγραφές που ,όπως προαναφέρθηκε, προβλέπονται από τον νόμο Διαμαντοπούλου, έρχονται να επισφραγίσουν οι οργανισμοί των πανεπιστημίων² που ψηφίζονται αυτήν την περίοδο ή θα ψηφιστούν το προσεχές διάστημα (όπως συμβαίνει με το Πάντειο) κι ουσιαστικά αποτελούν την εδραίωση του νόμου και με τη βούλα στα ιδρύματα. Ο οργανισμός καθορίζει την εσωτερική λειτουργία των πανεπιστημίων, αποτελώντας το ευρύτερο «καταστατικό» τους όσον αφορά τη διοίκηση, διδασκαλία και την αξιολόγηση αυτών. Σε γενικές γραμμές, η ψήφιση οργανισμών συνεπάγεται καταργήσεις/συγχωνεύσεις τμημάτων, την αξιολόγηση των πτυχίων μας βάσει πιστωτικών μονάδων κι ως εκ τούτου τον κατακερματισμό τους (με σκοπό τον άκρατο ανταγωνισμό μεταξύ των φοιτητών σ’ ένα κυνήγι δεξιοτήτων για ένα ‘επαρκές’ πτυχίο), δυνατότητα επιβολης διδάκτρων, θέσπιση φοιτητικών δανείων, ιδιωτικοποίηση έρευνας καθώς και την πλήρη ανάθεση της λειτουργίας των σχολών στους μανατζαραίους των διοικητικών συμβουλίων,αχρηστεύοντας ουσιαστικά την όποια δικαιοδοσία των συλλόγων (όπως προβλέπεται και για το πάντειο). Επιπλέον, με τους οργανισμούς θεσμοθετούνται οι εργολαβίες στις μεταφορές προσωπικού, τη φύλαξη και την τεχνική λειτουργία του χώρου, εισάγοντας εκτός από τις καθαρίστριες και μια πληθώρα εργαζομένων σε καθεστώς κάτεργου επισφάλειας. Όπως στην περίπτωση των «κοινωνικών μας παροχών» (σίτιση/στέγαση), οι οποίες και δεν γλιτώνουν από τον οργανισμό, οι εργολαβίες αποτελούν βασικό λόγο μετακύλισης του κόστους φοίτησης στις πλάτες μας³.

Είναι προφανές πως βρισκόμαστε μπροστά σε μία αλλαγή παραδείγματος. Τη θέση του μαζικού πανεπιστήμιου έρχεται να πάρει ένα νέο μοντέλο πανεπιστημίου που θα λειτουργεί αποκλειστικά με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια είτε παραμείνει υπό κρατικό έλεγχο είτε ιδιωτικοποιηθεί και με τη βούλα. Ένα πανεπιστήμιο καλύτερα προσαρμοσμένο στις ανάγκες ων αφεντικών τόσο όσον αφορά την παραγόμενη/παρεχόμενη γνώση όσο και την εσωτερική του λειτουργία (υποτιμημένη/επισφαλής εργασία, αύξηση καταστολής κλπ), που σταδιακά θα τελεί όλο και περισσότερο υπό το άγρυπνο βλέμμα ιδιωτικών μπράβων-security⁴.

Σε αυτήν την περίσταση, είναι εμφανές ότι η εξατομίκευση, (ανα)παράγει τη συλλογική μας απαξίωση. Είναι ανάγκη όσοι/ες από μας αναγνωρίζουμε τα κοινά ταξικά μας συμφέροντα να κάνουμε το πρώτο βήμα για την οργάνωση των δομών και των αγώνων μας, έξω και πέρα από τα συντεχνιακά αιτήματα και τις έτοιμες λύσεις των «ειδικών της πολιτικής».

Καλούμε λοιπόν τους/τις συμφοιτητές/συμφοιτήτριές μας καθώς και τις/τους εργαζόμενες/ους στο πανεπιστήμιο να συμπράξουν μαζί μας στις γενικές συνελεύσεις, τις πρωτοβουλίες, τις επιτροπές φοιτητών/εργαζομένων για να συντονίσουμε τον κοινό μας αγώνα τόσο στο πάντειο όσο και στο ευρύτερο πανεπιστημιακό χώρο. Για να χτίσουμε σχέσεις αλληλεγγύης κι εμπιστοσύνης, για να χτίσουμε αυτοοργανωμένες κοινότητες αγώνα φοιτητών/εργαζομένων στη βάση των δικών μας αναγκών.

Πιο συγκεκριμένα, προτείνουμε:

• Κατάληψη της σχολής την Πέμπτη 6/11 και συμμετοχή του φοιτητικού συλλόγου στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο της ίδιας μέρας στις 12 στα Προπύλαια.

Όλα τα παραπάνω αποτελούν την δική μας ανάλυση. Δεν απαιτούμε από το σώμα της συνέλευσης να συμφωνήσει στο 100% του πολιτικού μας λόγου. Ακριβώς για αυτό και δεν θέλουμε να «καπελώσουμε» κανέναν, αφού αναγνωρίζουμε ότι η ΓΣ με την μορφή που έχει σήμερα, δεν είναι γόνιμο έδαφος όχι απλά για συνδιαμόρφωση αλλά ούτε καν για πολιτική αντιπαράθεση. Ζητάμε την ψήφιση των προτάσεων που απορρέουν από τον παραπάνω λόγο χωρίς την ψήφιση της ίδιας της ανάλυσης μας. Η διαδικασία της συνδιαμόρφωσης πρέπει να γίνεται στην ανοιχτή συνέλευση που θα ακολουθεί και όπου επί ίσοις όροις μπορεί να παραχθεί ο λόγος των συμμετεχόντων.

1. Όταν πρωτοέγινε σαφές ότι ο νόμος θα εφαρμοστεί, κεντρικό στοιχείο αυτής της προπαγάνδας ήταν το «κόστος των αιώνιων για τους φορολογούμενους», κάτι που δεν μπορούσε να τραβήξει για πολύ, καθώς όσοι έχουν υπερβεί το προβλεπόμενο όριο σπουδών δεν δικαιούνται πάσο, σίτιση, στέγαση, συγγράμματα κτλ. Αυτό το «μη κόστος» δεν είναι για εμάς επιχείρημα κατά των διαγραφών, αλλά άλλη μια πτυχή αυτού που λέμε μετακύλιση του κόστους φοίτησης στις πλάτες μας.

2. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα του ΤΕΙ Αθήνας, του οποίου ο οργανισμός προβλέπει διαγραφή στα ν+1 έτη (!)

3. Αυτό συμβαίνει επειδή η μισθοδοσία των εργολαβικών εργαζόμενων δεν συμπίπτει πλέον με αυτή των δημοσίων υπαλλήλων αλλά καταλήγει να επιβαρύνει τον προϋπολογισμό του πανεπιστημίου. Έναν προϋπολογισμό τόσο πετσοκομμένο ,που φυσικά θα βρει τα χρήματα ώστε να πληρώσει τους εργολάβους απολύοντας εργαζόμενους κι επιβαρύνοντας φοιτητές.

4. Ήδη η παρουσία securitάδων με αλεξίσφαιρα στην πανεπιστημιούπολη του ΕΚΠΑ είναι μία πραγματικότητα από την αρχή της χρονιάς.

Γ.Σ 5.11.14 Το κείμενο σε pdf

 Αφίσα και κείμενο του Συντονισμού Ελευθεριακών και Αυτόνομων Σχημάτων Αθήνας

 Μετακύληση του κόστους φοίτησης σε εμάς (κόψιμο συγγραμάτων, σίτιση, στέγαση), εργολαβίες, απολύσεις-διαθεσιμότητες, ιδιωτικοποίηση της έρευνας, συμβούλια διοίκησης. Όλα αυτά αποτελούν μέρος μίας γενικότερης αναδιάρθρωσης που εξελίσσεται στις πλάτες των φοιτητών και εργαζομένων στα πανεπιστήμια. Η τελευταία εκδήλωση αυτής της επίθεσης είναι οι διαγραφές φοιτητών και φοιτητριών, που αποσκοπούν στην περαιτέρω εντατικοποίηση των ζωών μας, στην πειθάρχηση μας τώρα ως φοιτητές και ως μελλοντικούς εργαζομένους, στη πιθανή επιβολή διδάκτρων, στην προώθηση της εξατομίκευσης και του μεταξύ μας ανταγωνισμού, πατώντας μάλιστα στη διαίρεση των φοιτητών σε συνεπείς/ενεργούς και σε τεμπέληδες/αιώνιους. Οι διαγραφές όμως, αποτελούν ταυτόχρονα και μέσο για τη συναίνεση στην εφαρμογή του οργανισμού, ως μία αυταπάτη για ευνοϊκότερη μεταχείρηση των «αιώνιων» φοιτητών. Οργανισμός είναι το καταστατικό που ρυθμίζει τον τρόπο λειτουργίας του ιδρύματος, από την συμπεριφορά των μελών του μέχρι και την τελευταία γραφειοκρατική δομή του, και συντάσσεται και εφαρμόζεται από τις διοικήσεις, σύμφωνα με το νόμο Διαμαντοπούλου. Είναι αυτός λοιπόν που θεσμοποιεί και επεκτείνει την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση.

Το πανεπιστήμιο που σχεδιάζουν πρέπει να είναι ευνοϊκός χώρος για ιδιωτικές επενδύσεις, πρέπει να παρέχει τις απαραίτητες εγγυήσεις αποδοτικότητας στο κεφάλαιο (και με τη μείωση των εισακτέων ώστε να μειωθεί η μαζική παραγωγή πτυχιούχων και με τη διαγραφή των «αιωνίων» φοιτητών), ώστε να αποσπάσει τις (πολυπόθητες για πολλά μέλη της «ακαδημαϊκής κοινότητας» που μυρίζονται ευκαιρίες για μπίζνες) χρηματοδοτήσεις/κονδύλια. Τέτοια ακριβώς εγγύηση είναι και οι διαγραφές. Ησυχία. Τάξη. Παραγωγικότητα. Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά του νέου πανεπιστημίου ι από αυτό δεν θα μπορούσαν να λείπουν φυσικά τα εργασιακά κάτεργα (εργολαβίες), οι ιδιωτικοί μπράβοι (security) και η προσπάθεια ποινικοποίησης των οποιωνδήποτε αντιστάσεων.

Είναι ανάγκη να μη μείνουμε θεατές στην εφαρμογή των σχεδίων τους, να μην αναθέσουμε τους αγώνες μας σε κανέναν «ειδικό της πολιτικής». Αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι να βρεθούμε σε γενικές συνελεύσεις των συλλόγων, σε πρωτοβουλίες, σε επιτροπές φοιτητών/ τριών κι εργαζομένων. Να χτίσουμε από κοινού ενεργές κοινότητες αγώνα ενάντια στην υποτίμηση των ζωών μας.

Την Τετάρτη στις 28/5 πραγματοποιήσαμε την εκδήλωση-συζήτηση Προγράμματα “καταπολέμησης της ανεργίας” : Σύγχρονα εργαλεία υποτίμησης και πειθάρχησης. Αφού πραγματοποιήσαμε εισήγηση βασισμένη στην μπροσούρα  που βγάλαμε ακολούθησε καταγραφή εμπειριών και ανταλλαγή απόψεων για το θέμα της πρακτικής άσκησης, των προγραμμάτων του ΟΑΕΔ/ΕΣΠΑ (ΚΟΧ, voucher κλπ) και γενικότερα της σύγχρονης υποτιμημένης εργασίας που αντιμετωπίζουμε ή θα αντιμετωπίζουμε και ακούστηκαν απόψεις για την οργάνωση των αγώνων μας. Συνολικά πρέπει να παρεβρέθηκαν γύρω στα 60-70 άτομα, τόσο φοιτητές/τριές Παντείου όσο και άλλοι φοιτητές/τριές, εργαζόμενοι/ες και άνεργοι/ες. Τέλος πρέπει να σημειώσουμε την παρουσία  ομάδων/συλλογικότητων/σωματείων όπως η ΣΥΝΕΚΟΧ, η ΣΚΥΑ και το ΣΩΒΑ.

Σημείωση: Η μπροσούρα έχει βγεί σε περιορισμένα αντίτυπα, λόγω έλλειψης χρημάτων, και διακινείται με ελεύθερη συνεισφορά. Οποιαδήποτε ομάδα ή άτομο θέλει να την προμηθευτεί σε έντυπη μορφή ας επικοινωνήσει μαζί μας στο epp@espiv.net
Η μπροσούρα σε pdf 

Τετάρτη 28/5, 17:00, Πάντειο, Αίθουσα Γ1

Το Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την απασχόληση των νέων, τα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας (ΚΟΧ) , η Επιταγή εισόδου στην αγορά εργασίας για νέους ως 29 ετών (voucher), η πρακτική άσκηση, η μαθητεία κ.α. δεν είναι ευεργεσία από το κράτος.Είναι η νέα στρατηγική κράτους και κεφαλαίου στη δημιουργία ενός εργατικού δυναμικού που θα ανακυκλώνεται ανάμεσα σε εξαναγκαστική εργασία και ανεργία. Είναι ακραία υποτιμημένη προσωρινή εργασία με πετσοκομμένα εργασιακά δικαιώματα που βαφτίζεται με τον όρο «ωφέλεια» ώστε να ξεχωρίζει διακριτά από την «κανονική εργασία» των..510 ευρώ. Είναι επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα των «κανονικών» εργαζομένων που αντικαθίστανται από «ωφελούμενους». Είναι τζάμπα εργασία για τα «καημένα αφεντικά που τα έπληξε η κρίση». Είναι πολιτικό παιχνίδι με πρόσχημα την μείωση της ανεργίας στις πλάτες των ανέργων.

Δε μιλάμε για κάτι το οποίο είναι προσωρινό όπως η εργασία που μας «προσφέρουν» το «φιλάνθρωπο» κράτος και τα αφεντικά, αλλά για το δυσοίωνο παρόν και μέλλον μας. Ως τωρινοί ή μελλοντικοί άνεργοι και εργάτες με τους χειρότερους όρους, είναι ιδιαίτερα κρίσιμο, να μην καταφύγουμε στον ανταγωνισμό και την εξατομίκευση ή στην διεκδίκηση «πτυχίων με αξία», προσπαθώντας να ανέβουμε τη σκάλα της κοινωνικής ανέλιξης. Αντιθέτως πρέπει να γνωρίζουμε από πού προέρχονται και ποιους εξυπηρετούν οι νέες μορφές εργασίας που μας πλασάρουν ως ευεργεσία ώστε να έχουμε την δυνατότητα να χτίσουμε αναχώματα, να εμποδίσουμε την περαιτέρω υποτίμηση της εργασίας μας και να ζημιώσουμε τα αφεντικά και το εκμεταλλευτικό σύστημα εν γένει. Πρέπει να μπούμε στην αγορά εργασίας όχι πειθήνιοι και εντατικοποιημένοι όπως μας προετοιμάζει το εκπαιδευτικό σύστημα, αλλά έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε και να αντεπιτεθούμε στην επίθεση των αφεντικών.

Παράλληλα στο Πάντειο μοιράζεται και το παρακάτω κείμενο καλέσματος

Σε pdf

Ν+2 να είναι οι ώρες τους

…Από τον Συντονισμό Ελευθεριακών και Αυτόνομων Φοιτητικών Σχημάτων Αθήνας

Από τις μειώσεις μισθών, τις απολύσεις, την επέκταση των επισφαλών σχέσεων εργασίας μέχρι την καταστολή,την τρομοκρατία και τον εγκλεισμό χιλιάδων μεταναστών εργατών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης φαίνεται ξεκάθαρα πως η διαχείριση της κρίσης σημαίνει την ολοένα και πιο βίαιη υποτίμηση και απαξίωση της ζωής και της εργασίας μας. Βιώνουμε μια ταξική επίθεση των αφεντικών και των κυβερνήσεων τους πάνω μας, που στόχο έχει την υπέρβαση της καπιταλιστικής κρίσης προς όφελός τους. Σε αυτό το πλαίσιο, εντείνεται και “νομιμοποιείται” η αναδιάρθρωση η αναδιάρθρωση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση (όπως και στις υπόλοιπες βαθμίδες) με την επέκταση επισφαλών σχέσεων εργασίας (εργολαβίες), την άμισθη εργασία μεταπτυχιακών και διδακτορικών φοιτητριών, την περαιτέρω επιχειρηματικοποίηση, τη μετακύλιση του κόστους φοίτησης στους φοιτητές και στις οικογένειες τους, την αύξηση της καταστολής, την αποστείρωση των πανεπιστημιακών χώρων, την εντατικοποίηση και την πειθάρχηση.

Το τελευταίο διάστημα, λοιπόν, γίνεται λόγος μέσα από δημοσιογραφικές πηγές, που έχουν επιβεβαιωθεί και από το Υπουργείο, για διαγραφές 180.000 “αιωνίων” φοιτητών, σύμφωνα με το νόμο πλαίσιο 4009/11. Πιο συγκεκριμένα ο νόμος ορίζει ότι οι φοιτήτριες που εγράφησαν μέχρι το 2004-05 “θεωρείται ότι έχουν απολέσει αυτοδικαίως τη φοιτητική τους ιδιότητα από τη λήξη του ακαδημαϊκού έτους 2013-14, εκτός αν ορίζεται διαφορετικά από τον οργανισμό” (για τους 2005-06 ορίζεται αντίστοιχα το 2014-15).

Οι ρητορείες περί αναγκαιότητας των διαγραφών συνήθως συνοδεύονται και από μια χοντροκομμένη μπουρδολογία, που μιλά για «τεμπέληδες αιώνιους που κοστίζουν στους φορολογούμενους», η οποία είναι καταφανώς παραπλανητική και έχει, μεταξύ άλλων, ως στόχο τη διαίρεση των φοιτητών σε επιμελείς και σε τεμπέληδες/αιώνιους, με τους πρώτους να αποδέχονται τις διαγραφές των δεύτερων ή ακόμα χειρότερα να τις στηρίζουν ανοιχτά (π.χ. καριερίστες, που νιώθουν ότι το πτυχίο τους θα αποκτήσει μεγαλύτερη αξία). Εμείς απ’ την πλευρά μας ξέρουμε ότι οι συμφοιτήτριες μας, που έχουν υπερβεί το όριο σπουδών, από τη μία δεν «κοστίζουν», αφού δε δικαιούνται πάσο, σίτιση, στέγαση, συγγράμματα κ.λ.π. (όχι ότι αν κόστιζαν, θα άλλαζε κάτι), ενώ από την άλλη, έχουν στις περισσότερες περιπτώσεις αναγκαστικά παρατείνει τις σπουδές τους λόγω εργασίας, μόνιμης κατοικίας μακριά από το πανεπιστήμιο, προβλημάτων υγείας κ.α. Και στην περίπτωση όμως, που αυτή η παράταση της φοίτησης είναι ηθελημένη, θεωρούμε πως έχουμε κάθε δικαίωμα να προσαρμόζουμε τους ρυθμούς των σπουδών μας ανάλογα με τις προσωπικές επιλογές και επιθυμίες μας!

Αφήνοντας λοιπόν στην άκρη τα προσχήματα, θα δούμε ότι στην πραγματικότητα οι διαγραφές έχουν ως στόχο την παραπέρα προώθηση της εντατικοποίησης (στην ίδια κατεύθυνση κινούνται άλλωστε και οι υποχρεωτικές παρακολουθήσεις, οι αλυσίδες μαθημάτων κ.λ.π.) και της συνεπαγόμενης πειθάρχησης των φοιτητών. Έτσι, το ν+2 έρχεται να εντείνει την εξατομίκευση, τον ανταγωνισμό και την αποστείρωση, δυσχεραίνοντας την όποια αντίσταση, πόσο μάλλον τις δυναμικότερες μορφές της. Όλα αυτά βεβαίως αποτελούν απαραίτητες προϋποθέσεις, ώστε να συνεχιστεί με ασφαλή τρόπο η μετάβαση από το υπάρχον μοντέλο πανεπιστημίου σε ένα όλο και πιο παραγωγικό για τις ανάγκες των
αφεντικών.

Κάτι πολύ σημαντικό που θα πρέπει να τονιστεί από την “καυτή” παράγραφο του νόμου, η οποία αναγράφεται πιο πάνω και αναφέρεται στις διαγραφές, είναι η φράση: «εκτός αν ορίζεται διαφορετικά από τον οργανισμό».*

*Τι είναι όμως αυτός ο περιβόητος οργανισμός; Ο οργανισμός είναι η δομή (το καταστατικό) του πανεπιστημίου. Ρυθμίζει οτιδήποτε αφορά την εσωτερική λειτουργία των ιδρυμάτων, όπως είναι η ίδρυση, η κατάργηση, η συγχώνευση και η μετονομασία, τα πειθαρχικά παραπτώματα, οι υπάρχουσες φοιτητικές παροχές (περίθαλψη, στέγαση, σίτιση, μετακινήσεις, πολιτιστική καλλιέργεια), η προστασία και η ασφάλεια της σχολής, η σύσταση νέων θέσεων διοικητικού προσωπικού, αλλά και διάφορα άλλα.

Η δημιουργία -νέου ουσιαστικά- οργανισμού, η οποία γεννά ελπίδες σε κάποιους για ευνοϊκότερη εφαρμογή του μέτρου των διαγραφών, θα πρέπει αναγκαστικά να έρχεται σε πλήρη συμφωνία με τον υπάρχοντα νόμο-πλαίσιο 4009/11, που περιλαμβάνει: ρυθμίσεις περί διδάκτρων και χορήγηση φοιτητικών δανείων, συγχωνεύσεις ή καταργήσεις σχολών και τμημάτων “σύμφωνα με τις ανάγκες της εθνικής οικονομίας”. Ακόμη προβλέπει τη δημιουργία του συμβουλίου διοίκησης (αποτελούμενου σε μεγάλο βαθμό από επιχειρηματίες) με τις εξής αρμοδιότητες: την έκδοση ή αναθεώρηση του οργανισμού και του εσωτερικού κανονισμού της σχολής, την σύνδεση του ιδρύματος με την κοινωνία-οικονομία, τηνπαύση κοσμητόρων, τον ορισμό ή μη διδάκτρων για τους μεταπτυχιακούς και άλλα. 

Σε αυτό το κλίμα προστίθενται και οι πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού, κατά τη διάρκεια συνάντησής του με την ομοσπονδία των διοικητικών υπαλλήλων, ότι για να δημιουργηθούν οι νέες θέσεις, που τους έταξε για την απορρόφηση των σε διαθεσιμότητα υπαλλήλων (αλλά όχι των κατηργημένων) θα πρέπει να
δημιουργηθεί ο οργανισμός. Αυτό φυσικά είναι πολύ πιθανόν να αποτελεί αερολογία.

Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι πιθανόν τα περί διαγραφών θα λειτουργήσουν και ως κερκόπορτα, ώστε οι φοιτήτριες μέσα στην απελπισία τους να συναινέσουν στη δημιουργία του νέου οργανισμού, με ότι αυτό συνεπάγεται, ελπίζοντας σε μια πιο “φιλική” εφαρμογή του μέτρου των διαγραφών. Πρόκειται για μια προσπάθεια
καλλιέργειας αυταπατών, καθώς είναι προφανές ότι από τη μια το σημαντικό είναι η εφαρμογή των διαγραφών αυτή καθ’ αυτή και όχι οι προϋποθέσεις με τις οποίες αυτή θα γίνει, ενώ από την άλλη δεν υπάρχει καμία εγγύηση για την “διευκόλυνση” και για το αν αυτή θα είναι ουσιαστική (μικρού διαστήματος παρατάσεις, καταβολή διδάκτρων, αυστηρά κριτήρια παράτασης – όπως ένσημα, υψηλοί βαθμοί κ.α.).
Απέναντι σε αυτή τη πραγματικότητα, εμείς αντιλαμβανόμαστε ότι δεν μπορούμε πια να κινούμαστε με τη λογική έκτακτης ανάγκης της τελευταίας στιγμής και της μεγάλης ώρας. Μια λογική που έχει τροφοδοτηθεί από την αριστερά, έτσι ώστε οι αγώνες να στοχεύουν στη “κεντρική πολιτική σκηνή”, να τραβήξουν τη προσοχή των media και τελικά να δώσουν σαν άμεσο αποτέλεσμα την πολυπόθητη πολιτική υπεραξία, καθώς καταρρέουν ηττημένοι στο “κάναμε ότι μπορούσαμε, ψηφίστε εμάς λοιπόν”.

Τέρμα πια λοιπόν στις εκτονώσεις, στην ανάθεση των αγώνων σε «ειδικούς», στις ψευδαισθήσεις εκλεγμένων σωτήρων και σε συντεχνιακές λογικές. Δεν αναλωνόμαστε σε μια άκριτη υπεράσπιση του μέχρι πρότινος «δημοσίου και δωρεάν πανεπιστημίου», αναζητώντας συμμάχους σε όσους έκαναν χρόνια μπίζνες μέσα σ’ αυτό. Άλλωστε, δεν είμαστε εδώ για να υπερασπιστούμε κάποια ακαδημαϊκά συμφέροντα, όπως τα «ισχυρά πτυχία, που μας ξεχωρίζουν από τους άλλους». Να μη δεχτούμε καμία «πιο έξυπνη» εφαρμογή κανενός νόμου-πλαισίου. Είναι μεγαλύτερη ανάγκη από ποτέ, φοιτητές και εργαζόμενες του πανεπιστήμιου να αντιληφθούμε τα κοινά μας ταξικά συμφέροντα, να βρεθούμε σε γενικές συνελεύσεις των συλλόγων, σε πρωτοβουλίες, σε επιτροπές φοιτητριών και εργαζομένων· Nα χτίσουμε από κοινού ενεργές κοινότητες αγώνα ενάντια στην
υποτίμηση των ζωών μας.

Συντονισμός Ελευθεριακών και Αυτόνομων Φοιτητικών Σχημάτων Αθήνας
(ελευθεριακή παρέμβαση φιλοσοφικής, ελευθεριακή παρέμβαση παντείου, αυτόνομο σχήμα ΦΜΣ, ελευθεριακή παρέμβαση πολιτικών μηχανικών,
αυτόνομο σχήμα ΣΚΣ, ελευθεριακό σχήμα ΣΕΜΦΕ)

Σε pdf

Την Τετάρτη 12/3 πραγματοποιήθηκε παρέμβαση στην σίτιση με κείμενο και πανό ενάντια στις εργολαβίες και την μεταφορά του κόστους φοίτησης στις πλάτες μας. Μοιράστηκαν κείμενα την ώρα αιχμής (η ουρά ήταν τεράστια όπως και τις περισσότερες μέρες) και αναρτήθηκε πανό. Δεν έγινε αποκλεισμός του ταμείου.

 Το κείμενο της παρέμβασης εδώ

Κάτι ψήνεται στο πάντειο

Σήμερα σας σερβίρουμε την δική μας πραγματικότητα στο πιάτο…

   Στο πλαίσιο “εξορθολογισμού” του συστήματος και με πρόφαση την έξοδο από την κρίση ολοένα και περισσότερα κομμάτια του αναδιαρθρώνονται, πλήττοντας τους οικονομικά ασθενέστερους. Από αυτά δεν θα μπορούσε να λείπει το εκπαιδευτικό. Μέχρι τώρα το κράτος μας έδινε τις φοιτητικές παροχές όχι “από την καλή του την καρδία” αλλά για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες της εκάστοτε αγοράς. Πλέον αφού οι ανάγκες αυτές αλλάζουν ,το κράτος αποσύρει σταδιακά τις κοινωνικές παροχές που μέχρι τώρα έδινε, αναθέτοντας τες σε ιδιώτες, οι οποίοι εξασφαλίζουν ένα σταθερό κέρδος στις δικές μας πλάτες και πάνω στις δικές μας ανάγκες, με σκοπό να αποκλείσει ακόμη μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας.

Από τη διαδικασία αυτή το Πάντειο δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Οι περικοπές στα συγγράμματα και οι συζητήσεις τις συγκλήτου για δίδακτρα στα μεταπτυχιακά δείχνουν ότι η νέα πραγματικότητα πλησιάζει. Όσον αφορά τη στέγαση, το κτήριο που υποτίθεται ότι προοριζόταν για εστία δεν είναι τίποτα άλλο από τα συντρίμμια που βρίσκονται πάνω από τη λέσχη, το οποίο υποτίθεται ότι από το 1997 ανακαινίζεται. Οι ελάχιστοι φοιτητές που δικαιούνται στέγαση μένουν στο ξενοδοχείο filoxenia, που βρίσκεται κοντά στο σταθμό Λαρίσης. Επίσης εδώ και χρόνια η καθαριότητα όπως και η φύλαξη (εταιρείες security) έχει περάσει στα χέρια εργολάβων. Λέγοντας για εργολαβία μιλάμε για ένα καθεστώς κατά το οποίο μια λειτουργία του πανεπιστημίου ανατίθεται σε κάποια ιδιωτική επιχείρηση μετά από διαγωνισμό. Αυτή η λογική ξεκίνησε με την πρόφαση ότι θα μειωθεί το κόστος των λειτουργιών κάτι που φυσικά δεν ισχύει, αφού το μόνο που μειώνεται είναι ο μισθός των εργαζομένων με στόχο την επίτευξη κέρδους από τον ιδιώτη-εργολάβο, με αποτέλεσμα το κόστος να παραμένει πάνω κάτω το ίδιο. Κάτι άλλο που πρέπει να τονιστεί είναι ότι από τη στιγμή που οι μέχρι πρότινος δωρεάν παροχές μπαίνουν με όρους εργολαβίας, ο εκάστοτε επιχειρηματίας θα κάνει τα πάντα για να μειώσει το κόστος ώστε να έχει μεγαλύτερο κέρδος. Αυτό σημαίνει από χαμηλούς μισθούς, εντατικοποίηση των εργαζομένων ώστε να βγάζουν τη δουλειά όσο το δυνατόν λιγότεροι στον ελάχιστο χρόνο, επισφαλείς, έως στη σίτιση όλο και χειρότερη ποιότητα του φαγητού λόγω φθηνότερης αγοράς και άρα χειρότερης ποιότητας πρώτων υλών.

Η σίτιση έχει μειωθεί σημαντικά από πέρυσι, καθώς μόνο το 1/5 (2.250 φοιτητές) της σχολής δικαιούται να σιτίζεται δωρεάν. Όπως γίνεται στις περισσότερες σχολές πλέον, έτσι και στο Πάντειο η σίτιση έχει ανατεθεί σε εργολαβίες , συγκεκριμένα σε εμάς στην “Το Βυζάντιο (ΑΦΟΙ Μπούντρη ΑΕ)”, η οποία έχει υπογράψει μια πενταετή σύμβαση με το πανεπιστήμιο. Τα κριτήρια για να έχει τη δυνατότητα κάποιος να σιτίζεται είναι αστεία αφού υποτίθεται ότι βασίζονται στο εισόδημα της εκάστοτε οικογένειας, το οποίο μπορεί να μην ανταποκρίνεται καν στην πραγματικότητα. Ακόμα όμως και γι αυτούς που πληρούν τα οικονομικά κριτήρια οι θέσεις είναι συγκεκριμένες και περιορισμένες, βάζοντας τους φοιτητές σε μια διαδικασία ανταγωνισμού. Όποιος από την άλλη δεν δικαιούται, είναι αναγκασμένος για ένα πιάτο φαί να πληρώσει αντίτιμο 3 ευρώ. Παρ’ όλα αυτά, αν κάποιος κάνει μια βόλτα έξω από τη λέσχη την ώρα που κλείνει θα παρατηρήσει πολύ φαγητό που περισσεύει να πετιέται στα σκουπίδια.

Αντιλαμβανόμενοι τα κοινά μας συμφέροντα θέλουμε να αντισταθούμε σε αυτούς που θέλουν να μεταφέρουν το κόστος φοίτησης στις πλάτες μας. Δεν πρέπει να μπούμε στη λογική τους, γιατί αύριο μεθαύριο θα δικαιούμαστε όλο και λιγότερα. Σκοπός μας δεν είναι να προτείνουμε δικαιότερα κριτήρια για το ποιος θα δικαιούται κάρτα σίτισης. Διεκδικούμε δωρεάν σίτιση για όλες/ους τις φοιτήτριες/τες ανεξαρτήτως κριτηρίων. Σε καμία περίπτωση δεν είμαστε ενάντια στους εργαζόμενους. Αντίθετα είμαστε δίπλα τους, αφού αποτελούν κι αυτοί κομμάτι των εκμεταλλευόμενων της κοινωνίας, γνωρίζοντας πως οφείλουν να αγωνιστούν παρόλο που είναι δύσκολο μέσα στο καθεστώς επισφάλειας που τους επιβάλλει η εργολαβία. Είναι καιρός να αποβάλλουμε το αίσθημα ενοχής που μας προκαλεί η διαδικασία του ελέγχου γι’ αυτά που μας αντιστοιχούν. Δε βγάζουμε κάρτες, δεν πληρώνουμε για τα αυτονόητα. Δε δεχόμαστε την υποτίμηση των ζωών μας αλλά παλεύουμε συλλογικά και αντιιεραρχικά πέρα από συντεχνιακά αιτήματα, γι’ αυτά που μας ανήκουν.

Πάντειος σχολή (α)πολίτικων επιστημών

                                                                     και (μη) ελεύθερης έκφρασης

Τα τελευταία δύο χρόνια παρατηρείται μια εντεινόμενη προσπάθεια περίφραξης των πανεπιστημιακών χώρων. Ήταν ήδη πασιφανές με την ψήφιση του νόμου Αρβανιτόπουλου που μαζί με την εντατικοποίηση των σπουδών και την περαιτέρω εμπορευματοποίηση της “παιδείας”, το άσυλο που όλοι ξέραμε καταργήθηκε ενισχύοντας έτσι τον έλεγχο και την πειθάρχηση μέσα στο πανεπιστήμιο αλλά και την απονομιμοποίηση του ως εργαλείο αγώνα από την συνείδηση του κόσμου.

Έτσι πλέον κάθε φωνή που διατείνεται κινηματικά ή έστω διεκδικεί τον χώρο της μέσα στη σχολή βρίσκεται αντιμέτωπη με κλειδαριές, κάγκελα και σεκιουριτάδες. Παράλληλα με την κατάσταση αυτή και σε συνέχεια της, αρχίζει να οικοδομείται μια νέα συνείδηση φοιτητή.. Μια συνείδηση που τον θέτει σε θέση άβουλου δέκτη στείρας και κονσερβοποιημένης, σύμφωνα με τα πρότυπα της αγοράς πάντα, γνώσης εναρμονίζοντας τον και με τα γενικότερα πρότυπα που θέτει και στην υπόλοιπη κοινωνία, δηλαδή αυτά της δουλικότητας, του ανταγωνισμού, του ατομικού συμφέροντος και της μισαλλοδοξίας. Αυτή τη νέα συνείδηση έρχεται να συμπληρώσει προφανώς και η εντατικοποίηση των σπουδών (ν+2) καθώς θέλουν ένα πανεπιστήμιο-ναό της γνώσης, ώστε να μην υπάρχει ούτε καν ο χρόνος για συζητήσεις, συνελεύσεις και περαιτέρω πολιτικοποίηση των ατόμων.

Παρότι η σχολή μας δεν αποτέλεσε ποτέ ένα σημαντικό κέντρο αγώνα, μετά και την έλευση του Γ.Τσάλτα το 2011 άρχισε να κλιμακώνεται η καταστολή κάθε ριζοσπαστικής διάθεσης, βρίσκοντας ταυτόχρονα γόνιμο έδαφος σε μεγάλη μερίδα κόσμου της πανεπιστημιακής κοινότητας. Επιπλέον αν και θα περίμενε κανείς τις “αγωνιστικές” παρατάξεις να τάσσονται εχθρικά σε αυτή τη στάση, η πραγματικότητα έδειξε πως όχι μόνο δεν περιλήφθηκε στην ατζέντα τους αλλά έκαναν και τα στραβά μάτια αφού γι’αυτούς το φοιτητικό κίνημα μεταφράζεται σε ψήφους και όχι σε

απτή-πρωτόλεια αγωνιστικότητα. Κάγκελα οριοθέτησαν τον χώρο του πανεπιστημίου, όλο και περισσότερες αίθουσες κλειδώνονται μετά την λήξη του μαθήματος και αν είσαι και εξωπανεπιστημιακός επιθυμώντας να κάνεις μια πολιτική-πολιτισμική εκδήλωση τότε αντιμετωπίζεσαι σαν πελάτης από κάποια κερδοφόρα επιχείρηση, αφού πλέον υποχρεούσαι να καταβάλεις ένα ποσό για την ενοικίαση κάποιου χώρου.

Η φίμωση όμως δεν σταματάει εδώ… Το τελευταίο διάστημα γίναμε θεατές μιας ασταμάτητης “περιφρούρησης” της κανονικότητας μέσα στο Πάντειο. Κατεβάσματα πανό, σβήσιμο συνθημάτων με πολιτικό περιεχόμενο, ακόμα και ένα είδος έμμεσης απαγόρευσης της αφισοκόλλησης, συνέθεσαν ένα σκηνικό περίφραξης και λογοκρισίας. Μάλιστα, χρησιμοποιήθηκαν ακόμα και οι εργαζόμενοι ως μοχλός πίεσης απέναντι στους φοιτητές που θέλουν να εκφράζονται, με απώτερο στόχο την δημιουργία μιας πλασματικής αντιπαράθεσης.

Στην πραγματικότητα, απέναντι στους φοιτητές αυτούς δεν είναι οι εργαζόμενοι αλλά ο κύριος Πρύτανης καθώς και διάφοροι καθηγητές και παρατρεχάμενοι, οι αντιλήψεις-πολιτικές που αντιπροσωπεύουν και τα συμφέροντα που εξυπηρετούν. Είναι ξεκάθαρο πως η προσπάθεια εξάλειψης κάθε κινηματικού αλλά και πολιτιστικού στοιχείου από τα πανεπιστήμια στοχεύει στην εγκαθίδρυση μιας ψευδούς πραγματικότητας μέσα σ’  αυτά. Κρύβοντας κάτω απτό χαλάκι τη δημιουργικότητα, την οργή, τους προβληματισμούς και τις όποιες αντιδράσεις μπορούν να αποτυπωθούν ακόμα και σε ένα σύνθημα ή σε ένα γκραφίτι, επιδιώκεται να αποσιωπηθεί αυτή ακριβώς η πλευρά της σπουδαστικής κοινότητας που θέλει να δραστηριοποιηθεί ενεργά, ενάντια στη συνολική επίθεση που δεχόμαστε ως κοινωνία. Εξυψώνοντας έτσι μιαν άλλη πλευρά ως θέσφατο, η οποία θεσμοθετεί μια συνθήκη υποταγής και κανονικότητας, δρώντας ενάντια σε κάθε προοπτική ολιστικής εξέλιξης των φοιτητών πέραν της αποκλειστικής ενασχόλησής τους με την καλά μεθοδευμένη γνώση που τους παρέχεται.

Η μικροκοινωνία του πανεπιστημίου είναι μια ρητή αντανάκλαση της πραγματικότητας και ο ταξικός ανταγωνισμός που εκτυλίσσεται μέσα σε αυτό δε θα φιμωθεί, από κανέναν πρύτανη από καμία ακαδημαϊκή αρχή. Είναι χρέος όλων όσων αναγνωρίζουν μέσα στο πανεπιστήμιο τα κοινά τους συμφέροντα να ακυρώσουν στην πράξη την περίφραξη όσων τους ανήκουν. Απέναντι στην αποστείρωση και την απαγόρευση εμείς επιλέγουμε τις πολιτικές/πολιτιστικές εκδηλώσεις, τα αυτοοργανωμένα πάρτι οικονομικής ενίσχυσης, τα συνθήματα και τα γκραφίτι, τις προβολές ταινιών και οποιαδήποτε άλλη πράξη έμπρακτης αυτοδιαχείρισης. Θέλουμε τις σχολές μας προσβάσιμες και ανοιχτές για τους από τα κάτω. Χώρο συνάντησης και δημιουργίας, μακριά από εμπορευματικούς και εξουσιαστικούς όρους, έναν χώρο προωθητικό ως προς την ανάπτυξη και την οργάνωση των συλλογικών αντιστάσεων ενάντια στην συνεχή υποτίμηση των ζωών μας.

Το κείμενο σε PDF

Στις 5/11 υπήρχε κάλεσμα για Γενική Συνέλευση (την 3η εξ αναβολής). Αυτή και πάλι δεν πραγματοποίηθηκε λόγω έλλειψης ικανού αριθμού φοιτητών. Στην συζήτηση που ακολούθησε, ως Ελευθεριακή Παρέμβαση Παντείου προτείναμε την δημιουργία μιας πρωτοβουλίας φοιτητών κα την πραγματοποίηση 2 δράσεων με σκοπό την ανάδειξη των ζητημάτων που μας αφορούν και την προπαγάνδιση της επόμενης Γ.Σ. Απο την στιγμή που ο κόσμος που στήριξε την πρόταση μας ήταν αρκετός, παραγματοποιήθηκαν οι εξής δράσεις.

Τετάρτη 6/11

Η Πρωτοβουλία φοιτητών/τριών Παντείου συμμετείχε με διακριτό μπλόκ στην πανεργατική διαδήλωση. Παρά την βροχή ήμασταν γύρω στα 30-35 άτομα.

Πέμπτη 7/11

Η πρωτοβουλία πραγματοποίησε συμβολική κατάληψη στο γραφείο του πρύτανη απο τις 8 το πρωί ως τις 8 το βράδυ γνωστοποιώντας με πανώ και κειμενάκι τα τρέχοντα ζητήματα και την επόμενη Γ.Σ.

Και το κείμενο που μοιραζόταν όλη μέρα

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΔΡΑΣΗΣ ΦΟΙΤΗΤΩΝ/ΤΡΙΩΝ ΠΑΝΤΕΙΟΥ

Με αφορμή το κάλεσμα γενικών συνελεύσεων την Πέμπτη 31/10/2013 και την Τρίτη 5/11, που δεν πραγματοποιήθηκαν, έλαβε χώρα συζήτηση μεταξύ όσων ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα.  Στην πρώτη συζήτηση, φοιτητές (χωρίς συγκεκριμένη παραταξιακή ταυτότητα) προθυμοποιήθηκαν να προωθήσουν κάλεσμα σε γενική συνέλευση για την Τρίτη 5/11 και ορισμένοι να προβούν σε ενέργειες για δημιουργία τμηματικών συνελεύσεων.  Στη δεύτερη  γενική συζήτηση δημιουργήθηκε πρωτοβουλία φοιτητών/τριών Παντείου και αποφασίστηκαν οι εξής δράσεις: συμμετοχή στη γενική απεργία την Τετάρτη 6/11 καθώς και την επόμενη μέρα 7/11 συμβολική κατάληψη,   που λαμβάνει χώρα αυτή τη στιγμή στο γραφείο του Πρύτανη. Το συγκεκριμένο γραφείο επιλέχθηκε καθώς αντιπροσωπεύει τη διοίκηση του Πανεπιστημίου.                 Η πρωτοβουλία αυτή, δεν αντιπροσωπεύει το φοιτητικό σύλλογο, παρά μόνο τους εαυτούς μας ως υποκείμενα. Γι’ αυτό αποφασίσαμε να λάβουμε δράση παρά την αδυναμία συγκέντρωσης απαρτίας για λήψη αποφάσεων σε γενική συνέλευση. Σκοπός της πρωτοβουλίας , η ανάδειξη της αγωνιστικής μας διάθεσης, η ευαισθητοποίηση μεγαλύτερου τμήματος φοιτητών στα θέματα που απασχολούν το φοιτητικό σύλλογο και η προώθηση γενικής συνέλευσης.                 Τα αιτήματα μας αφορούν την άρνηση επιβολής διδάκτρων στα μεταπτυχιακά προγράμματα του Παντείου Πανεπιστημίου και της εντατικοποίησης (ν+2) των σπουδών, που δημιουργεί πρόβλημα στους οικονομικά ασθενέστερους καθώς και εργαζόμενους φοιτητές, την ανανέωση σύμβασης για τη στέγαση των δικαιούχων φοιτητών, την εξασφάλιση δωρεάν σίτισης και συγγραμμάτων για όλους. Εκφράζουμε επίσης αλληλεγγύη στους απεργούς (που διανύουν την 9^η εβδομάδα απεργίας) και φοιτητές του ΕΜΠ και ΕΚΠΑ.

• ΚΑΛΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ/ΤΙΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ/ΤΡΙΕΣ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΟΥΝ ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΔΡΑΣΗ ΣΥΜΒΟΛΙΚΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΣΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΟΥ ΠΡΥΤΑΝΗ
• ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΕ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 12/11 ΩΡΑ 13.00 ΚΑΙ ΑΙΘΟΥΣΑ 108

Κείμενο που μοιράζεται στο Πάντειο αναφορικά με την επιβολή διδάκτρων στα μέχρι πρότινως δωρεάν μεταπτυχιακά.

        Η ΜΟΙΡΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΗ, 500 € ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΦΟΙΤΗΤΗ
Στις 28/09/2013 πάρθηκε απόφαση από τη Σύγκλητο του Παντείου Πανεπιστημίου για επιβολή διδάκτρων, 500 ευρώ ετησίως, στα μεταπτυχιακά προγράμματα όλων των τμημάτων ενώ μέχρι πρότινος ήταν άνευ πληρωμής.

Το παραπάνω μέτρο είναι μια ακόμη πτυχή της νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης στην εκπαίδευση, όπως και σε ολόκληρο το φάσμα του κράτους πρόνοιας (υγεία, ασφάλιση, εργασιακά δικαιώματα). Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και το «Σχέδιο Αθηνά» που συνιστά μια ακόμη πτυχή της. Όταν οι κυρίαρχοι κάνουν λόγο για αναδιάρθρωση, εννοούν λουκέτο σε σχολές, κατάργηση τμημάτων, νόθευση γνωστικών αντικειμένων, απόλυση εργαζομένων, εντατικοποίηση σπουδών και εντεινόμενη μετακύλιση του κόστους φοίτησης στις τσέπες μας.Έτσι με το περιβόητο «σχέδιο Αθηνά» έκλεισαν 150 σχολές. Πολλοί εξαναγκάστηκαν να τερματίσουν πρόωρα τις σπουδές τους εξαιτίας οικονομικής δυσπραγίας, ενώ άλλοι έμειναν χωρίς πτυχίο.

Με τις πρόσφατες απολύσεις στο δημόσιο τομέα έχασαν τη δουλειά τους 1500 διοικητικοί υπάλληλοι. Με την απόφαση αυτή, εκτός από την ανεργία για όλους αυτούς, τα εκπαιδευτικά ιδρύματα καθίστανται δυσλειτουργικά και αυξάνεται ο φόρτος εργασίας των εναπομείναντων εργαζομένων. Στα πλαίσια της περικοπής δαπανών για την εκπαίδευση περιορίστηκε ο αριθμός δικαιούχων για τις παροχές σίτισης-στέγασης (τρανταχτό παράδειγμα η μεταφορά των φοιτητών Παντείου  απ’ το ξενοδοχείο Filoxenia επί της Αχαρνών στις εστίες του Ζωγράφου, με ταυτόχρονη εκδίωξη πενήντα εξ αυτών) όπως, επίσης, μειώθηκε και το όριο του φορολογητέου εισοδήματος που δεν πρέπει,πλέον,να υπερβαίνει το ποσό των 45.000 ευρώ).
Έτσι και η πιο πρόσφατη επιβολή διδάκτρων δεν είναι ασύνδετη με τα προαναφερόμενα.

Βεβαίως ,ποτέ δεν τρέφαμε αυταπάτες για το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Άλλωστε και τα ίδια τα μεταπτυχιακά στο Πάντειο, αν και «δωρεάν», κόστιζαν γύρω στα 90 ευρώ ανά εξάμηνο για την απόκτηση σημειώσεων, εφόσον δε δίνονταν βιβλία.
Όσο για τους εκφραστές του κεφαλαίου εντός του πανεπιστημίου, βλέπε πρυτανικές αρχές ,λόγω φύσης και θέσης, ήταν η μόνη αναμενόμενη απόφαση που θα μπορούσαν να λάβουν ενάντια στα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας. Οι καθηγητές από την άλλη, πρωτίστως των μεταπτυχιακών προγραμμάτων,θα περίμενε κανείς να αντιταχθούν στα σχέδια των κυρίαρχων, όπως και ο σύλλογος των μελλών ΔΕΠ. Πήραν τελικά θέση με την εκκωφαντική τους σιωπή. Ακόμη, όμως,και αν προβούν τώρα σε δηλώσεις, δε θα είναι παρά μια τυπική άνευ σημασίας δήλωση αντίθεσης σε ήδη ειλημμένες αποφάσεις.

Eμείς όμως θα αγωνιστούμε γιατί:

• Γιατί αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό δεν αφορά μόνο τους μεταπτυχιακούς,
  γιατί  κάποιοι από εμάς αύριο θα βρεθούμε στη θέση τους (πτυχίο στο Πάντειο θα πάρεις , δεν τελείωσες και πολιτικός μηχανικός!). Αν δεν κάνεις μεταπτυχιακό είσαι σχεδόν ανειδίκευτος.
•  Γιατί ξέρουμε ότι ακόμα και αν κάποιοι τη γλιτώσουμε η κοινή μας μοίρα θα μας ενώσει  στους χώρους εργασίας και την σκληρή πραγματικότητα της ανεργίας.
•  Γιατί αν αφήσουμε αυτό το μέτρο να περάσει,αργά ή γρήγορα τα 500 ευρώ θα γίνουν 1000 και αναπόφευκτα θα ανοίξει ο δρόμος για τα δίδακτρα και στο προπτυχιακό.
•  Γιατί ήδη ο κόσμος της εργασίας έδωσε μάχες κατακερματισμένος,σε συντεχνιακά μονοπάτια,μη μπορώντας να συντονίσει τους αγώνες του.Έστω και κλαδικά και με την κοινή τους συμπόρευση που απορρέει απ τα υλικά τους συμφέροντα. Πλέον έχει αποδειχτεί ότι αυτό το μοντέλο δεν λειτουργεί!

Αν δεν θέλουμε να σκύβουμε το κεφάλι κάθε φορά που θέλουν να μας δυσκολέψουν κι άλλο τη ζωή, και να αποδεχόμαστε σιωπηλά κάθε νέα συνθήκη που ορίζεται από τα πάνω, είναι καιρός να βγούμε δυναμικά και μαζικά σε ακηδεμόνευτους αγώνες διαρκείας, επιδιώκοντας τη συγκρότηση πανεκπαιδευτικού  κινήματος.
Σπάμε την ανάθεση, συμμετέχουμε ενεργά στη Γενική Συνέλευση, τριτη 15/10/2013, για συνδιαμόρφωση λόγου και δράσης ενάντια στην απόφαση της Συγκλήτου.
Tο κείμενο σε pdf

Το κείμενο συνοδεύτηκε απο τρικάκια αναφορικά με το θέμα

To κείμενο μοιράζεται αυτές τις μέρες στις εγγραφές των πρωτοετών στο Πάντειο
Το κειμενο σε pdf

        Φοιτητική ζωή: Ένας αστικός μύθος

Έφτασε η πολυπόθητη χρονιά, που ο Σεπτέμβρης δεν ηχεί στα αυτιά σου σαν τη λήξη των καλοκαιρινών διακοπών και της ανεμελιάς, για όσους, βέβαια, δεν είχαν να κάνουν μεροκάματα, αλλά σαν την αρχή της πραγματικής σου ζωής. Τέρμα οι απουσίες, το αναγκαστικό διάβασμα και τα βαρετά μαθήματα για τις πανελλήνιες. Τώρα, σου δίνεται το πράσινο φως για την ένταξή σου στα ακαδημαϊκά έδρανα. Καθώς έρχεσαι στο Πάντειο, όλοι “οι καλοθελητές” θα τρέξουν να σε εξυπηρετήσουν, από εγγραφές και σημειώσεις, μέχρι και νυχτερινές εξόδους, με αντάλλαγμα φυσικά την ψήφο σου και την παθητικότητά σου!

Έλα όμως, που η φετινή χρονιά σηματοδοτεί τη γείωσή σου στην πραγματικότητα και την παύση τυχόν ονείρων, για επικείμενη “φοιτητική ζωή”.

Γείωση στην πραγματικότητα

Το Πάντειο μπορεί να φαντάζει μέγαρο πανεπιστημιακής μόρφωσης και υποδομών, με μια πρώτη ματιά. Παρόλ’ αυτά, αποσιωπούνται πολλές από τις σκοτεινές πτυχές του, και εν γένει πτυχές του ελληνικού, ΟΧΙ δημοσίου και δωρεάν, πανεπιστημίου. Μια από αυτές, είναι η εντεινόμενη μείωση των παροχών, αρχίζοντας από τις περικοπές στα συγγράμματα (πριν δυο χρόνια παίρναμε 2 και 3 βιβλία, πλέον 1 και ίδωμεν) και φτάνοντας σε μειώσεις των θέσεων που δικαιούνται οι φοιτητές  για στέγαση. Και μάλιστα όχι σε καμιά εστία, αλλά στο ξενοδοχείο “FILOXENIA” επί της Αχαρνών (με χαρακτηριστικό παράδειγμα την πρόσφατη επιθυμία εκδίωξης 50 φοιτητών από αυτό). Όσον αφορά στη σίτιση, ήδη έχει μειωθεί ο αριθμός των φοιτητών που τη “δικαιούνται” και αναμένεται να ανακοινωθούν κι άλλες μειώσεις. Σε όλα αυτά, προστίθεται και η εντατικοποίηση των σπουδών, κατά την οποία ο φοιτητής καλείται να διεκπεραιώσει τις σπουδές του σε 6 χρόνια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και μην ξεχνάμε, το πιο σημαντικό κομμάτι που, σκοπίμως δεν αναφέρεται, είναι αυτό που σχετίζεται με την παρεχόμενη/παραγόμενη γνώση, η οποία μόνο επιστημονικά ουδέτερη και αντικειμενική δεν είναι, αλλά άμεσα συνδεδεμένη με τα συμφέροντα του κράτους και της αγοράς.

Κάθε πανεπιστήμιο, εκτός από ακαδημαϊκός  χώρος, είναι και χώρος εργασίας, όπου πέρα από τους καθηγητές, εργάζεται κι ένας μεγάλος αριθμός διοικητικών υπαλλήλων, οι οποίοι, αυτήν την περίοδο, βρίσκονται σε κινητοποιήσεις, λόγω των μαζικών απολύσεων. Πέρα από τους “μόνιμους”(όχι για πολύ…)εργαζόμενους, υπάρχει κι ένα κομμάτι “αόρατο”. Μιλάμε για τους εργολαβικούς υπάλληλους, τους καθαριστές και τις καθαρίστριες, που πληρώνονται για τις υπηρεσίες τους, όποτε το θυμηθεί ο εργολάβος και έχοντας υπογράψει συμβάσεις με μεγαλύτερο ποσό από αυτό που στην πραγματικότητα λαμβάνουν.

Έχουμε φτάσει σε μια ιστορική συγκυρία, όπου η παραγωγή χρειάζεται όλο και λιγότερα και πιο φτηνά εργατικά χέρια. Έτσι, είναι λογικό να συμβαίνει το ίδιο και στο πανεπιστήμιο, αφού είναι άμεσα συνδεδεμένο με την αγορά εργασίας. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι οι απόπειρες αναδιάρθρωσης (νομοσχέδιο Γιαννάκου 2006-2007), οι οποίες συνεχίστηκαν πέρυσι με το νόμο Αρβανιτόπουλου (καταργήσεις σχολών) και άρχισαν, ήδη από το προηγούμενο ακαδημαϊκό έτος, να εφαρμόζονται. Βέβαια, ο εξορθολογισμός έχει επιχειρηθεί να ξεκινήσει από τη δευτεροβάθμια με το πιο πρόσφατο νομοσχέδιο που ψήφισε η βουλή, για την περαιτέρω εντατικοποίηση των σπουδών, τη μετατροπή του Λυκείου σε εξεταστικό κέντρο (πανελλήνιες και στις 3 ταξεις-συμψηφισμός των βαθμών). Με λίγα λόγια, καλείσαι να αποφασίσεις από τα 15 σου τι θες να κάνεις στη ζωή σου, εάν και εφόσον οι γονείς σου έχουν την οικονομική δυνατότητα να σε στηρίξουν (φροντιστήρια), κι εσύ την αντοχή να ανταπεξέλθεις!

Η παραπάνω ήττα , όπως και πολλές άλλες, είναι αποτέλεσμα της αδυναμίας της κοινωνίας και, ειδικότερα, του κόσμου της εργασίας να δει την επίθεση αυτή συνολικά. Ο αγώνας δε γίνεται να δοθεί μεμονωμένα με συντεχνιακά μόνο αιτήματα. Οφείλουμε να αυτοοργανωθούμε βάσει των κοινών μας συμφερόντων, για να μπορέσουμε να αντισταθούμε και να αντεπιτεθούμε σε όσους μας καταπιέζουν και μας εκμεταλλεύονται. Και, εν τέλει, να κατακτήσουμε τις σχέσεις εκείνες, που θα μας βοηθήσουν στη δημιουργία των νέων δομών, σε αντιπαράθεση με τις εκφυλισμένες γενικές συνελεύσεις και τις κομματοκρατούμενες διαδικασίες στο Πάντειο (Δ.Σ., Εκλογές).

Ελευθεριακή Παρέμβαση Παντείου: Είμαστε μια συλλογικότητα, που γεννήθηκε το φθινόπωρο του 2011 στο Πάντειο, έχει επιλέξει να δρα μέσα από συλλογικές διαδικασίες συνδιαμόρφωσης και χαρακτηρίζεται από αντιιεράρχικες και οριζόντιες δομές. Συνεκτικό στοιχείο των μελών της είναι, κυρίως, η φοιτητική τους ιδιότητα, έχοντας όμως την αντίληψη ότι το πανεπιστήμιο δεν είναι ξεκομμένο από την υπόλοιπη κοινωνία. Στόχευσή μας η δημιουργία αυτοοργανωμένης κοινότητας αγώνα στις σχολές, για την ικανοποίηση των κοινών μας αναγκών.