Οι κλειδωμένες αίθουσες, οι άδειοι διάδρομοι, οι λευκοί τοίχοι και οι καγκελόπορτες είναι πεδίο έκφρασης των από τα πάνω. Η καθημερινότητα της ακαδημαϊκής γνώσης πρέπει να (ανα)παράγεται απρόσκοπτα, μαζί και οι μπίζνες καθηγητών και παρατρεχάμενων χωρίς να παρεμβάλλονται πολιτικές/κοινωνικές εκδηλώσεις, συνθήματα, καταλήψεις και καθετί που προβληματίζει και ασκεί κριτική. Κάθε δραστηριότητα ξένη προς την “ακαδημαϊκή λειτουργία” απαγορεύεται και μια νέα κανονικότητα χτίζεται στις συνειδήσεις όλων. Το πανεπιστήμιο είναι μόνο για φοιτητές και καθηγητές, σαν ένα ιδιωτικό κολλέγιο με την ψυχαναγκαστική λευκή αισθητική του. Η μικροκοινωνία του πανεπιστημίου, όμως, είναι μια ρητή αντανάκλαση της πραγματικότητας και ο ταξικός ανταγωνισμός, που εκτυλίσσεται μέσα σε αυτό, δε θα φιμωθεί από κανέναν πρύτανη, από καμιά ακαδημαϊκή αρχή. Ενάντια στην εγκατάλειψη και την απαγόρευση, καταλαμβάνουμε καθημερινά τους δικούς μας χώρους και χρόνους μέσα στο πανεπιστήμιο. Θέλουμε τις σχολές ανοιχτές και προσβάσιμες για τους από τα κάτω. Για όσους και όσες συμβάλλουν στο να τις κάνουμε χώρους συνάντησης και δημιουργίας, μακριά από εμπορευματικούς και εξουσιαστικούς όρους, για την ανάπτυξη και την οργάνωση των συλλογικών αντιστάσεων ενάντια στη συνεχή υποτίμηση των ζωών μας.

 Αφίσα και κείμενο του Συντονισμού Ελευθεριακών και Αυτόνομων Σχημάτων Αθήνας

 Μετακύληση του κόστους φοίτησης σε εμάς (κόψιμο συγγραμάτων, σίτιση, στέγαση), εργολαβίες, απολύσεις-διαθεσιμότητες, ιδιωτικοποίηση της έρευνας, συμβούλια διοίκησης. Όλα αυτά αποτελούν μέρος μίας γενικότερης αναδιάρθρωσης που εξελίσσεται στις πλάτες των φοιτητών και εργαζομένων στα πανεπιστήμια. Η τελευταία εκδήλωση αυτής της επίθεσης είναι οι διαγραφές φοιτητών και φοιτητριών, που αποσκοπούν στην περαιτέρω εντατικοποίηση των ζωών μας, στην πειθάρχηση μας τώρα ως φοιτητές και ως μελλοντικούς εργαζομένους, στη πιθανή επιβολή διδάκτρων, στην προώθηση της εξατομίκευσης και του μεταξύ μας ανταγωνισμού, πατώντας μάλιστα στη διαίρεση των φοιτητών σε συνεπείς/ενεργούς και σε τεμπέληδες/αιώνιους. Οι διαγραφές όμως, αποτελούν ταυτόχρονα και μέσο για τη συναίνεση στην εφαρμογή του οργανισμού, ως μία αυταπάτη για ευνοϊκότερη μεταχείρηση των «αιώνιων» φοιτητών. Οργανισμός είναι το καταστατικό που ρυθμίζει τον τρόπο λειτουργίας του ιδρύματος, από την συμπεριφορά των μελών του μέχρι και την τελευταία γραφειοκρατική δομή του, και συντάσσεται και εφαρμόζεται από τις διοικήσεις, σύμφωνα με το νόμο Διαμαντοπούλου. Είναι αυτός λοιπόν που θεσμοποιεί και επεκτείνει την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση.

Το πανεπιστήμιο που σχεδιάζουν πρέπει να είναι ευνοϊκός χώρος για ιδιωτικές επενδύσεις, πρέπει να παρέχει τις απαραίτητες εγγυήσεις αποδοτικότητας στο κεφάλαιο (και με τη μείωση των εισακτέων ώστε να μειωθεί η μαζική παραγωγή πτυχιούχων και με τη διαγραφή των «αιωνίων» φοιτητών), ώστε να αποσπάσει τις (πολυπόθητες για πολλά μέλη της «ακαδημαϊκής κοινότητας» που μυρίζονται ευκαιρίες για μπίζνες) χρηματοδοτήσεις/κονδύλια. Τέτοια ακριβώς εγγύηση είναι και οι διαγραφές. Ησυχία. Τάξη. Παραγωγικότητα. Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά του νέου πανεπιστημίου ι από αυτό δεν θα μπορούσαν να λείπουν φυσικά τα εργασιακά κάτεργα (εργολαβίες), οι ιδιωτικοί μπράβοι (security) και η προσπάθεια ποινικοποίησης των οποιωνδήποτε αντιστάσεων.

Είναι ανάγκη να μη μείνουμε θεατές στην εφαρμογή των σχεδίων τους, να μην αναθέσουμε τους αγώνες μας σε κανέναν «ειδικό της πολιτικής». Αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι να βρεθούμε σε γενικές συνελεύσεις των συλλόγων, σε πρωτοβουλίες, σε επιτροπές φοιτητών/ τριών κι εργαζομένων. Να χτίσουμε από κοινού ενεργές κοινότητες αγώνα ενάντια στην υποτίμηση των ζωών μας.

Εν όψη της γενικης συνέλευσης που καλέστηκε στις 22/10 μοιράστηκαν αυτά τα  flyer !!      

Το κείμενο που μοιράστηκε και το πανό που ανεβάστηκε τις μέρες των εγγραφών

Την Τετάρτη στις 28/5 πραγματοποιήσαμε την εκδήλωση-συζήτηση Προγράμματα “καταπολέμησης της ανεργίας” : Σύγχρονα εργαλεία υποτίμησης και πειθάρχησης. Αφού πραγματοποιήσαμε εισήγηση βασισμένη στην μπροσούρα  που βγάλαμε ακολούθησε καταγραφή εμπειριών και ανταλλαγή απόψεων για το θέμα της πρακτικής άσκησης, των προγραμμάτων του ΟΑΕΔ/ΕΣΠΑ (ΚΟΧ, voucher κλπ) και γενικότερα της σύγχρονης υποτιμημένης εργασίας που αντιμετωπίζουμε ή θα αντιμετωπίζουμε και ακούστηκαν απόψεις για την οργάνωση των αγώνων μας. Συνολικά πρέπει να παρεβρέθηκαν γύρω στα 60-70 άτομα, τόσο φοιτητές/τριές Παντείου όσο και άλλοι φοιτητές/τριές, εργαζόμενοι/ες και άνεργοι/ες. Τέλος πρέπει να σημειώσουμε την παρουσία  ομάδων/συλλογικότητων/σωματείων όπως η ΣΥΝΕΚΟΧ, η ΣΚΥΑ και το ΣΩΒΑ.

Σημείωση: Η μπροσούρα έχει βγεί σε περιορισμένα αντίτυπα, λόγω έλλειψης χρημάτων, και διακινείται με ελεύθερη συνεισφορά. Οποιαδήποτε ομάδα ή άτομο θέλει να την προμηθευτεί σε έντυπη μορφή ας επικοινωνήσει μαζί μας στο epp@espiv.net
Η μπροσούρα σε pdf 

Τετάρτη 28/5, 17:00, Πάντειο, Αίθουσα Γ1

Το Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την απασχόληση των νέων, τα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας (ΚΟΧ) , η Επιταγή εισόδου στην αγορά εργασίας για νέους ως 29 ετών (voucher), η πρακτική άσκηση, η μαθητεία κ.α. δεν είναι ευεργεσία από το κράτος.Είναι η νέα στρατηγική κράτους και κεφαλαίου στη δημιουργία ενός εργατικού δυναμικού που θα ανακυκλώνεται ανάμεσα σε εξαναγκαστική εργασία και ανεργία. Είναι ακραία υποτιμημένη προσωρινή εργασία με πετσοκομμένα εργασιακά δικαιώματα που βαφτίζεται με τον όρο «ωφέλεια» ώστε να ξεχωρίζει διακριτά από την «κανονική εργασία» των..510 ευρώ. Είναι επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα των «κανονικών» εργαζομένων που αντικαθίστανται από «ωφελούμενους». Είναι τζάμπα εργασία για τα «καημένα αφεντικά που τα έπληξε η κρίση». Είναι πολιτικό παιχνίδι με πρόσχημα την μείωση της ανεργίας στις πλάτες των ανέργων.

Δε μιλάμε για κάτι το οποίο είναι προσωρινό όπως η εργασία που μας «προσφέρουν» το «φιλάνθρωπο» κράτος και τα αφεντικά, αλλά για το δυσοίωνο παρόν και μέλλον μας. Ως τωρινοί ή μελλοντικοί άνεργοι και εργάτες με τους χειρότερους όρους, είναι ιδιαίτερα κρίσιμο, να μην καταφύγουμε στον ανταγωνισμό και την εξατομίκευση ή στην διεκδίκηση «πτυχίων με αξία», προσπαθώντας να ανέβουμε τη σκάλα της κοινωνικής ανέλιξης. Αντιθέτως πρέπει να γνωρίζουμε από πού προέρχονται και ποιους εξυπηρετούν οι νέες μορφές εργασίας που μας πλασάρουν ως ευεργεσία ώστε να έχουμε την δυνατότητα να χτίσουμε αναχώματα, να εμποδίσουμε την περαιτέρω υποτίμηση της εργασίας μας και να ζημιώσουμε τα αφεντικά και το εκμεταλλευτικό σύστημα εν γένει. Πρέπει να μπούμε στην αγορά εργασίας όχι πειθήνιοι και εντατικοποιημένοι όπως μας προετοιμάζει το εκπαιδευτικό σύστημα, αλλά έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε και να αντεπιτεθούμε στην επίθεση των αφεντικών.

Παράλληλα στο Πάντειο μοιράζεται και το παρακάτω κείμενο καλέσματος

Σε pdf

…Αύριο Πέμπτη 22/5 στις 14 00 στην αίθουσα Γ5

Ν+2 να είναι οι ώρες τους

…Από τον Συντονισμό Ελευθεριακών και Αυτόνομων Φοιτητικών Σχημάτων Αθήνας

Από τις μειώσεις μισθών, τις απολύσεις, την επέκταση των επισφαλών σχέσεων εργασίας μέχρι την καταστολή,την τρομοκρατία και τον εγκλεισμό χιλιάδων μεταναστών εργατών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης φαίνεται ξεκάθαρα πως η διαχείριση της κρίσης σημαίνει την ολοένα και πιο βίαιη υποτίμηση και απαξίωση της ζωής και της εργασίας μας. Βιώνουμε μια ταξική επίθεση των αφεντικών και των κυβερνήσεων τους πάνω μας, που στόχο έχει την υπέρβαση της καπιταλιστικής κρίσης προς όφελός τους. Σε αυτό το πλαίσιο, εντείνεται και “νομιμοποιείται” η αναδιάρθρωση η αναδιάρθρωση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση (όπως και στις υπόλοιπες βαθμίδες) με την επέκταση επισφαλών σχέσεων εργασίας (εργολαβίες), την άμισθη εργασία μεταπτυχιακών και διδακτορικών φοιτητριών, την περαιτέρω επιχειρηματικοποίηση, τη μετακύλιση του κόστους φοίτησης στους φοιτητές και στις οικογένειες τους, την αύξηση της καταστολής, την αποστείρωση των πανεπιστημιακών χώρων, την εντατικοποίηση και την πειθάρχηση.

Το τελευταίο διάστημα, λοιπόν, γίνεται λόγος μέσα από δημοσιογραφικές πηγές, που έχουν επιβεβαιωθεί και από το Υπουργείο, για διαγραφές 180.000 “αιωνίων” φοιτητών, σύμφωνα με το νόμο πλαίσιο 4009/11. Πιο συγκεκριμένα ο νόμος ορίζει ότι οι φοιτήτριες που εγράφησαν μέχρι το 2004-05 “θεωρείται ότι έχουν απολέσει αυτοδικαίως τη φοιτητική τους ιδιότητα από τη λήξη του ακαδημαϊκού έτους 2013-14, εκτός αν ορίζεται διαφορετικά από τον οργανισμό” (για τους 2005-06 ορίζεται αντίστοιχα το 2014-15).

Οι ρητορείες περί αναγκαιότητας των διαγραφών συνήθως συνοδεύονται και από μια χοντροκομμένη μπουρδολογία, που μιλά για «τεμπέληδες αιώνιους που κοστίζουν στους φορολογούμενους», η οποία είναι καταφανώς παραπλανητική και έχει, μεταξύ άλλων, ως στόχο τη διαίρεση των φοιτητών σε επιμελείς και σε τεμπέληδες/αιώνιους, με τους πρώτους να αποδέχονται τις διαγραφές των δεύτερων ή ακόμα χειρότερα να τις στηρίζουν ανοιχτά (π.χ. καριερίστες, που νιώθουν ότι το πτυχίο τους θα αποκτήσει μεγαλύτερη αξία). Εμείς απ’ την πλευρά μας ξέρουμε ότι οι συμφοιτήτριες μας, που έχουν υπερβεί το όριο σπουδών, από τη μία δεν «κοστίζουν», αφού δε δικαιούνται πάσο, σίτιση, στέγαση, συγγράμματα κ.λ.π. (όχι ότι αν κόστιζαν, θα άλλαζε κάτι), ενώ από την άλλη, έχουν στις περισσότερες περιπτώσεις αναγκαστικά παρατείνει τις σπουδές τους λόγω εργασίας, μόνιμης κατοικίας μακριά από το πανεπιστήμιο, προβλημάτων υγείας κ.α. Και στην περίπτωση όμως, που αυτή η παράταση της φοίτησης είναι ηθελημένη, θεωρούμε πως έχουμε κάθε δικαίωμα να προσαρμόζουμε τους ρυθμούς των σπουδών μας ανάλογα με τις προσωπικές επιλογές και επιθυμίες μας!

Αφήνοντας λοιπόν στην άκρη τα προσχήματα, θα δούμε ότι στην πραγματικότητα οι διαγραφές έχουν ως στόχο την παραπέρα προώθηση της εντατικοποίησης (στην ίδια κατεύθυνση κινούνται άλλωστε και οι υποχρεωτικές παρακολουθήσεις, οι αλυσίδες μαθημάτων κ.λ.π.) και της συνεπαγόμενης πειθάρχησης των φοιτητών. Έτσι, το ν+2 έρχεται να εντείνει την εξατομίκευση, τον ανταγωνισμό και την αποστείρωση, δυσχεραίνοντας την όποια αντίσταση, πόσο μάλλον τις δυναμικότερες μορφές της. Όλα αυτά βεβαίως αποτελούν απαραίτητες προϋποθέσεις, ώστε να συνεχιστεί με ασφαλή τρόπο η μετάβαση από το υπάρχον μοντέλο πανεπιστημίου σε ένα όλο και πιο παραγωγικό για τις ανάγκες των
αφεντικών.

Κάτι πολύ σημαντικό που θα πρέπει να τονιστεί από την “καυτή” παράγραφο του νόμου, η οποία αναγράφεται πιο πάνω και αναφέρεται στις διαγραφές, είναι η φράση: «εκτός αν ορίζεται διαφορετικά από τον οργανισμό».*

*Τι είναι όμως αυτός ο περιβόητος οργανισμός; Ο οργανισμός είναι η δομή (το καταστατικό) του πανεπιστημίου. Ρυθμίζει οτιδήποτε αφορά την εσωτερική λειτουργία των ιδρυμάτων, όπως είναι η ίδρυση, η κατάργηση, η συγχώνευση και η μετονομασία, τα πειθαρχικά παραπτώματα, οι υπάρχουσες φοιτητικές παροχές (περίθαλψη, στέγαση, σίτιση, μετακινήσεις, πολιτιστική καλλιέργεια), η προστασία και η ασφάλεια της σχολής, η σύσταση νέων θέσεων διοικητικού προσωπικού, αλλά και διάφορα άλλα.

Η δημιουργία -νέου ουσιαστικά- οργανισμού, η οποία γεννά ελπίδες σε κάποιους για ευνοϊκότερη εφαρμογή του μέτρου των διαγραφών, θα πρέπει αναγκαστικά να έρχεται σε πλήρη συμφωνία με τον υπάρχοντα νόμο-πλαίσιο 4009/11, που περιλαμβάνει: ρυθμίσεις περί διδάκτρων και χορήγηση φοιτητικών δανείων, συγχωνεύσεις ή καταργήσεις σχολών και τμημάτων “σύμφωνα με τις ανάγκες της εθνικής οικονομίας”. Ακόμη προβλέπει τη δημιουργία του συμβουλίου διοίκησης (αποτελούμενου σε μεγάλο βαθμό από επιχειρηματίες) με τις εξής αρμοδιότητες: την έκδοση ή αναθεώρηση του οργανισμού και του εσωτερικού κανονισμού της σχολής, την σύνδεση του ιδρύματος με την κοινωνία-οικονομία, τηνπαύση κοσμητόρων, τον ορισμό ή μη διδάκτρων για τους μεταπτυχιακούς και άλλα. 

Σε αυτό το κλίμα προστίθενται και οι πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού, κατά τη διάρκεια συνάντησής του με την ομοσπονδία των διοικητικών υπαλλήλων, ότι για να δημιουργηθούν οι νέες θέσεις, που τους έταξε για την απορρόφηση των σε διαθεσιμότητα υπαλλήλων (αλλά όχι των κατηργημένων) θα πρέπει να
δημιουργηθεί ο οργανισμός. Αυτό φυσικά είναι πολύ πιθανόν να αποτελεί αερολογία.

Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι πιθανόν τα περί διαγραφών θα λειτουργήσουν και ως κερκόπορτα, ώστε οι φοιτήτριες μέσα στην απελπισία τους να συναινέσουν στη δημιουργία του νέου οργανισμού, με ότι αυτό συνεπάγεται, ελπίζοντας σε μια πιο “φιλική” εφαρμογή του μέτρου των διαγραφών. Πρόκειται για μια προσπάθεια
καλλιέργειας αυταπατών, καθώς είναι προφανές ότι από τη μια το σημαντικό είναι η εφαρμογή των διαγραφών αυτή καθ’ αυτή και όχι οι προϋποθέσεις με τις οποίες αυτή θα γίνει, ενώ από την άλλη δεν υπάρχει καμία εγγύηση για την “διευκόλυνση” και για το αν αυτή θα είναι ουσιαστική (μικρού διαστήματος παρατάσεις, καταβολή διδάκτρων, αυστηρά κριτήρια παράτασης – όπως ένσημα, υψηλοί βαθμοί κ.α.).
Απέναντι σε αυτή τη πραγματικότητα, εμείς αντιλαμβανόμαστε ότι δεν μπορούμε πια να κινούμαστε με τη λογική έκτακτης ανάγκης της τελευταίας στιγμής και της μεγάλης ώρας. Μια λογική που έχει τροφοδοτηθεί από την αριστερά, έτσι ώστε οι αγώνες να στοχεύουν στη “κεντρική πολιτική σκηνή”, να τραβήξουν τη προσοχή των media και τελικά να δώσουν σαν άμεσο αποτέλεσμα την πολυπόθητη πολιτική υπεραξία, καθώς καταρρέουν ηττημένοι στο “κάναμε ότι μπορούσαμε, ψηφίστε εμάς λοιπόν”.

Τέρμα πια λοιπόν στις εκτονώσεις, στην ανάθεση των αγώνων σε «ειδικούς», στις ψευδαισθήσεις εκλεγμένων σωτήρων και σε συντεχνιακές λογικές. Δεν αναλωνόμαστε σε μια άκριτη υπεράσπιση του μέχρι πρότινος «δημοσίου και δωρεάν πανεπιστημίου», αναζητώντας συμμάχους σε όσους έκαναν χρόνια μπίζνες μέσα σ’ αυτό. Άλλωστε, δεν είμαστε εδώ για να υπερασπιστούμε κάποια ακαδημαϊκά συμφέροντα, όπως τα «ισχυρά πτυχία, που μας ξεχωρίζουν από τους άλλους». Να μη δεχτούμε καμία «πιο έξυπνη» εφαρμογή κανενός νόμου-πλαισίου. Είναι μεγαλύτερη ανάγκη από ποτέ, φοιτητές και εργαζόμενες του πανεπιστήμιου να αντιληφθούμε τα κοινά μας ταξικά συμφέροντα, να βρεθούμε σε γενικές συνελεύσεις των συλλόγων, σε πρωτοβουλίες, σε επιτροπές φοιτητριών και εργαζομένων· Nα χτίσουμε από κοινού ενεργές κοινότητες αγώνα ενάντια στην
υποτίμηση των ζωών μας.

Συντονισμός Ελευθεριακών και Αυτόνομων Φοιτητικών Σχημάτων Αθήνας
(ελευθεριακή παρέμβαση φιλοσοφικής, ελευθεριακή παρέμβαση παντείου, αυτόνομο σχήμα ΦΜΣ, ελευθεριακή παρέμβαση πολιτικών μηχανικών,
αυτόνομο σχήμα ΣΚΣ, ελευθεριακό σχήμα ΣΕΜΦΕ)

Σε pdf

Το κείμενο:

Και σε PDF

Και τα αυτοκόλλητα:

Καλούμε σε νέα Γενική Συνέλευση αυτή την Τρίτη 8/4 στις 14:00 στην αίθουσα 108

Με θέματα:
-Διαγραφές φοιτητών
-Μετακύληση Κόστους φοίτησης
-Εντατικοποίηση των σπουδών
-κ.α.

To κείμενο μας

Το “καλό μας” το κράτος και το εξίσου “ενάρετο” κεφάλαιο, επιτίθενται βίαια στο σύνολο του κόσμου της εργασίας. Πτυχή αυτής της επίθεσης εκτός όλων των άλλων (υγεία, ασφάλιση, κ.α.) είναι και αυτή στο χώρο της εκπαίδευση σε όλες τι βαθμίδες. Στην τριτοβάθμια, η υποβάθμιση μεταφράζεται με ένα ευρηματικό και πολυμήχανο σχέδιο: αύξηση της καταστολής (βλέπε εκβιαστικό κλείσιμο της ασοεε από τον πρύτανη), εργαλειοποίηση  της παρεχόμενης/παραγόμενης/ αναπαραγόμενης γνώσης, εντατικοποίηση σπουδών, περικοπές στον προϋπολογισμό. Αυτό συνεπάγεται φόρτωμα όλο και μεγαλύτερου μέρους του κόστους φοίτησης στις πλάτες μας και αποκλεισμό όσων δεν μπορούν να ανταποκριθούν οικονομικά στις απαιτήσεις του “δημοσίου & δωρεάν” πανεπιστημίου.

Από τη μεριά μας στο πάντειο, προσφέρουμε: “αμόλυντη ακαδημαϊκή γνώση”, μεγαλοκαθηγήτριες (βλ. Ζαραφωνίτου) και μεγαλοκαθηγητάδες που συνάπτουν αγαστή συνεργασία με μπάτσους ή που εισάγουν επιδοτούμενα προγράμματα για να υποχρεώνουν τις φοιτήτριες και τους φοιτητές σε απλήρωτη δουλειά, συχνά άσχετη με το αντικείμενο τους, για να τσεπώνουν τις επιδοτήσεις. Ενώ ταυτόχρονα προσπαθούν να καλύψουν τα οφθαλμοφανή με το γλοιώδες μότο “ανταγωνιστικά τμήματα” στο Πάντειο. (βλ.Μπακουνάκης στο ΕΜΠΟ).

Επίσης είναι γνωστό πλέον πως οι περισσότερες υπηρεσίες του Παντείου (σίτιση, στέγαση, φύλαξη ,καθαριότητα) έχουν ανατεθεί σε “ανιδιοτελείς’’ εργολάβους ,δηλαδή σε ιδιωτικές επιχειρήσεις που αποκομίζουν ένα σταθερό κέρδος. Η  πρόφαση ήταν η μείωση των εξόδων του πανεπιστημίου αλλά αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι το πανεπιστήμιο να ξοδεύει περισσότερα λεφτά χάριν της παρασιτικής κερδοφορίας τους. Φυσικά, είναι δεδομένο ότι θα κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να αυξήσουν τα κέρδη τους (μειώσεις μισθών, εντατικοποίηση εργασίας, κακή ποιότητα φαγητού κλπ). Μιλώντας για εργολαβίες ας αναφερθούμε στους σεκιουριτάδες που μας φυλάνε, τους security στο ΔΕΣΚοι. Επειδή όμως οι εταιρίες ιδιωτικών μπάτσων τα βρήκαν (ιδεολογικά; στις μίζες; ) με την διοίκηση θα επεκτείνουν τη συνεργασία τους για το σύνολο των κτηρίων του Παντείου, όπως συμβαίνει ήδη σε άλλα Α.Ε.Ι. που θέλουν να διατηρήσουν την ακαδημαϊκή τάξη και ασφάλεια με ένστολους χρυσαυγίτες. Αξίζει να επισημάνουμε ότι το ποσό που διατίθεται για την φύλαξη ανέρχεται στα 20.877,90€ για δύο χρόνια. Παρόλα αυτά είναι γνώστη η έλλειψη υποδομών για τα Α.μ.ε.α που φοιτούν στο Πάντειο. Συνεπώς αποδεικνύεται ότι δεν είναι θέμα προϋπολογισμού αλλά προτεραιοτήτων των πρυτανικών αρχών που αυτή την περίοδο προσανατολίζουν το ενδιαφέρον τους στην ανακαίνιση του σιντριβανιού και στο σβήσιμο των συνθημάτων. Είναι γεγονός ότι δεν ιδιωτικοποιούνται μόνο οι περιφερειακές υπηρεσίες των πανεπιστημίων αλλά και οι “κύριες”. Έτσι ο τρόπος για να διασφαλιστεί η επί δεκαετίες μαζική αυταπάτη περί δημόσιου δωρεάν πανεπιστημίου, είναι αν μη τι άλλο οι ιδιωτικές πληρωμές γι αυτό και τα σχέδια για επιβολή διδάκτρων στα μεταπτυχιακά.

Διαθέτουμε και αξιολόγηση προφανώς. Την στιγμή που μας δίνουν ένα σύγγραμμα με το ζόρι και εκτυπώνουμε τους φακέλους των καθηγητών, που δε χωράμε στις αίθουσες, που οι συμφοιτήτριες και οι συμφοιτητές μας με κινητικά προβλήματα δεν έχουν τρόπο πρόσβασης στη σχολή, που ανακαινίζουν τις εστίες απ το 1997, που μειώνουν διαρκώς των αριθμό των δικαιούχων στη σίτιση, που μας γράφουν πρόστιμα οι ελεγκτές στο δρόμο για τη σχολή, αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε είναι ένα μάτσο τεχνοκράτες να μας πουν ότι τα τμήματά μας δεν είναι ανταγωνιστικά με τα ευρωπαϊκά και δεν συνδέονται με την αγορά εργασίας. Ωστόσο τόσο σ’ αυτούς τους τύπους, όσο και στα πορίσματά τους που έρχονται απ’ έξω και από πάνω, κι όλως περιέργως φέρουν πάντα πρόσημο αρνητικό στις δομές του “κοινωνικού κράτους”, στεκόμαστε απέναντι. Πολύ κοντά στο σκεπτικό της αξιολόγησης βρίσκεται προφανέστατα και η εφαρμογή του μέτρου ν+2 όσον αφορά τα έτη σπουδών μας υπό την απειλή των διαγραφών για όσους το υπερβούν. Τι να πρωτοαναφέρουμε για αυτό; Ότι θεσμοθετείται πλέον τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα να γίνουν κυνήγι δεξιοτήτων για τον χαμένο θησαυρό ενός ούτως ή άλλως υποβαθμισμένου πτυχίου? Ότι η εκπαιδευτική εμπειρία θα μετατραπεί σε μία αρένα καριερισμού και ανταγωνισμού; Όπως συνεπάγεται δε θα υπάρχει χρόνος παρά για την άκριτη αποδοχή μιας γνώσης κατακερματισμένης και μεθοδευμένης με τρόπο στείρο ώστε να ανταποκρίνεται απλώς και μόνο στις ανάγκες της αγοράς. Ούτε φυσικά χρόνος για πολιτικοποίηση, κινηματικές διεργασίες ή ενεργή συμμετοχή σε όσα μας αφορούν, καθώς αυτά προϋποθέτουν πρόσωπα, ποιότητες δηλαδή ατόμων που αντιτάσσονται ενεργά σε κάθε προσπάθεια ομογενοποίησης τους. Όμως εκτός από την εντεινόμενη υποβάθμιση της ποιότητας σπουδών και της αποστείρωσης των πανεπιστημίων, γίνεται ολοφάνερη πλέον η νεοφιλελεύθερη πολιτική που εξαπολύουν κράτος και αφεντικά σε εποχή καπιταλιστικής κρίσης για να διαχειριστούν τους από τα κάτω, με πρώτους (μα όχι και τελευταίους) τους πιο ευάλωτους στόχους όπως οι άνεργοι-άφραγκοι ή εργαζόμενοι- σκλάβοι συμφοιτητές/τριες μας. Με το συναινετικό μοντέλο της μεταπολίτευσης να καταρρέει διαρκώς συμπαρασύροντας παροχές όπως ο κοινωνικός μισθός (πχ ιατροφαρμακευτική περίθαλψη) -που ας μην γελιόμαστε δεν αποτελούσε ποτέ δωράκι αλλά μισθολογική υφαρπαγή μέσω φόρων- καταρρέει και ο αστικός μύθος του δωρεάν και δημοσίου πανεπιστημίου που με τον μαζικό του χαρακτήρα κατάφερε, φιμώνοντας συνειδήσεις, να αποσιωπήσει τις όποιες κοινωνικές αντιδράσεις στις αρχές της δεκαετίας του ’80, τις “καλές” δηλαδή εποχές του καπιταλισμού, καλλιεργώντας κι αναπαράγοντας προσδοκίες για επαγγελματική αποκατάσταση και κοινωνική ανέλιξη. Τα αφεντικά πρέπει να συμμαζέψουν τ’ ασυμμάζευτα, περικόπτοντας από παντού, ακόμη κι απ’ τις αυταπάτες ότι θα γίνουμε όλοι δικηγόροι και γιατροί.

Όσον αφορά το Πάντειο, γίνεται φανερό ότι στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση περισσεύουν οι κοινωνικές επιστήμες, εκτός φυσικά αν είναι να χρησιμοποιηθούν κατασταλτικά (βλ. εγκληματολογία). Όμως δεν ανησυχούμε, γι αυτό τουλάχιστον υπάρχουν και οι εκλογές. Όπου μπορεί να αναθέτει κανείς σε τρίτους να αποφασίζουν και να διαμεσολαβούν για λογαριασμό του. Εν τέλει, κερδισμένος από όλον αυτό τον κυκεώνα αξιολόγησης κι εντατικοποίησης σπουδών θα βγαίνει, αυτός που θα αποστηθίζει την “επιστημονική” γνώση σαν γνήσιο παπαγαλάκι, για να τελειώνει αφού δεν έχει πολύ χρόνο. Οι μεγαλοπαρατάξεις με τη σειρά τους, με τους επαγγελματίες συνδικαλιστές που είναι γνωστό ότι είχαν, έχουν και θα εξακολουθήσουν να έχουν κονέ με τις πρυτανικές αρχές θα λειτουργούν στην κατεύθυνση των συμφερόντων τους. Το ίδιο όμως ισχύει και για τις αντιστάσεις όλων εμάς που δε θα αφήσουμε τους νόμους κανενός να περάσουν από πάνω μας. Αν υπάρχει κάποιος που περισσεύει απ’ τα α.ε.ι δεν είμαστε εμείς αλλά οι τεχνοκράτες, οι πρυτανικές αρχές, οι υπουργικές αποφάσεις, οι καριερίστες, οι security, οι καθηγητές αυθεντίες.